Terug in de tijd, zo'n 150 jaar. New Zealand is nog ontoegankelijk. Helemaal hier aan de westkust van het zuider eiland, vlak bij Greymouth, met een neerslag per jaar wat 25 keer meer is als bij ons. Dan heb je pas te klagen over het weer. Geen goede wegen. Bij laag tij werd het strand gebruikt om met koets verder te komen. Het binnenland was alleen te bereiken over het water of per voet over smalle paden. En dan wordt er ergens goud gevonden! Binnen de kortste keren wordt er een kleine stad uit de grond gestampt. Met flink wat saloons, natuurlijk. En een zagerij om ervoor te zorgen dat de mijn niet instort. Dan is het ook handig om een treintje te hebben, om hout te vervoeren. Kortom een sneeuwbal effect.
Hier in Shantytown wordt het verteld en kun je je voorstellen hoe het was. Behalve het regen gedeelte, want het weer is heerlijk. Eerst met een treintje naar boven. Wat een roet komt er uit zo'n schoorsteen van een stoomtrein, over het hele terrein ruik je het. Over het milieu werd toen niet moeilijk gedaan. Hele wouden gekapt en rivieren vervuild. Er ligt nu nog meters houtsnippers in een plaatselijk meer. Last van houtzaagsel, gooi maar in de rivier.
Een aantal dagen geleden waren we aan het wandelen. Toen stond er bij een hele hoge hoop stenen een bordje met; "Ground sluicing claim". We vroegen ons toen af wat dat dan wel geweest kon zijn. Hier vinden we het antwoord. Er zijn, hebben we hier geleerd, verschillende manieren om goud te winnen. Waar het allemaal op neerkomt is dat goud zwaarder is dan zand. Dus met behulp van een flinke waterspuit, kun je zo een heuvel splitsen in keien, zand en goud. Je spoelt gewoon het zand weg, gooit de stenen op een hoop en houdt het goud over. Waarmee je dan allerlei leuke dingen kunt doen, zoals je sigaar aansteken met een dollarbiljet. Waarna je binnen de kortste keren weer zo arm als een kerkrat bent.
Om vijf uur sluit het dorp en zijn we gedwongen om op zoek te gaan naar een slaapplaats. Niet dat het moeilijk is, campings genoeg hier. Onderweg komen we een bordje tegen met; "glow worms dell". Ofwel; het dalletje van de gloeiwormen. We stoppen om te gaan kijken. Maar het is nog te licht en er is nog niets te zien. Die avond keren we terug om te gaan kijken naar wat blijkt de plaatselijke topattractie. En feeëriek is het. Niet aan de takken, zoals we dachten, maar overal tegen de wand aan zie je ze zachtjes gloeien.