Het was al licht toen ik vanmorgen vóór zes uur naar het restaurant liep om te ontbijten. Daar wacht ik op Lynne, want we gaan op dolfijnenjacht. Met onze camera wel te verstaan. Maar eerst het ontbijt, en wat voor een. Het doet me aan Hotel New York in Rotterdam denken, waar we met mijn schoonouders menig keer hun bruiloft vierden met een zeeeeeer uitgebreid ontbijtbuffet. Alleen houden we het nu kort, omdat we niet te veel tijd willen verspillen, de dolfijnen wachten immers. Figuurlijk dan, want de brochure zegt dat we 95% kans hebben op het zien van deze fascinerende beesten. Zal geen vissen zeggen want dan wordt ik gelijk gecorrigeerd door Theo, zoogdieren dus. Lynne en ik lopen naar het strand, wat hier prachtig wit is. Theo heeft zijn kans gegrepen om vandaag te gaan duiken. Gelukkig hoeven we niet ver het water in, want er loopt een strook met zeer scherpe stukken koraal. We worden in een boot geholpen met een platte bodem en een stuk daarvan is van glas. Door de ruit zien we koraal en vissen. Maar misschien moet je daarvoor op een andere plek zijn, niet zo vlakbij de kust. Zodra het dieper wordt stappen we over op een tweede boot. En met deze varen we weer naar een nog grotere boot.
Deze boot heeft aan weerszijden bamboe drijvers en een scherm over de boot om schaduw te creëren. Dat is wel nodig want de zon begint al aardig te prikken. Het is wel luxe, want we zijn maar met z'n tweeën, terwijl er wel twintig personen op de boot kunnen. Genoeg ruimte voor ons, de kapitein en nog een bemanningslid.
Wanneer we een tijdje varen zien we in de verte vijftien boten rondjes varen. Het zijn net spinnen met die acht bamboe dwarsbalkjes, die de drijvers met de boot verbinden. Plotseling veranderen we van richting en maken we vaart. En daar zijn ze dan, de dolfijnen. Ze glijden door het water, waarbij ze telkens even boven het water uitkomen. Ik probeer een foto te maken met herkenbare dolfijnen, maar dat is best moeilijk. Ze zwemmen in groepjes, ik zie er bij elkaar wel tientallen. Ondertussen zijn we vóór op de boot gaan zitten. De uitkijk wijst ons waar we moeten kijken. Wanneer ze in de buurt zijn klapt hij in z'n handen en maakt een soort geluid. Af en toe zijn ze echt vlakbij en kan ik ze even bekijken voor ze weer onder duiken. Af en toe zie ik ze meters omhoog springen en zelfs kunstje uithalen. We zien ze links, rechts, achter, voor en onder de boot. Na een tijd zien we niets meer, ze zijn verdwenen. Helemaal tevreden varen we weer terug. Naar de middelgrote boot en daarna weer naar de glasbodemboot.
Het strand en het zwembad zien er uitnodigend uit, maar ik heb m'n zwempak in mijn rugzak laten zitten die bij Carol thuis staat. Lynne heeft hetzelfde probleem en ze komt met het voorstel om op zoek te gaan naar een alternatief. Bij de receptie verkopen ze korte broeken die misschien wel groot genoeg zijn. Het lukt ons om wat te bemachtigen, maar helaas mogen we niet met onze T-shirts het zwembad in. Dat is balen, op naar het strand dan maar. We gaan eerst lekker in de schaduw van wat palmen liggen. Overal hangen hangmatten en zijn er ligstoelen die je kunt gebruiken. En met een boek en een mangoshake is het leven goed.
Het water lokt, maar hoe kom je met goed fatsoen het water in? Het is er ondiep en er liggen scherpe stenen. De slippers die in onze hut liggen om te gebruiken zijn veel te klein. Ze houden niet echt rekening met al die forse Europeanen en Amerikanen die hier rondstruinen. Ik besluit om de zeehond methode te volgen, het ziet er wel gek uit, maar het moet maar. Het water is warm en zout en woelig. Net als bij het het snorkelen in Australië begin ik een beetje misselijk te worden. Wel vreemd dat ik op de boot weinig last heb maar in het water wel. Op dezelfde zeehond manier, wat er vast heel raar uitziet, ga ik weer aan land. Waterschoenen zouden hier ideaal zijn.
Na een paar uur begint alles, ondanks de zonnebrandcrème, te prikken. Tijd om aan onze blog te werken, lang genoeg geluierd.
Aan het eind van de dag, als de zon al aan de hemel daalt komt Theo terug. Helemaal enthousiast van zoals hij zegt "één van de beste duikplekken van de wereld". Hij is de hele dag weg geweest met een boot en vier begeleiders, waarvan één duiker met de naam Ramon Guibone. Dat was zijn duikgids en Theo was lyrisch over hem, dus als jullie ooit ergens willen duiken.......
Theo heeft grote en zééér grote zeeschildpadden van dichtbij langs zien zwemmen, trompetvissen, Killer Jacks, en een gigantische school van Jackfish, als een hoge muur naast hem. Daarnaast prachtig gekleurde naaktslakken, visjes, gorgonen, kreeftjes en koralen.
In het restaurant, met uitzicht op zee, kokospalmen en de bootjes, praten we nog wat na met Lynne Miller. We bekijken de foto's die ik heb gemaakt. Zee, zee, nog meer zee, een paar vinnen. En gelukkig als bewijs dat het waar was, één gelukte foto met een groepje dolfijnen. Maar zoals Lynne zegt: we hebben altijd nog onze herinneringen, en die waren geweldig. Toch jammer dat ik die meters hoog springende dolfijn niet heb kunnen fotograferen.
Wanneer het donker is, beginnen een paar muzikanten opzwepend te trommelen. Twee artiesten dansen met bollen vuur aan een ketting. Door de snelheid zie je ringen van vuur en allerlei andere figuren. Het ziet er prachtig uit zo in het donker met die muziek erbij. Dan roepen ze vrijwilligers op om mee te doen. Te knielen als devoot katholiek met gevouwen handen, met aureool boven hun hoofd. Of alsof ze een ring van vuur vangen, staat vast leuk op een foto. Aan het eind van de dag kan ik terug kijken op een geweldige dag.
Hetty