We proberen vroeg te vertrekken om op tijd in Manilla te zijn, waar we voor twaalf uur onze auto moeten inleveren. En vandaag vertrekt de paus uit Manilla, dus het zal er wel heel chaotisch zijn. Eerst willen we nog afscheid nemen van Tony Meloto. Hij is onderweg horen we, dus besluiten we nog even te wachten. Dat duurt iets langer dan we willen, daarom vertrekken we. Terwijl we naar de auto lopen, zien we zijn persoonlijke secretaris en Tony komt teruglopen om afscheid van ons te nemen. Het is echt een sympathieke man.
De reis naar Manilla gaat prima. Er zijn een aantal wegwerkzaamheden, die zo te zien niet overbodig zijn. En je ziet dat de hoosbui van gisteren zijn sporen heeft achtergelaten. Ik zie dat de mal waar het beton in moet komen volgelopen is met water en troep. En die zijn ze nu met emmertjes aan het leegscheppen. Via hindernissen zoals een "hijackpost", waar we overigens nog nooit iemand bij hebben zien staan, komen we bij de tolweg N-LEX aan. Daar kun je tenminste doorrijden. We tanken nog een keer unleaded, wat ze niet overal hebben. En dan rijden we Manilla in. Eerst willen we onze bagage afgeven bij het hotel, dat scheelt gesleep. Dat lijkt allemaal redelijk te lukken, we kunnen aardig doorrijden wanneer we in de eerste wijken van Manilla zijn. Langs de kant van de weg zien we heel veel mensen zonder huis. Ze leven in hun tricycles of hebben van karton of doeken hun eigen plekje gemaakt. Theo ziet dat een nog wel heel jong babytje op straat gewassen wordt. Je ziet slapende mensen onder en op karton. Het is shockerend, het kan zo wie zo nooit gezond zijn om zo vlak langs de kant van de weg te leven. En dan hebben we het nog niet over de hygiëne, zo zonder plek om je te wassen of zonder wc.
De reis gaat goed, tot we bij het laatste stukje komen, wat ineens afgesloten blijkt te zijn. We zitten op een brede weg en kunnen alleen naar links met de rest mee. Help! De routeplanner geeft een nieuwe route, hij wil telkens dat we een u- bocht maken waar het niet mag (geen goed idee, hebben we geleerd!). We besluiten naar rechts af te slaan en een andere route te nemen, maar dan botsten we weer tegen een blokkade op. Ik krijg het heet en krijg flashbacks van de eerste dag in de Filipijnen en zijn wegennet en verkeersgedrag. Dubbel HELP! Daarom stel ik voor om eerst de auto weg te brengen en dat vind Theo eigenlijk ook wel een goed idee.
Met de routeplanner kunnen we de weg waar Europcar zit wel vinden. Maar deze weg is lang en nergens staan huisnummers, hopelijk herkennen we de plek. De taxi die ons van het vliegveld naar het afgifte punt bracht, nam nogal een zigzag route, dus we hopen het beste.
Onderweg zien we honderden politieagenten in hordes langs de kant van de weg lopen. Volgens mij is de paus weg. Langs de kant van de weg in de buurt van het vliegveld staan heel veel bussen. En ik zie mensen met allemaal geel/rode T-shirts aan, met vegertjes en een blik aan een stok. Zouden dat vrijwilligers of zoiets zijn, vraag ik me af? We vinden de weg waar Europcar zit en alles loopt eigenlijk lekker. Alleen waar zit dat bedrijf. Wanneer we aan het eind van de weg komen besluiten we om bij een tankstation de weg te vragen. De weg waar we aan zitten, is zesbanen breed, drie voor elke kant. En in het midden zit een betonnen rand. Dus rustig om je heen kijken is geen optie. Bij de benzinestation zijn ze heel aardig. Er wordt contact gezocht met Europcar en die legt uit waar ze zitten. Het blijkt aan de andere kant van de weg te zijn, een eind terug. Het kost ons nog wat moeite maar dan zijn we er. Ik ben elke keer weer opgelucht wanneer we een wagen heel kunnen inleveren. Na de nodige administratie nemen we een taxi naar het hotel.
