Ik vind Manilla niet leuk. Het is vies, lawaaiig en te druk. En ik kan er niet goed tegen dat hier zoveel mensen het zo slecht hebben. We zijn met een taxi naar het fort gegaan, nadat we eerst in een grote supermarkt wat te eten en te drinken hebben gehaald. Het is warm en we wurmen ons door het verkeer heen. Ik ben weer aan het hoesten, want de lucht is hier vies. Zodra we alles hebben staan we op een hoek te wapperen voor een taxi. Er zijn er veel, dus dat is geen probleem. De taxi's hebben een meter met een begin bedrag en een vast bedrag per driehonderd meter. De rit gaat redelijk vlot, we staan maar een paar keer in de file.
Het fort is een toeristische attractie. In de tweede wereld oorlog was het heel zwaar beschadigd en daarna met bakstenen en beton hersteld. Op het voorste gedeelte rijden koetsjes rondjes rond een park, met lachende schoolkinderen. Het ziet er leuk uit, er zijn hele romantische koetsjes bij. De paarden zien er tip top uit. Er is een speeltuin die er een beetje verwaarloosd uit ziet. Voor het fort ligt een soort slotgracht met waterlelies.
De poort van het fort ziet er nog heel mooi uit, met houtsnijwerk en stenen met reliëf. In het fort is ook een museum (Rizal shrine) wat over een nationale held gaat, José Rizal. Het is een goed museum die beschrijft hoe z'n leven was. Hoe en waarom hij gevangen is genomen. Hij zat de laatste dagen hier gevangen, voor hij werd geëxecuteerd hier op het fort. Gelukkig is het ook in het engels, het is allemaal goed te volgen en ziet er goed uit.
Het Spaanse huis, waar we gisteren naast hebben gegeten, is moeilijk te vinden. Het is hier niet prettig lopen, je wordt voortdurend aangeklampt. En als echte Nederlanders zijn we op het heetst van de dag op straat aan het wandelen. Uiteindelijk zien we het huis en gaan een kantoortje binnen om tickets te kopen. Het huis uit eind achttiende eeuw is echt de moeite waard. Prachtig bewaard gebleven met borden waarop uitleg staat. De muren zijn beschilderd en het plafond is echt prachtig met aan de randen houtsnijwerk. Het huis zelf is ook mooi om te zien, echt Spaans.
Na een pauze in het cafe ernaast gaan we verder. Je ziet hier veel westerse toeristen.
We lopen langs de weg het oude gedeelte uit, op zoek naar het Natuurhistorisch museum. De grote oude gebouwen zien er prachtig verzorgd uit. Eerst komen we langs het Nationaal museum, wat we even binnen wippen om de weg te vragen. De omgeving is niet echt ingericht op voetgangers. We manoeuvreren ons langs bussen en langs denderend toeterend verkeer. Een bewaker helpt ons met oversteken, door het verkeer stil te houden. Dit tweede museum ziet er leuk uit, het volkenkundig museum. Er komt een stroom scholieren uit, allemaal in uniform en netjes in de rij. Wij lopen verder langs een groot druk park. Hier is het Rizal park, waar de Filippijnen in reliëf in een vijver ligt. Ik zie goudvissen rondzwemmen rond de eilanden. Aan de kant zien we de namen. We zoeken de plekken op waar we geweest zijn. Het is jammer dat het te warm is om hier lang te staan. Misschien is het koeler in het Natuurhistorisch museum. Helaas, wanneer we dichterbij komen zien we dat er een hek omheen staat en er nog hard aan gewerkt wordt. Ondanks dat het bord zegt dat het in oktober 2014 klaar is. Ik heb ondertussen echt genoeg van de hitte, het lawaai en de drukte. We lopen langs het ziekenhuis en een groot gebouw met winkeltjes en restaurants. Tot we een ingang van Robinsons gevonden hebben, waar we bij een stalletje een grote beker mango/lychee shake en voor Theo iets exotisch met tapioca en mango bestellen. Het is heerlijk, maar we kunnen hier niet eeuwig zitten. Bovendien gaat de bingoruimte die er boven is een beetje de keel uithangen. Voortdurend worden er cijfers omgeroepen in de zelfde saaie toon. En niemand die eens luidkeels bingo roept! In de benen dus, misschien kunnen we hier een postkantoor vinden. We willen graag een boek en wat andere spulletjes versturen, dat scheelt in gewicht wat we meeslepen. Het kost even moeite, maar dan vinden we een piepklein postkantoortje. Wanneer we onze vraag voorleggen, blijkt algauw dat het een kostbare zaak wordt. Toch dat boek maar meeslepen dus en die kaarten van de Filippijnen, die geven we weg.
Tijdens het zoeken van het postkantoor, kwamen we langs een hele grote supermarkt. Toch leuk om te kijken wat ze zoal verkopen. We hebben niet al te veel pesos meer, dus we moeten ons inhouden. Bij de groente en fruit afdeling vergapen we ons aan allerlei vreemde vruchten en groenten. Theo vind eindelijk zijn verse jackfruit waar hij de hele vakantie naar op zoek was. We nemen wat instantsoep mee, een biertje voor Theo en wat water. We hebben in het hotel een waterkoker, heel handig. We gaan vandaag vroeg naar het hotel, we hebben genoeg van de herrie, uitlaatgassen en warmte.
Hetty