Gisteren waren we gewaarschuwd voor een heftige storm, maar daar is niets van te merken wanneer we opstaan. Vorige avond zijn we vroeg gaan slapen, om de sandfly's te ontsnappen, wat niet helemaal gelukt is. Dus we kunnen vroeg vertrekken, alle nadeel heeft zijn voordeel. De meeliftende exemplaren zijn makkelijk te decimeren, gelukkig. In Te Anau gaan we onze tanden poetsen en ontbijten. We willen vandaag naar Dunedin, dus we moeten kilometers maken. Onderweg zien we, net als afgelopen dagen, weiden vol met herten. Het lukt ons eindelijk om ergens te parkeren en daar een foto van te maken. Op ons verlanglijstje staat ook nog een veld met roze rollen pas gemaaid gras. Dat staat zo grappig in dat heuvelige landschap.
Wanneer we met behulp van de iPad een camping vinden bij Dunedin, kost het ons enige moeite om vóór die tijd te tanken. Het schiereiland waar onze camping ligt is lang en heeft geen tankstation. Langs een ijzingwekkend smalle weg net langs het water, waar zoveel te zien is, bereiken we de camping. We hebben nog net tijd om wat te eten, want de pinguïns komen 's-avonds weer aan wal en dat willen we zien. Het is zeven uur wanneer we op pad gaan. We hebben geïnformeerd waar we het beste kunnen gaan kijken en dat blijkt bij de Sandflybay te zijn. Wat mij niet al te prettig in de oren klinkt. Na een zigzag route naar de andere kant van het schiereiland, eindigen we op een parkeerplaats. We worden door een bord gewaarschuwd dat het redelijk begaanbare pad niet zo blijft. Geweldig die Nieuw Zeelanders. Maar ze krijgen gelijk, want al gauw wordt het steiler en steiler en gaat het over in een smal paadje. En uiteindelijk staan we bovenaan een hele steile duin. En hoog, waardoor ik me afvraag hoe ik hier straks in hemelsnaam op kan komen. Maar wie dan leeft dan zorgt, dus al vallend, slippend en met behulp van de zwaartekracht bereiken we het strand. Daar staat in de verte iemand met een fel oranje vest, dat ziet er officieel uit. Naar rechts ziet het er minder uitnodigend uit, dus we lopen in de richting van wat een vrijwilliger blijkt te zijn. Deze vertelt ons een aantal regels: geen flitslicht, niet te dichtbij en je klein maken wanneer je het geluk hebt dat er een pinguïn uit het water komt. Aan de andere kant van het strand, zo'n kwartiertje lopen, staat een schuilhut. Boven op een gelukkig niét zo'n hoge duin, net naast een rotswand.
Wanneer we de hut bereiken zien we al een zeehond, dat belooft wat. Het is half negen wanneer we de hut bereiken. Twee bezoekers die daar al sinds vijf uur zitten, hebben nog geen één pinguïn uit het water zien komen. Wel staat er één pinguïn in een hoekje tussen wat rotsen. Zou dat een jong zijn? Het is vermakelijk om naar de zeehonden te kijken. Ze halen allerlei toeren uit en surfen door de golven langs het strand. Op de rotsen onder de steile rotswand, ligt er een aantal te slapen. Het is een zoekplaatje, hoe langer je kijkt, hoe meer zeehonden je ziet. Helaas is de verrekijker niet helemaal oké meer, sinds ik een week geleden onderuit ging. Maar wanneer ik met één oog kijk gaat het nog prima. Ik verken de helling naast ons, want in een film heb ik eens gezien dat pinguïns hun nest vaak in holletjes maken. En ik zie inderdaad iets wits. De man naast me heeft een indrukwekkende camera, dus ik vraag aan hem of hij kan inzoomen en dan een foto maken. Er blijkt een kuiken in te zitten, schattig.
Plotseling fluistert Theo dat hij een pinguïn uit het water ziet komen en warempel, hij heeft gelijk. Eerst wat heen en weer zwemmend en dan doelbewust, komt een geeloog pinguïn uit het water waggelen. Hij loopt linea recta richting de steile helling. Geamuseerd en met verbazing zien we hem of haar helemaal de steile helling op gaan. Zo langzamerhand wordt het steeds donkerder en we besluiten om terug te gaan. Oef, die steile duin. Het eerste stuk is nog wel te doen, maar dan wordt het steeds steiler en het zand steeds losser en fijner. Het lijkt wel een lunapark attractie of zo'n apparaat van een fitnesscentrum. Je raakt bezweet, maar komt geen meter verder. Na heel wat zwoegen en met wat hulp van Theo staan we eindelijk bovenaan.
En wat heb ik lekker geslapen die nacht.