We kletsen wat met de chauffeur, die de hele tijd "yes sir" en "no sir" zegt, ze zijn hier heel beleefd. Al gauw rijden we kriskras door Manilla heen. Het hotel Leez Inn en straat waar het staat is niet bekend bij de chauffeur. We hebben het via internet geboekt toen we in Christchurch waren. De kamer zag er goed uit en hij was niet al te duur. Bovendien lag hij niet al te ver van het centrum. Het leek wel oké, maar bestaat het hotel eigelijk wel? En in wat voor soort buurt staat het, is het wel veilig? We cirkelen om de plek waar het hotel zou moeten zijn heen. Lang leve de iPad want we kijken op de gps waar we zitten en waar het hotel zit. Nog even en dan zijn we er. Het hotel zit niet precies op de hoek zoals we opmaakten uit de plattegrond, maar een paar huizen verder. Mmmm wel beetje vreemde buurt.
We zijn te vroeg om al te kunnen inchecken, maar kunnen de rugzakken achterlaten bij de receptie. We lopen de weg af richting de zee om een restaurant te vinden waar we kunnen ontbijten. Het is een lange lange weg. Langs allerlei kraampjes en winkeltjes en mensen die hun goederen willen slijten. We zien hier ook heel veel tricycles met een fiets inplaats van met een brommer. Zal iets schelen, maar de lucht is sowieso al slecht, ik ben hartstikke verkouden geworden. Er zullen hier wel veel mensen met luchtwegproblemen zijn. Het restaurant wat aangewezen werd door het hotel is dicht, dus we lopen verder en verder. Tot we bij een enorm luxe winkelcentrum aankomen, het Robertson's winkelcentrum. We gaan langs de altijd aanwezige beveiliging naar binnen. We dwalen wat door het centrum, waar ook verschrikkelijk veel restaurantjes en kraampjes met eten en drinken zijn. Volgens mij is een kwart van de bevolking beveiliger, een kwart tricycle-, jeepney- of taxichauffeur, een kwart is wat aan het verkopen en de rest zit in de horeca. Overdrijven maakt de zaak duidelijk. Eerst besluiten we naar de sectie telefonie te gaan, alles is hier handig geclusterd. Misschien is internet hier wat beter en kunnen we onze Smart account eindelijk gebruiken. Hebben ze in Amerika alles groot groter grootst, hier is allles: klein, kleiner, kleinst. Alles kun je hier in een kleine verpakking kopen. Shampoo, tandpasta, oploskoffie, drinken noem maar op. Zo ook internettoegang. We hadden toegang voor één dag, nu nemen we nog een week abonnement. Kijken of het bevalt. Tot nu toe is alles super traag en krijgen we onze foto' s niet geupload.
Wanneer dat geregeld is zoeken we wat te eten. Genoeg keus hier, al bestaat het meerendeel uit gerechten met rijst. Geen patat of broodjes hier! Al heb ik wel een heel enkele keer restaurants met pizza's gezien. Na het eten gaan we naar Starbucks, hoera eindelijk goede cappuccino. Het is er razend druk, maar het lukt om een plekje te veroveren. Aan het einde van de dag en na nog wat omzwervingen komen we weer bij het hotel aan. Ik heb al wel gemerkt dat het 's-avonds op straat heel wat drukker is dan overdag. Overal kraampjes, verkeer en gezellige drukte.
Met twee man beveiliging worden we naar onze kamer geholpen. Ben blij dat ik de rugzak niet de trap op hoef te slepen, ben moe van al dat heen en weer geloop. De kamer is oké, schoon, badkamer, goed bed, schone en hele lakens (wat we wel eens heel anders hebben gezien). En zelfs tadááá een waterkoker. Uniek voor de Filipijnen, dat hebben we hier nog niet gezien. Wat je hier wel altijd krijgt zijn tandenborstels, tandpasta en zeep. Wel jammer dat ze er geen theezakjes en oploskoffie bij de waterkokker hebben gelegd.
De avond gebruiken we om de nodige administratie en blog's te verzorgen. Bovendien wil ik eindelijk eens wattsappen met mijn kinderen. Ik heb het echt gemist, de Skype, wattsapp, het contact. Hopelijk lukt dat en hebben we een goed bereik hier in het hotel. Niet overal hebben we gemerkt, is dat het geval.