Maandag 29 oktober ben ik nog in mijn "kleine" kamer. Ik besluit eerst weer werk in orde te maken: Open minoren nakijken; ec's doorgeven; stageverslagen lezen enz. Ook de eerste "theoretische achtergronden" van de Indonesië-studenten zijn binnen. Ik word er niet vrolijk van. Goed bedoeld, maar veel geknipt en geplakt. Daarom stuur ik maar een bericht naar al die studenten om ze te waarschuwen.

De eigenaresse van Tigalima zou me een sms sturen als mijn kamer in orde is. Er komt echter niets. Als ik om één uur nog niets gehoord heb, ga ik maar eens kijken. Mijn kamer is klaar, dus ik kan terug.

Later in de middag fiets ik naar het centrum, want ik wil nog wat doen. Ik ga naar het Waterpaleis (Taman Sari), een soort buitenverblijf met tuinen en baden voor de sultans. Ik bekijk de ruïnes van gebouwen op een heuvel, de onderaardse tunnel en de onderaardse moskee. Die laatste was in juli nog in de verbouwing. Het is een rond gebouw, met een drievoudige trap in het midden. Heel mooi en apart. Daarna loop ik nog tussen de huizen en bij andere gebouwen (dienstegbouwen achterin het complex). De baden zijn ondertussen gesloten. Daar moet ik dus een andere keer naar toe.

Terug bij het begin, zie ik dat mijn fiets er niet meer is. Dat is even schrikken….. Ik informeer bij de weinige mensen bij de marktkraampjes, loop ertussen en er omheen. Niets. Dan heeft één van de scooteroppassers een idee. Hij vraagt mijn sleuteltje (ja ik zet als zowat enige in deze stad mijn fiets trouw op slot……fietsen zijn hier voor de armeren…). Even later komt hij met de fiets terug. Die had iemand in een marktkraampje opgeborgen. Heel attent! Of dat nu echt zo was, of dat de bewaker gokte op een flinke fooi, weet ik niet. Dat laatste krijgt hij natuurlijk (maar wat is "flink": 20.000 roepia; ongeveer 1 euro 60……. De mannen zijn er reuze mee ingenomen, trouwens).

Onderweg trakteer ik mezelf weer eens op echt goed Indisch eten bij Nyonya en geniet opnieuw van de "rijsttafel".

Deze week bezoek ik de meiden op de scholen weer. Dinsdag 29 oktober is Tumbuh 1 aan de beurt. Twee van de studenten hebben een uitstapje gemaakt, en zijn er nog niet. Die zie ik volgende week wel op hun school. De andere drie (Rosanne, Sabine en Babette) gaan van groep wisselen, omdat ze eerst bij een hele goede juf meeliepen, die ook meteen hun aanbevelingen in praktijk bracht. In de nieuwe groep valt meer te verhapstukken, omdat er nog flink aan orde, structuur en didactiek gewerkt moet worden. De leraar was echter twee weken met verlof, en wil de eerste dag de klas even alleen draaien.

Ik ga op bezoek bij de dames "thuis", het Sejahtera-appartementencomplex. Ze zitten mooi met een ruime woonkamer met zitje en tafel en daaromheen drie slaapkamers, een keuken, douche en toilet. Ze hebben gisteren ook pas een keertje "Hollands" gekookt. Er is een zwembad, maar zoals Babette zegt: "Het is meer het idee een zwembad te hebben, dan er echt gebruik van te maken."

De meiden hebben de afgelopen week actief meegedaan aan de Halloweenviering, en laten trots foto's zien van henzelf en allerlei activiteiten

Later op de dag ga ik weer naar het Waterpaleis terug. Ik bekijk het marktje ervoor eerst, en kom nog net even bij de baden, maar dan sluiten deze een uur eerder dan ik dacht. Dat wordt morgen dus voor de derde keer waterpaleis.

's Avonds ga ik op uitnodiging van Els, Melanie en Maaike samen met hen en Julian eten bij de Lovenders Hut: vegetarisch, maar echt heerlijk. We nemen aardbeiensap en nasi goreng. Ze hebben het heerlijk gehad op Bali, waar ze vier dagen zijn geweest en trakteren me hier. Dat laat ik natuurlijk niet op me zitten: We lopen even door naar de Italiaan iets verder en daar trakteer ik op een toetje.

Woensdag 31 oktober sta ik vroeg op, want Els heeft gevraagd om de weg fietsend naar haar school te wijzen, en ik heb daar toch afgesproken deze ochtend. De school ligt vlak achter het Waterpaleis. We hebben om zeven uur afgesproken en fietsen door de al drukke stad.

Tumbuh 3 was de meest lastige en chaotische school, maar Els en Melanie, geholpen door Maaike, hebben er al aardig wat lijn in gebracht. Vooral de band met alle teamleden is hier sterk. De school is pas in juli 2012 gestart.

De meiden hebben eerst gewekt aan het in de klas blijven van de kinderen. Ze hebben zelf ook de kinderen aangesproken, die zo-maar rondliepen. Daardoor zagen ze ook de noodzaak de kinderen iets zinnigs te doen te geven als ze ergens mee klaar zijn. Zo hebben ze een boekje gemaakt met opdrachten voor kinderen van groep 3 en gaan ze dat ook voor andere kinderen en groepen doen.

