Dinsdag 13 januari
We hebben goed geslapen in het resort villa Lorenzo in Tanay. Na zo'n enerverende dag als gisteren kun je je dat wel voorstellen. Voor hier is het vrij luxe, maar er was geen warm water. Ontbijten was ook niet mogelijk. Daarom hebben we een tricycle genomen om naar de markt in Tanay te gaan om wat te eten. Het vervoer is niet moeilijk, je kan geen stap doen zonder dat iemand je vraagt of je mee wil. Het is hier een stoet van tricycles, jeepney's en vrachtwagens en af en toe een auto. Een tricycle is een soort brommer met zijspan waar een afdakje boven zit. De jeepney is goedkoper, het is een kruising tussen een ouderwetse vrachtwagen en bus maar dan een vrolijke gekleurde versie. Geen kermisattractie kan tegen deze rit op. Al je zintuigen worden verdoofd door te veel indrukken. We stappen in het bakje wat eigenlijk net te smal is voor ons. Er zit een mevrouw achter op bij de bestuurder en halverwege komt er nog iemand achterop zitten. Langs de weg staan huisjes en kom je langs rijstvelden met waterbuffels, kraaiende hanen en loslopende honden al dan niet met schurft. Langs ons crossen andere tricycle; ik zag er één met drie kleine peutertjes met zuigfles en al in de zijspan zitten. De lucht is bewolkt maar het is al warm. Roetwolken uit de uitlaten.
Wanneer we afstappen bij de markt en langs de kraampjes lopen, zie ik fruit en groente. Veel herkenbaars, bloemen van courgette of pompoen, maar ook onherkenbare planten. Verderop een deel met kraampjes waarop stukken vlees en vis liggen. Waaronder nog levende vissen, tilapia's (denk ik). Deze leven nog en happen naar adem, die zijn in ieder geval nog vers. We kopen kleine banaantjes, geschilde ananas en verderop een soort gefrituurde pannenkoekjes van ondefinieerbare groente. Mij deed het aan zoete aardappelen denken, maar het resultaat was lekker. Theo probeert zijn Nieuw Zeelandse dollars te wisselen, maar er is geen bank die dat wil. Uit de drukte gaan we een grote winkel in. Overal bij banken, benzinestations en ook hier staat bewaking, al dan niet met geweren. Hier moeten we onze tassen openmaken en met een stokje wordt het gecontroleerd. We kopen water en noodvoer zoals crackertjes en gedroogde mango en shampoo en zeep om kleren te wassen. Heb je in Amerika alles in groot verpakkingen, hier heb je alles in het klein. Kleine flesjes water, zeep, shampoo, nootjes en helaas voor ons kleine blikjes ijskoffie. We hebben een verslaving overgehouden vanuit Australië. Na afloop bij het afrekenen zien we dat we in de senioren line staan. Zo te zien is dat geen probleem, in Nieuw Zeeland vroeg iemand al of Theo recht op senioren korting had, ai, dat doet pijn. De mevrouw aan de kassa vraagt of we het in een doosje of zak willen. Iemand pakt het voor ons in en op de bon wordt genoteerd hoeveel zakjes we hebben. Daarna via de uitgang waar we een stempel op onze bon krijgen. En overal is het: "good morning ma'm" en krijg je een brede smile. We gaan weer terug, we wijzen de gelukkige aan die ons terug mag brengen. Wat me opvalt is dat het merendeel jongens zijn die op de brommers zitten, maar er zijn ook vrouwelijke bij. We rijden eerst de verkeerde richting op, hij wist dus toch niet waar het was. Maar na wat ho en hu en handgebaren rijden we toch de goede richting op. Langs een lange rij huisjes, om hekjes heen om het verkeer bij het dorp en bij scholen af te remmen en langs her en der kleine veldjes. Langs de weg liggen grote kleden met rijst te drogen. We vroege ons gisteren al af wat het was. De berijder kijkt bezorgt naar z'n voorband want die ziet er zacht uit. Plotseling roept hij naar iemand die langs rijdt en worden we overgeheveld naar wat zijn broer blijkt te zijn, zodat hij zelf zijn lekke band kan laten repareren. We eindigen om elf uur weer bij het restaurant waar we gisteren hebben gegeten, maar ik heb het gevoel alsof het al middag is.
