Dinsdag 16 oktober is de dag dat de studenten voor het eerst naar de school van hun keuze gaan. De bedoeling van de eerste week is om kennis te maken met iedereen op school en vooral ook goed te observeren:

• Wat zijn de positieve punten van je school?
• Waar kun je een rol bij spelen? Welke lessen kun je geven?
• Wat zijn volgens de student verbeterpunten en op welke manier zouden ze dat willen aanpakken?

Ikzelf heb deze dag rustig aan gedaan: Vooral feedback op opgestuurde minoren gegeven en ander nakijkwerk, dat nog was blijven liggen.

Later in de middag ben ik naar de Malioboro gefietst en naar de alun alun en weer teruggelopen. Bij het vallen van de avond vlogen grote zwermen vogels (ongeveer ter grootte van een merel met zwarte veren van boven en witte van onder) tussen het postkantoor en het Nillmijgebouw. Ze landden met honderden tegelijk op de palmbomen en op de randen van de gebouwen.

Ik ben in één van de zijstraten van de Malioboro gaan eten (Sosjowiran, een gebied voor toeristen met allerlei zijstraatjes vol restaurantjes en hotels).

Eén van de groepen belde me al omdat ze zelfs al de eerste dag plannen hebben gemaakt en een afspraak met de directeur (principal) en mij willen. Goed initiatief!

Met de twee andere groepen maak ik per mail een afspraak voor woensdag en donderdag.

Woensdag 17 oktober ga ik 's morgens eerst naar Tumbuh 3. Deze school bevindt zich in de buurt van de alun-alun en de kraton. Ik moet even zoeken, omdat ik dacht dat de school in de wijk Kauman staat. Dat blijkt nog wat verder te zijn, vlakbij Taman Sari, het waterpaleis, op een groot terrein van de Mataram-universiteit.

Melanie, Maaike en Els staan me al op te wachten. Buiten bespreken we de ervaringen tot nu toe. Het blijkt een erg kleine school te zijn, die pas in juli 2012 is gestart. Bovendien gaat het eigenlijk alleen om de kleuters en een groep 3, met één jongen uit groep 4 daarbij. Julian, die met zijn moeder is meegekomen, voelt zich dan ook niet thuis hier, temeer omdat hij naast een adhd-jongen zit, die voortdurend aan hem zit te plukken…… Onze studenten zijn overigens bijzonder welkom, worden echt in de watten gelegd, maar zijn toch erg geschrokken van het gebrek aan orde: Kinderen praten door de leraren heen, ze lopen gewoon weg, doen wat ze willen. "De leraren zijn erg lief, veel te lief," vinden mijn studenten. Zorgleerlingen mogen zo mogelijk nog meer, als ze maar niet lastig zijn voor de rest. De kinderen moeten ook wel heel veel en lang luisteren, dus aan de didactiek kunnen ze nog van alles doen.

Het klonk bij de introductie allemaal wat positiever; over de leeftijden werd toen niets gezegd; wel dat er hier alleen les in het Engels gegeven wordt, wat trouwens klopt.

De school is gevestigd in een vroeger ziekenhuis. Er is ruimte zat en ook veel personeel: Twee leraren per klas; een bibliothecaresse, een portier, twee mensen in de keuken enz. Er zijn naast groepslokalen ook ruimtes voor gym, techniek en muziek.

Er is hier genoeg te doen, maar de meiden willen ook nog even op een andere school kijken, mede om te bezien of Julian daar meer op zijn plek is.

Tussendoor heb ik nog even tijd, loop ik nog even de Malioboro op en drink ik even wat in de lekkere koele mall. Daarna fiets ik naar Tumbuh 2, de school die ik al in juli bezocht, met een aanstekelijk enthousiaste principal. De studenten hier hebben me de avond tevoren al gebeld voor overleg met haar. Ze hebben gekeken, en meteen al samen plannen gemaakt. Deze school bevindt zich op hoogstens tien minuten fietsen van de Malioboro en de alun-alun, achter het Nationaal Museum, dat echter altijd gesloten lijkt te zijn.

De studenten hier vormen een groep van acht: Beate, Mandy, Marloes, Angela, Brit, Adelien, Louise en Sanne. Ze hebben de dag ervoor geobserveerd in de klassen en zijn bijna gillend gek geworden, ondanks de vele mooie punten van de school, zoals het projectmatig werken; het prachtige werk van de kinderen, dat overal smaakvol tentoongesteld is, de openheid van de docenten en het zich bijzonder welkom voelen. Dit is ook een veel grotere school met acht groepen en ook een afdeling Junior High School (11 - 14 jaar). In naam worden hier zowel lessen in Bahasa als in het Engels gegeven, maar dat laatste is eigenlijk alleen in naam.

