Woensdag avond is er door Elga en mij flink heen-en-weer ge-smst over het programma van vrijdag, met o.a. de presentatie voor studenten en lecturers. Die wilde ze eerst verplaatsen en op twee verschillende dagen, maar mijn studenten zitten aan het eind van hun mogelijkheden. We vinden een oplossing door e.e.a. te combineren. Verder zijn er problemen m.b.t. de visa. De paspoorten hebben weken in een laatje gelegen zonder dat er iets mee gebeurde. Omdat verschillende studenten wilden vliegen (en ikzelf ook), heb ik ze teruggehaald, in de veronderstelling, dat het visum verlengd was. Afgelopen week moesten ze ineens terug inclusief 300.000 roepia. Nu moeten er ook nog foto's op het immigratiekantoor gemaakt worden en dat pas volgende week woensdag, terwijl een paar studenten eerder weggaan en van anderen hun visum af loopt. Ik heb daarom gemaild, dat ik donderdag morgen langs kom om een oplossing te vinden.

Donderdag 29 november is dat dus het eerste wat ik doen: Om goed negen uur ben ik op het secretariaat bij Yoni, die de immigratiezaken verzorgt. Mijn mails zijn zo duidelijk geweest, dat ik niets meer hoef te vragen. Er is al geregeld, dat we op maandagochtend voor de foto's kunnen komen, en de paspoorten kunnen daarna meteen mee.

Ik ga terug naar mijn homestay en mail dat direct aan de studenten. Daarna volgen blog bijwerken en nakijkwerk.

Tegen de middag fiets ik naar Tumbuh 2, waar mijn studenten verschillende activerende werkvormen ivoor Engels samen met de leraren in praktijk brengen. Eerst lijkt er bijna niemand te komen, maar ineens zit de bibliotheek vol. Er wordt geanimeerd en gemotiveerd meegedaan. De sfeer is goed, de leraren willen wel! Zo komen er ook heel wat over hun verlegenheid t.a.v. Engels spreken heen.

Als ik weer thuis ben komt er een enorme bui. De bliksem slaat vlakbij in; ik zie een flits tussen de gebouwen van Tigalima in en hoor meteen een enorme knal. De bloembakken en binnenplaats staan onder water. Daar heb ik op zich geen last van , maar het internat valt uit, en dat is vervelend. Ik kan dus niet skypen met mijn moeder en stuur Mieke alvast een sms. Later bel ik, maar het beltegoed is snel op, dus plotseling wordt het gesprek beëindigd.

Tussendoor eet ik bij een betrekkelijk mooi uitziend restaurant in de buurt, waar bijna nooit iemand zit. Ik neem tom yam soep en nasi campur. Het is aardig, maar de soep is veel te zout, en het hoofdgerecht wat vlak. Daarom is het waarschijnlijk dus ook nooit druk….