Vanavond vliegen we naar Manilla, maar daarvóór hebben we tijd om nog een keer naar het centrum van Christchurch te gaan. Onze grote rugzakken kunnen we gelukkig stallen bij de receptie van ons hotel. We wandelen langs het riviertje Avon door het park naar een groentetuin in een hoek van de botanische tuin.
Iets verderop wordt de Bridge of Remembrance gebouwd over de Avon, met een soort klassieke triomfboog, die waarschijnlijk het herstel symboliseert.
Naast de brug staat een tijdelijk winkelcentrum, grotendeels bestaande uit zeecontainers die op kunstzinnige wijze zijn gestapeld, gekoppeld en van winkelpuien voorzien.
In het winkelcentrum bezoeken we de tentoonstelling Quake City, die veel informatie geeft over de aardbevingen van 2010 en 2011, en over de gevolgen en de hulpverlening. Ik leer veel over solifluctie, het verschijnsel dat als gevolg van een aardbeving grondwater en sediment een soort drijfzand vormen, die op veel plaatsen zandfontijnen heeft veroorzaakt, grondverschuivingen en bodemverlagingen.
Vlakbij het hotel kunnen we op de bus stappen naar het vliegveld, waar we ruim op tijd arriveren.
Van een uitgebreide controle van reizigers op biologisch materiaal, zoals bij binnenkomst in het land, is nu geen sprake. Blijkbaar vindt men het niet erg als de rest van de wereld wordt geconfronteerd met ongewenste verspreiding van Nieuw Zeelandse flora, fauna en ziekten.
We vliegen naar Manilla met een tussenstop in Taipei, Taiwan. De vlucht naar Taipei kent nog een "technische tussenlanding" in Sydney, waar ook nog passagiers worden gewisseld, en het vliegtuig dus tussendoor moet worden gereinigd. Hierdoor moeten we korte tijd het vliegtuig verlaten. Het voordeel voor ons was wel, dat we tweemaal te eten hebben gekregen, wat voor een grote eter als ik wel goed uit kwam.
Theo