Tegelijkertijd gaan ze dan noodzakelijkerwijs ook aan de slag met een vorm van zelfstandig werken.

Voor een jongen uit groep 1 zijn er dagkaartjes gemaakt met activiteiten per half uur, passend in zijn handelingsplan.

Grote twijfels hebben de dames over het gehanteerde beloningssysteem, waarbij kinderen sterretjes krijgen voor goede antwoorden. Maar hoe moeten ze dat precies aanpakken binnen zo'n andere cultuur als de onze?

Er is meegedaan aan het Halloweenfeest, ook hier. Later gaan ze zelf een feest verzorgen - op verzoek van de school - over Sinterklaas (wel ver weg voor deze kinderen schat ik in).

Na het in de klas blijven willen de "drie musketiers", zoals ze zichzelf noemen, gaan werken aan het stil zijn en luisteren naar elkaar en de leraar in de klas. Verder zijn er tekens voor het gaan naar het toilet gemaakt (leuk: een olifant op een toiletpot) en in gebruik genomen.

Kortom: Er wordt bijzonder hard gewerkt hier en de musketiers gaan ook zelf meer les geven en zelf de regels voorleven in de praktijk.

We bespreken ook nog de samenwerking tussen de dames, want ze zijn wel heel verschillend. Knap dat ze het zo toch goed redden!

Hierna ga ik voor de derde keer naar het waterpaleis, waar ik weer de markt en de baden bekijk. In de aangenaam koele Malioboro Mall eet en drink ik wat. Daarna fiets ik terug.

Later op de avond eet ik weer in het eetstraatje vlakbij: Indisch bij Denok: Lekkere krokante kip met nasi goreng en natuurlijk fruitsap.

Donderdag 1 november is het ineens al weer november, Allerheiligen….. maar hier blijft het zomer, al begint de regentijd wel met flinke buien, prachtig loodrecht weerlicht en af en toe een flinke wind, maar tussendoor soms ook wat benauwd.

Vandaag is Tumbuh 2 aan de beurt, waar de groep van acht bezig is. Deze groep heeft samen met Bianca en Sarella een tochtje van een paar dagen gemaakt naar eilandjes ten noorden van Java. Ze hebben er een dag bij genomen en zijn de woensdag in plaats van de dinsdag naar de school gegaan. Als ik met iedereen apart of in tweetallen praat, bespreek ik dat ik zoiets ook graag wil weten (de school hebben ze ingelicht en verder is alles goed geregeld).

Ik ben bij een les van Louise en Beate. Ze moeten even wachten voor ze kunnen beginnen (tijd is lastig voor de mensen hier…), maar geven daarna een leuke en afwisselende Engelse les met ook liedjes daarin verwerkt. Ze brengen de regels, die ingevoerd zijn in de school goed in praktijk; er is orde en zonodig spreken ze een kind ook even aan. Kortom heel goed qua lesgeven. Wat ik echter merk is, dat de relatie met de leerlingen er vrijwel niet is.

Later hoor ik van hen en ook van andere studenten, dat onze meiden gezien worden als passanten. Die komen even regeltjes aanbrengen en zijn daarna weer verdwenen. Er is ook een conflict geweest met een jongen, die met zijn skateboard op de gang werd tegen gehouden door Mandy. Daarna werd ze de huid vol gescholden (in het bahasa).

De plannen worden hier goed uitgevoerd (rollenspel in de vergadering als introductie; begeleiden en observeren in de klas; zelf Engels geven). Alleen in één klas toont de lerares zich niet gemotiveerd of wellicht kan ze het ook niet. De rest is er serieus mee bezig.

Ook met iedereen verder bespreek ik nog het belang van het laten zien van je andere kant, het opbouwen van een band met de kinderen door met ze te spelen, te praten, meer lessen te geven, meer in de klas aanwezig te zijn.

Volgende week dinsdag - zo spreken we af - zal ik aanwezig zijn bij de vergadering waarin de een nieuw onderwerp introduceren; door de week heen zal ik lessen van studenten bij gaan wonen.

Na dit "werk" ga ik langs bij het Sono Budoyo museum. Hier is een overzicht te zien van vondsten uit prehistorie, mooie voorbeelden van boeddhistische en hindoeïstische kunst in brons en steen, voorwerpen en meubelen uit het paleis, en verschillende soorten wayangpoppen. Echt mooi en lekker rustig. Alleen de ramen van de vitrines mogen wel eens gezeemd worden….

Hierna ga ik terug en 's avonds naar de straat langs het Sejahterahotel, waar ik verschillende eetteentjes gezien heb. Ik kies voor een Thais restaurant (Phuket). Als ik daar net zit, lopen Melanie en Maaike langs met hun was. Dus die gaan gezellig mee-eten. Het is er gezellig en het eten is prima. We nemen Tom Yam Seafood (een grote bak voor iedereen), fruitsap, en ik heb rode rundercurrry met rijst.

Zoals elke donderdag skype ik weer met moe en Mieke. Dat gaat weer prima. Wel raar is daarna, dat ik lees op nu.nl dat er een "Zware aardbeving op Java" was. Niks van gemerkt. Later zie ik ook, dat het om het zuidwesten gaat; een eind weg dus.