We hebben lekker geslapen op de camping bij Kingston. Naast ons bed / auto was een tuintje waar we kruiden uit mochten oogsten, organic stond er in de folder. Nu eten we heel wat blik en gedroogd kant en klaar eten, dus wat verse peterselie gaat er wel in. We gaan vandaag naar Milford Sound, een tip van Paul, Theo's broer. Het schijnt een zeer mooie fjord te zijn, die je met een boot kan verkennen. Dit keer hebben we ons huiswerk goed gedaan en alle folders nageplozen op kortingbonnen en zowaar wat gevonden.
Aangekomen in Te Anau gaan we een trip boeken bij "Southern Discoveries".
Na de inwendige mens te hebben verzorgd, lees: koffie en taart, gaan we verder. Ik probeer af en toe de chocoladetaartjes die ik tegen kom, je wil niet weten op hoeveel manieren je die kan maken. Het is nog wel een paar uur rijden en er is onderweg ook nog het een en ander te zien.
We rijden door een wild gebied. Geen hekken of weiland, maar bergen, bos en soms eindeloze grasvlaktes zonder één hekje, zoals Eglinton Valley. Zo zag het er dus uit toen de eerste Europeanen hier kwamen. Afgezien dan van de zeer comfortabele wegen met de af en toe een enge haarspeldbocht. Onderweg komen we langs de Mirror Lakes, waar we net een plekje kunnen vinden om te parkeren. Al die bussen die we zagen onderweg, gaven al aan dat het een populair vakantiegebied is. Na de nodige informatie over geologie, fauna en flora, lopen we een kleine route naar een tja vijver. Smal met een bijna rimpelloze oppervlakte. Zodat we het bord wat in spiegelbeeld aangeeft dat we bij Mirror Lakes zijn kunnen lezen. Wat bijzondere eendjes dobberen rond, terwijl wij in het kraakheldere water, de bodem kunnen zien. Verder gaan we weer, langs watervallen en ijs, door de
Homer Tunnel. 1,2 km lang en in 1953 voor het eerst gebruikt, als je de informatie bordjes wil geloven onder primitieve omstandigheden gebouwd.
Wanneer we in Milford Sound aankomen hebben we nog een half uur. We hebben geluk dat het vandaag droog is, blijkt uit de informatiebordjes op weg naar Milford Terminal. Er valt hier zes meter regen per jaar, dat het droog is vandaag is een klein wonder. De tocht door de fjord is prachtig. We zien een hangend dal, hoog boven het water. Één van de manieren waaraan ze kunnen zien dat het een fjord is en geen rivierdal, gemaakt door een gletsjer. We zien zeehonden en watervallen en tot mijn verbazing op de steile kliffen zelfs nog boomvarens.
We zijn één van de weinigen die uitstappen bij het "Underwater Observatory". Waar we tien meter afdalen onder water om in, zoals de gids het zo mooi zei, een omgekeerde aquarium te komen. Zodat de vissen ons mooi kunnen komen bekijken, en wij hun natuurlijk. Aan de achterkant hangt de toren voor de klif en zien we zeesterren, zeekomkommers en reusachtige schelpen. In bakken voor de ramen staat blackcoral, die in tegenstelling tot zijn naam wit is. Deze zijn erg bijzonder omdat hij eigenlijk alleen op zeer diepe plekken voorkomt. Maar de condities hier in het fjord zijn bijzonder: rustig water, koud en donker. We zien van alles en voor we het weten is de tijd om en wordt, omdat we de laatste groep zijn, alles achter ons afgesloten. We vertrekken samen met het personeel, op een zeer snelle boot, terug naar de terminal. Het is al vrij laat voor we weer de zelfde weg terug gaan.
Wanneer we weer bij de tunnel zijn, wil Theo nog een foto nemen van de omgeving. Tot zijn grote verbazing ziet hij op het schermpje van zijn fototoestel een van de zeldzaamste papegaaien van Nieuw Zeeland, de bofkont. Deze donkergroene papegaai met zijn vreemde snavel zit zomaar te poseren op een verkeersbord. Na tientallen foto's te hebben gemaakt als bewijs, komt er zelfs een tweede aanvliegen!
Helemaal tevreden rijden we door de tunnel, waar tot onze grote verbazing er nog twee bij een auto zitten te bedelen, met succes. Kea heten deze vogels.
Intussen is het al zo laat dat we besluiten om gebruik te maken van een DOC camping. Waar de sandfly's ons verlekkerd opwachten.