Voor zaterdag 3 november staat er een excursie naar Bantul, ten zuiden van Yogya gelegen op het programma. Het uitstapje is georganiseerd door de Sanata Dharma Universiteit voor alle internationale studenten.

We hebben een uitnodiging gekregen, waarin staat dat we om 6.30 uur verwacht worden. Ik ben er om die tijd, en even later ook de meeste Rotterdamse studenten. Verder is er nog helemaal niets of niemand te bekennen. Dat hadden we natuurlijk moeten weten…… Hadden we niet zo vroeg ons bed uit gehoeven! Pas na zeven uur druppelen er meer studenten binnen, aan de rand van het voetbalveld. De bus komt ook, maar pas om kwart voor acht vertrekken we. De bus is vol met naast onze studenten mensen uit India, de Filipijnen, Polen, en Myanmar; ongeveer 60 man en vrouw.

We rijden de stad door, in zuidelijke richting. Pas na een dik half uur komen we in wat groener gebied. Na zo'n 3 kwartier komen we bij een desa bij Bantul, waar door het dorp allerlei activiteiten georganiseerd worden.

Met muziek door met stokken tegen een holle boom aan te slaan, worden we ontvangen. Thee en hapjes staan klaar. Dat is een lekker ontspannen begin. Iedereen krijgt een groene Javaanse hoed (de mijne laat ik staan; ik ben van zulke dingen geen liefhebber).

Even later begint de pret (als je ervan houdt tenminste). We lopen naar de nabij gelegen rijstvelden, waar geploegd wordt met ossen en daarnaast de padi klaar staat om geplant te worden. Sommige meiden hebben dat al een keer gedaan, dus die gaan zich nu niet meer vuil maken. De meesten echter stappen dapper de modder in, en gaan daar de rijst planten. Met modder tot halverwege de knieën komen ze er even later uit.

Enkele bevoorrechten kunnen ook nog achter de ossen door de modder meerijden, waarvan van onze kant natuurlijk Julian en moeder Els acte de présance geven.

Vervolgens komt er iemand met in iedere hand een eend. Die heeft hij bij de hals vast en ze hangen naast zijn lichaam. Geen prettig gezicht, en vol afschuw kijken onze meiden er dan ook naar. Zo stapt hij een rijstveld in. Even verderop gooit hij ze van zich af in de modder. De bedoeling is, dat de gasten er door de modder achterheen gaan om ze opnieuw te vangen. De eenden zitten zelf ook al onder de modder, dus het is een ongelijke strijd, waar de dames zich met misprijzen van afwenden. Er zijn maar een paar van de vele studenten die ook hier aan meedoen.

De modderpoten kunnen vervolgens gewassen worden, en daarna kun je een (echte ouwe) fiets pakken om tussen de rijstvelden door te fietsen. In de velden zijn mensen echt aan het ploegen en het planten; altijd een mooi gezicht. Het fietsen zelf stelt bar weinig voor; als we een kilometer fietsen is het veel.

We komen terecht bij een (opnieuw) schilderachtig stroompje. Daar liggen twee kleurige drakenbootjes. Natuurlijk zijn wij Rotterdammers bij de eersten die instappen. En dan wordt er gepeddeld, maar ook hier maar erg kort, want de tweede lichting moet ook nog een beurt(je) krijgen…..

Terug door de rijstvelden komen we bij twee verschillende huizen. Bij het ene huis mogen de studenten empek maken, door bonen plat te stampen, en bij de andere zitten een bejaarde man en zijn vrouw om te laten zien hoe je tempeh maakt in bananenbladeren. Natuurlijk "moet" iedereen dat ook zelf weer doen.

Daarvoor heb ik geworsteld met de kapotte versnellingen van mijn fiets. Een man zegt dat ze gemaakt zijn, maar ik trap er meteen weer doorheen en val met fiets en al op de weg. Niks aan de hand verder, overigens.

De studenten fietsen en ik loop terug naar het terrein waar we begonnen. Vlakbij eigenlijk. Daar staat de lunch klaar, een soort buffet; netjes verzorgd. Je kunt eerst kokosnoten krijgen om te drinken. De mannen en vrouwen van het dorp slaan weer uit hartenlust met de stokken tegen de holle boomstam; klinkt prima. Als iedereen eten heeft gehaald (in mooie bakjes van palmblad) zingen ze er ook nog bij. Het is een Indonesische versie van "Mijn tante uit Marokko" (of misschien is dat van die tante een Hollandse versie van een Indisch origineel).

Nu gaan onze meiden het overnemen: Eerst neuriën ze nog netjes op de achtergrond, maar al gauw komt de muziek op de achtergrond en past die zich aan het repertoire van de meiden aan. Het klinkt als een klok, en het ziet er vrolijk en energiek uit. Kijk maar naar het filmpje ( te zien in het tweede deel)!

Na al die vrolijkheid volgt het laatste en meest gewaardeerde deel van de dag. In groepjes gaat iedereen om een pannetje met paraffine zitten, dat op het vuur staat. Iedereen krijgt een houten maskertje en met een tjanting kunnen ze tekenen en versieren op dat hout. Ik had het niet verwacht, maar heel geconcentreerd en met veel plezier gaat iedereen aan het werk. Ik maak op verzoek van vrijwel iedereen (en voor het blog) foto's. Als na een uur of zo het versieren over is, worden de maskers in een rood, bruin of zwart verfbad gedaan en gedroogd. De resultaten zien er echt mooi uit.

Met het masker en de hoed gaan we terug naar de bus en naar het terrein van de universiteit. Het is net een echt schoolreisje want de meeste meiden vallen in slaap. Op de terugweg zit ik naast een Filipijnse jezuïet; we praten over van alles, maar het wordt ook hem te veel, want hij wil ook even slapen.

Rond vijf uur zijn we terug.

's Avonds ga ik lekker op mijn gemak en zonder grote groep eten bij een Indonesisch restaurant, vlak bij de Thai (Phuket) waar het gezellig druk is.

Het uitstapje is te zien in twee filmpje op het blog (je mag maar tien minuten maximaal downloaden).