Waar zijn de meiden dan zo van geschrokken? Ook hier het ontbreken van orde en structuur. De leraren hebben zelf gevraagd om hen hierbij te helpen. De studenten hebben ook dezelfde dag meteen al aan een teamvergadering deelgenomen, waar de vragen en mogelijkheden nog duidelijker werden.

Voor het lesgeven zijn er enkele problemen: Er mag steeds maar één extra leraar of student in de klas. De SDU-studenten komen op maandag; dus die dag valt af voor de klas. Verder kunnen ze dus eigenlijk vooral les in Engels geven, en daarnaast muziek, beeldend e.d. Ze willen zich vooral gaan richten op het verbeteren van orde en structuur; voorkomen van pesten enz., en daar ook de leraren in begeleiden. De directeur is daar erg enthousiast over.

De school wil graag ook iets terug doen, en daarom gaan onze dames meedoen met batikken, traditionele dans, muziek e.d.

Om zes uur heb ik vandaag afgesproken met Melanie, Maaike, Els en Julian. We gaan eten bij Tiga Nyonya. Zij gaan met de taxi; ik met de fiets. In dat gezellige koloniale restaurant gaan Julian's oogjes meteen glinsteren, als hij ziet, dat er poffertjes op het menu staan. Des te groter is de teleurstelling als die er niet blijken te zijn. Daar komen hij - ondanks alle aandacht van de dames - voorlopig even niet overheen. Pas het ijsje aan het eind brengt de goede stemming weer terug. Verder is het heel gezellig en natuurlijk lekker.

Donderdag 18 oktober is in de loop van de ochtend Tumbuh 1 aan de beurt. Deze school is het dichtst bij mijn homestay, een kwartiertje fietsen, en makkelijk te vinden. Hier gaan de volgende dames aan het werk: Sarella en Bianca; Sabine, Babette en Rosanne. Ze hebben op de school rondgekeken, maar zijn voorlopig actief in twee klassen: te vergelijken met resp. groep 5 en groep 3/4. De kinderen zelf hebben aangedrongen om in hun klassen te komen.

Ook zij zijn getroffen door het bijzonder welkom zijn, ondanks het feit dat de school pas afgelopen maandag hoorde, dat ze zouden komen. Dit is de grootste school met 180 leerlingen; een prachtig ingerichte en bijgehouden bibliotheek; allerlei extra lokalen en een mooi speelterrein.

De school lijkt meer gedisciplineerd en gestructureerd dan de beide andere. Er wordt lesgegeven in zowel Engels als Bahasa; dus ze kunnen met lesgeven goed aan de gang.

Toch willen ze ook meer structuur in het klassenmanagement aanbrengen; verder aandacht besteden aan andere manieren van lesgeven (ook korter en efficiënter; met name de leraren bij Sarella en Bianca geven al goed en heel gevarieerd les). Bovendien zag de gymles er erg onprofessioneel uit; daar daarin denken ze ook wat te kunnen betekenen. Zorgleerlingen zijn er genoeg, en enkele ervan kunnen ze ook extra begeleiden.

Dit alles bespreken we met de principal in een soort open eethal, waar we krokante kip, rijst en soep krijgen; bovendien een warme sinaasappeldrank (erg lekker trouwens). Ze is ook weer heel enthousiast, geeft veel ruimte, en geeft daarnaast aan, dat zorgleerlingen die al extra begeleid worden door anderen, geen begeleiding van onze studenten kunnen krijgen: Jammer, maar terecht natuurlijk.

Ook vraagt ze of de studenten willen participeren in de weekopening van maandag a.s. Ze gaan een liedje voorbereiden. Daarnaast worden ze uitgenodigd om mede het halloweenfeest vorm te gaan geven.

Daarna komen Els, Julian, Maaike en Melanie om de school te bekijken. Dat doen we dus samen. Julian wordt meteen enthousiast. Els zal alles netjes met de directeur en de leerkracht bespreken, en hij mag komen. Hij komt dan in de klas bij Sarella en Bianca.

Later in de middag fiets ik weer vanuit Tigalima naar het centrum. Ik loop wat rond bij en rondom de alun-alun en ga 's avonds eten in Sosjowiran: Heerlijke hete tomyam, en seafood nasi.