Gisteren zijn we aangekomen in Kaiteriteri, waar we op een grote camping aan de zee staan. Het is hier toeristisch, dat is aan alles te merken. Het is bovendien hoogseizoen, de meeste Nieuw Zeelanders hebben vakantie. Hier en daar zijn de caravans en tenten versierd met lichtjes en dragen mensen een kerstmuts. Ik hoor kinderen "tjingel bell" zingen en dat blijft een beetje vreemd zo in deze warmte.
We zitten in de buurt van Abel Tasman National Park, het grenst aan de zee. In het park lopen een aantal lange afstandsroutes. Een deel daarvan loopt langs de kust. Het leuke is dat er een boot van baai naar baai vaart tot aan Totaranui, ongeveer 30 kilometer verderop. We varen tot aan het eind en dan weer een paar baaien terug om daar een deel van de track te lopen langs de kust. Daar worden we dan weer opgepikt op een vaststaand tijdstip.
's-Morgens gaan we aan het strand zitten naast de camping. Waar de boot gaat aanleggen weten we niet. Na verloop van tijd komen er meer mensen die er uitzien of ze ergens op wachten. Eindelijk zien we onze boot verschijnen. Heel toevallig recht voor onze neus, vaart hij achteruit tot vlak bij het strand. Langzaam schuift een treeplank uit, die alsmaar langer wordt en dan net op het droge stuk terecht komt. Geen natte voeten dus. Na het inchecken veroveren we een plekje boven op het dek. De boot hopt van baai naar baai, terwijl er mensen in en uit stappen. Af en toe, als we de intercom kunnen verstaan, horen we bijzonderheden over de baai waar we zijn. Wanneer we langs een rotsig eilandje varen, zien we zeeleeuwen liggen. Ze zijn moeilijk te onderscheiden van de rots, ze hebben een goede schutkleur. Er zwemt er ook een in het water tussen de kano's die daar varen. De kust is prachtig, bergachtig met natuurlijke begroeiing waarbij je de boomvarens goed kan onderscheiden.
We worden gedropt op onze startplek van de wandeling. Het begin is nogal klimmen, door een prachtig bos. Door de botanische tuin in Auckland herken ik de verschillende soorten. We lopen onder een hele hoge Ponga (Cyathea dealbata) door. Wanneer je omhoog kijkt is hij prachtig grijs gekleurd, alsof het zilver is. De tocht is prachtig, af en toe zon en vaak lekker in de schaduw. We lopen over een hangbrug over een riviertje en zien de volgende baai voor ons liggen. Hier splits de route in een hoogwater en een laagwater route. Het is hoog tij, dus we blijven hoog. Nog een stuk door naar de volgende baai waar we weer opgepikt worden. Maar dat duurt nog 2 1/2 uur. Tijd genoeg om te zwemmen en te snorkelen.
Hetty