Wat een avontuur vandaag, hadden we bijna 111 gebeld om een aangespoeld lijk te rapporteren.
We waren op Farewell Spit, een landtong van 27 km lang die bestaat uit een lange smalle duinenrij, met aan beide kanten zee. Door die lange landtong ontstaat er aan de binnenkant een rustige baai, de Golden Bay. We lopen door een heuvelachtig graslandschap. Klimmen via trappetjes van de ene weide naar de volgende, terwijl nieuwsgierige zwarte koeien ons nakijken. Onder hoge dikke bomen door en langs door zeewind scheef gegroeide struiken. Tot we bij de duinen aankomen. Wanneer we deze zijn overgeklommen zien we de zee bij Fossil Point. Het strand is breed, het is laag tij. De wind stuift het zand over het strand en de golven komen en gaan. Via een lage duin willen we oversteken naar de andere kant van de spit, wanneer Theo allemaal botjes ziet liggen. Het lijkt wel een mensenvoet en iets verderop liggen ribben en wervels. Is hier iemand aangespoeld? Even overwegen we om de politie te bellen. Maar wanneer we beter kijken zien we twee delen van een onderkaak liggen. Puntige tanden steken eruit, geen mens dus. Maar die voet dan? Na wat puzzelen denken we dat het waarschijnlijk een zeeleeuw is. We maken foto's met een kompas met maatverdeling ernaast. Theo's broer Lambert heeft verstand van botten en kan aan de hand van de foto's waarschijnlijk vertellen welke ondersoort het is, het geslacht, de leeftijd en wat hij of zij vorige week vrijdag heeft gegeten.
Verder gaan we, door duinen en langs binnenwatertjes. Tot we aan de andere kant zijn. Het is hier windstil en het water rustig. Over een strook aangespoelde schelpen lopen we verder. Het water is helder. Zwarte zwanen dobberen op het water. Het zijn er meer dan duizend. We zien kleine krabbetjes rondscharrelen. We zien vier grote pijlstaartroggen vlak langs het strand zwemmen. En er zwemt een hele lange stoet kleine visjes een meter langs de waterrand. Af en toe springt er één boven het water uit, wanneer ze door grote vissen opgejaagd worden. Het wordt hoogtij en de strook waar we over kunnen lopen wordt steeds smaller. We komen weer in de buurt van de auto, de duinenrij is gestopt. Langs een weide en grote omgewaaide bomen lopen we naar de uitgang.
De volgende stop is Wharariki Beach met de Archway Islands. Grote rotsen in het water, met gaten waar je door heen zou kunnen varen. Ware het niet dat het water veel te onstuimig er door heen slaat. Maar eerst moeten we weer door weilanden, heuvels en een heeeele steile duin. We zijn ook niet de enige meer. Het is bijna file lopen. Regelmatig hoor ik "merry christmas" en lopen er mensen met kerstmutsen rond. Ik heb het na die steile duin en het zandgebied er achter wel gehad. Maar Theo besluit nog een tijd door te lopen terwijl ik terug ga naar de auto. Wanneer hij na een hele poos later terug bij de auto komt, vertelt hij dat hij vijf zeeleeuwen heeft gezien. Verdorie! Als bewijs heeft hij foto's gemaakt.
Gelukkig is het volgende punt van het lijstje wat minder vermoeiend. We gaan naar Whanganui Inlet. We rijden weer langs gebieden die heel erg aan de wadden doet denken. Op de droog staande stukken staan vogels. De inlet is een gebied waar brak water is. Het staat in verbinding met de zee, en er komen allemaal riviertjes in uit. We rijden er een stukje langs en besluiten dan op zoek te gaan naar een camping en komen uit in Tukurue.
Hetty