Het was geweldig gisteren en ik heb geslapen als een os. Vandaag vliegen we eerst naar Manilla en 's-middags naar Tacloban, op het eiland Leyte. Het is zoals altijd een chaos, met 32 personen die hun bagage en zichzelf in busjes proberen te krijgen. Het vliegveld is klein en het inchecken is voor ons zo gedaan, tenslotte hebben we alleen handbagage. De rest heeft er wat meer moeite mee met al de goederen die ze meeslepen. Tot onze verbazing worden we teruggestuurd om airport tax te betalen. Maar dan zitten we toch in een zeer volle wachtruimte bij de gate. Het is er wel gezellig, want er staan blinde muzikanten te spelen, vier met gitaar en één vrouwelijke drummer. Ze zijn erg goed. En het wordt heel gezellig, vooral als onze arts Philip "Elvis" mee gaat zingen. En algauw zingen er meer mee, ik brom ook wat mee. Het is wel echt Filipijns, ze zijn dol op zingen en dansen. De tijd vliegt om, ondanks dat het vliegtuig flink vertraagd is. We zijn dan ook flink later dan gepland wanneer we in Manila de grond raken. En voordat iedereen zijn bagage heeft en we weer verzameld zijn is het over tweeën. Tot onze verrassing worden we in een busje gedropt en rijden we richting een feest. Waarschijnlijk voel ik me als een klein kind, ik leef in het nu. Niet wetend wat het volgend moment zal gebeuren, alles overkomt je. Dat heeft een prettige kant, maar ik kan me voorstellen dat een kind er ook angstig van kan worden. Ondertussen zitten we vast in het verkeer van Manilla terwijl we over twee uur ingecheckt moeten zijn. Dat is volgens mij vragen om problemen. In de "Asian Mall" wordt, zo horen we, een feest gevierd in een Spaans restaurant ter ere van de verjaardag van Coby, de vrouw van Bernie die met ons mee was. Dit is werkelijk "best fastfood ever". Want voor we het weten zitten we weer in het verkeer van Manilla, op weg naar het vliegveld, met gekromde tenen. Aangekomen bij het vliegveld gaan wij vast naar binnen, terwijl de rest op de verpleegstersgroep wacht. Ze hebben een gezamenlijke ticket. Zo zonder koffers, met alleen handbagage, gaat alles gesmeerd. Ook dit vliegtuig heeft vertraging, hoera. En gelukkig is iedereen op tijd, echt een wonder.
Het is een uur later dan op de ticket staat voor we vertrekken. Geen eten en drinken tijdens deze vlucht, wat na onze vlugge lunch geen probleem is. Wel houden de stewardessen een loterij, wat grappig! Wie het eerst zijn telefoon kan laten zien of de grootste smile heeft. Je maakt nog eens wat mee tijdens zo'n wereldreis! Na een korte vlucht van ruim een uur, komen we aan in Tacloban. Als je bedenkt dat de stad in november 2013 zeer zwaar is getroffen door de alles verwoestende superorkaan Haiyan, is het verbazingwekkend hoeveel gebouwen er in die korte tijd zijn gebouwd en hersteld. Het vliegveldgebouw oogt nieuw, en de bagageafhandeling is primitief maar efficiënt: de bagage wordt op karren in de hal gereden, en iedereen plukt daar zijn eigen tassen en koffers uit. Toch is het weer even chaotisch voor iedereen in een busje zit. En wanneer we stoppen, na een uur rijden in het donker, vraag ik me af waar we zijn. Van de omgeving heb ik niet veel meegekregen, het was te donker. We staan nu in een sloppenwijk met een grote vraagteken boven ons hoofd. Een paar meisjes verwelkomen ons en leiden ons door het donker langs een eng smal betonnen paadje. We horen geritsel en zien af en toe water. We eindigen bij een trap naar boven, waar een groot plat gebouw staat.
Dit gebouw is van nonnen die een mis voor ons hebben voorbereid. Tijdens de tyfoon in 2013 hebben de mensen uit de buurt hier geschuild. Meer dan vierhonderd mensen hebben hier een week op twee zakken rijst en een zak aardappelen geleefd. Een wonder volgens de zusters, dat de dag daarvoor iemand dat spontaan heeft gekocht, terwijl er maar een paar kilo van alles op het boodschappenlijstje had gestaan. Volgens mij is het so wie so een wonder dat al die mensen in het gebouw pasten. De mis is deels herkenning, maar dan in het engels. En de kinderen zingen prachtig. Na afloop eten we gezamenlijk van een heerlijk buffet wat de kinderen samen met de zusters hebben gemaakt. Ze geven onderwijs aan een flink aantal kinderen na schooltijd en zorgen voor een plek waar ze rustig kunnen studeren. Want dat is in die kleine hutjes moeilijk.
Wanneer we terugrijden naar Tacloban en eindelijk in ons hotel aankomen en ingecheckt zijn is het elf uur. Het bed was heerlijk.