Ik vertelde al dat het restaurant 'Floating Restaurant' heet. Maar eigenlijk zijn het zitjes rondom vijvers met modderig water. Zo te zien zit er vis in want er is iemand aan het vissen. En inderdaad, wanneer we hoog op een theehuisje op poten zitten, zien we in de vijver iets bewegen. We kijken uit over rijstvelden, waar mensen bezig zijn. Zo te zien is het erg bewerkelijk, er lopen heel wat mannen rond. Ze planten rijst of zijn de dijkjes aan het repareren en bosjes rijst aan het verdelen die vermoed ik later verplant moeten worden. Een veldje worden geploegd en een andere wordt met een waterbuffel glad gemaakt. Onder ons wordt er water in de rijst terrassen gepompt.
Na een tijd wordt het rustig op de terrassen, de mannen zijn aan het eten denk ik en hebben de waterbuffel meegenomen. Koereigers maken er gelijk gebruik van en lopen over de half met water gevulde akkertjes. Zo te zien valt er veel te halen, want het is er druk. Sterntjes duiken in het water en zwaluwen zwermen er over heen. We drinken koffie (oplos), verse jonge kokosmelk en een drankje met allemaal geheimzinnige ingrediënten maar heel lekker. En dan besluiten we om maar weer verder te gaan.
Met behulp van de iPad op pad. Het landschap is een cultuurlandschap van rijstveldjes, kokosnotenbomen, bananen en huisjes langs de kant van de weg. We zien veel jonge kinderen en vragen ons af of de scholen dicht zijn. Maar wanneer we weer door een stadje komen zien we heel veel kinderen in uniform van een terrein af komen. Voor de school staat een busje en heel veel tricycles te wachten. Elke redelijke stad, als je ze zo mag noemen, heeft een boog over de weg die je welkom heet. Bij zo'n boog zag ik in beton een gevlochten hoed en tas. En inderdaad overal langs de kant van de weg zie je de aanwijzingen. Vlechtwerk te koop, twee vrouwen die plantenbladeren aan het kneuzen zijn, lange bladeren en bomen waar die bladeren afgehaald zijn. En eigenlijk heeft elk dorp of stadje zo zijn eigen specialiteit. Dan rijden we langs ananassap verkopers, of langs een dorp met allerlei planten in potjes die gevlochten stammetjes hebben. Er is zoveel te zien. We gaan omhoog tot 500 meter, maar ik heb totaal dat gevoel niet. Mooie uitzichten over het meer met zo te zien netten die uitgezet zijn en huisjes op palen in het water. Je komt op een dag niet ver. In elk redelijk stadje proberen we uit een automaat geld te halen, maar dat lukt niet. Zelfs niet als het Maestro teken er staat.
Wanneer we een hotel en restaurant zien die er luxe uitziet besluiten we om te stoppen. We zijn er nog niet helemaal achter waar je veilig kunt slapen en eten. Bovendien zal het zes uur donker worden en dan willen we een plek hebben om te slapen. Het is weer een klein huisje, met ontbijt dit keer. We zijn benieuwd wat dat zal zijn. Het kost ons enige moeite om het restaurant te vinden wat bij het hotel hoort. Maar uiteindelijk gaan we naar het eerste restaurant waar we langs reden. Deze heeft het zelfde concept van overdekte tafels omringd door water. En zo te horen zit er wat in, aan de plonzen te horen. We zien niets, want we zijn telkens te laat en het water is erg modderig. Het is weer een verrassing wat we krijgen, helemaal of het wel vegetarisch is. Want is vis wel vlees en tja vergeten door te geven. Ze zijn het niet gewend, dat merk je wel. Ik zit te vol om de geweldige toetjes uit te proberen, maar probeer toch een hapje van Ube macpuno. Een paars nagerecht gemaakt van een soort knol. Het is een donker paars zeer zoet deegje met sliertjes van kokos. Elke maaltijd is weer spannend en leuk.
Hetty