Tijdens onze vlucht naar Manila krijgen we de laatste maaltijd uit een reeks van vier. Geen honger dus wanneer we aankomen. We leveren onze gezondheidsverklaring in en er komen geen onrustbarende geluiden van de gezondsheidsmedewerkers, die met een scanner de potentiële ebola patiënten proberen te achterhalen. Wanneer we eenmaal onze paspoort hebben laten zien, kunnen we verder onze tassen halen en zo naar buiten lopen. Heel anders dan in Australië of Nieuw Zeeland, waar je eeuwig in een rij staat om over en over gecontroleerd te worden.
Nu nog de huurauto regelen die we hebben geboekt en geld natuurlijk. Geld is makkelijk, er zijn automaten en Europcar schijnt bij terminal twee te zijn, waar een shuttlebus naar toe gaat. Het voelt nog een beetje eng en onwennig hier. Maar we vinden een ruimte waar Europcar een bureau heeft, naast nog een aantal anderen. En wanneer we aangeven dat we een auto geboekt hebben, worden we na een voor ons onbegrijpelijke route met een auto naar onze auto gebracht. Daar volgt de bekende procedure van controleren, tekenen, betalen en achterhalen hoe de auto werkt.
Met behulp van onze kaart op de iPad proberen we een route te vinden die ons zo snel mogelijk uit Manilla voert. Wat, zoals al gauw blijkt, niet zo eenvoudig is. Want tjonge wat een chaos. Alles haalt ons links en rechts in en het is ook niet duidelijk waar de weg uit Manilla is. We volgen de uitgezette route, maar die voert ons over een markt. Mensen die bij de kraampjes staan moeten opzij stappen om ons door te laten. Wat ook niet helpt, is dat we hier rechts moeten rijden. Dat zijn we al een tijd niet meer gewend. De afstand vanaf de bestuurder tot de rechterkant van de auto is groter wanneer het stuur links zit. De rechterbuitenspiegel van onze stapvoets tussen de marktkramen laverende auto raakt het stuur van een stilstaande motor, wat een boos gezicht oplevert, maar verder gelukkig geen schade. Het wordt smaller en smaller en we krijgen het heter en heter. Wanneer we een wat bredere weg bereiken, blijkt al gauw dat ook deze route problemen heeft. Want links en rechts worden we ingehaald en welke baan is de goede. De routeplanner voert ons van hot naar her. We komen bij een hoofdweg waar we links moeten, maar alleen maar rechts kunnen gaan. De routeplanner geeft aan dat we iets verderop een U bocht moeten maken, maar een bocht geeft aan dat dat niet mag. We hebben geen zin om weer op een markt verzeild te raken en wagen het erop om de U bocht toch te maken. Dan gaat het verkeerd. Er staat een politieagent ons op te wachten. Hij vraagt om Theo's rijbewijs. Helaas geeft Theo zijn echte en niet de speciaal voor dit soort gelegenheden aangeschafte internationale rijbewijs. Het verkeer raast ons voorbij. De politieagent maant met gevaar voor eigen leven het verkeer met handgebaren tot rustig rijden. Het schijnt hem niets te deren. Wij krijgen het Spaans benauwd. Gelukkig ruilt Theo zijn Nederlands rijbewijs voor de internationale, wat ons al een beter gevoel geeft. De agent heeft al een procesverbaal half ingevuld, en is verplicht om het rijbewijs voor vijf dagen in te nemen. Theo geeft aan dat we geen idee hebben waar we over vijf dagen zijn en wil een eventuele boete liever meteen regelen. Het wordt ons niet helemaal duidelijk wat er nu gaat gebeuren, maar in ieder geval moeten we de motoragent volgen. Hij rijdt weg en ...... onze auto doet niets. Ook dat nog. Een auto die niet wil starten vanwege een volledig lege accu, op de rechterrijstrook van een drukke achtbaans hoofdweg, waarschijnlijk een bekeuring, geen idee hoe we Manilla uit kunnen komen en ook geen telefoon met een Filipijns account. Hoe gaan we dit regelen. Met Theo's telefoon, waar we in wanhoop maar onze Hollandse SIM in hebben gedaan, proberen we Europcar te bellen. Niemand neemt op. We proberen zonder resultaat verschillende telefoonnummers die we vinden op de papieren die we hebben ontvangen. Ondertussen is de agent teruggekomen om te vragen waarom we niet volgen. Hij probeert ook contact te krijgen met de telefoonnummers die we hebben gekregen. Wanneer dat niet lukt, proberen we een laatste nummer die we op de papieren vinden. Op één nummer wordt opgenomen, goddank. Ondertussen is een opportunistische, waarschijnlijk niet goedkope, hulpdienst gearriveerd. Dat lijkt ons niet zo'n goed idee. Theo heeft ondertussen verteld aan iemand van Europcar wat er aan de hand is. Ze zullen terugbellen, wat niet gebeurd. Gelukkig krijgen we het voor elkaar dat onze auto niet wordt weggevoerd. Poehhhh. We bellen nogmaals met Europcar en geven de telefoon aan de agent. Ondertussen komen er nog wat andere agenten langs, het wordt nog druk hier. Ook de sleepdienst staat nog te wachten. Maar eindelijk komt er iemand van Europcar, met een nieuwe accu. Opluchting. Theo is ondertussen goede maatjes geworden met de agenten, voor wie dit ook een bijzondere ervaring moet zijn. Ze zijn geïnteresseerd in de routeplanner op de iPad en willen weten wat we willen bezoeken. We krijgen een lijstje met toeristische tips. We hoeven geen boete te betalen. Dubbele opluchting. Theo vraagt de agenten of ze een klein souveniertje mogen ontvangen, en geeft ze vervolgens sleutelhangers met porseleinen klompjes, die we vanuit Nederland hadden meegenomen. En uiteindelijk rijden we Manilla uit. Dubbel poehhh, wat een geluk. Stel je eens voor, ergens in de "outback" en je strandt met een lege accu. Dus eigenlijk een geluk bij een ongeluk.
Maar we zijn onderweg, alles is nog erg nieuw en verwarrend. We krijgen allerlei indrukken binnen. Het verkeer is chaotisch, de weg loopt door allerlei kleine dorpjes en ook daartussen staan huisjes en kraampjes langs de weg. Verkeersregels zijn er blijkbaar niet, mensen lopen op en langs de weg, jeepneys en tricycles halen links en rechts in en grote bussen drukken alles en iedereen aan de kant. Rijden kost hier enorm veel tijd. En de uitlaatgassen, verschrikkelijk. Dat al die mensen langs de kant van de weg daar kunnen leven! We zien rijstvelden en onze eerste waterbuffels. Ondertussen zijn we aan het uitkijken naar een plek om te slapen, te eten en drinken. Want zo langzamerhand ben ik uitgedroogd, we hebben de hele dag nog niets gedronken.
Het is vrij moeilijk om te achterhalen waar je kan overnachten. We zien reclame voor een resort. Er tegenover zit een redelijk uitziend restaurant, ook nooit weg. Terwijl ik in de auto wacht onder een kokosboom, best eng, gaat Theo kijken of het wat is. Het blijkt een soort vakantieoord te zijn, met zwembaden en huisjes. De kamer met badkamer is redelijk. En we gaan opgelucht naar de overkant om wat te drinken en te eten.
Het restaurant heet: "Floating Restaurant". Het is echt fijn dat je hier over het algemeen met Engels terecht kan. Het menu is helaas niet in het Engels. Ook is niet helemaal duidelijk hoe groot de portie is en of je rijst er bij krijgt en groente. En vegetarisch eten is natuurlijk helemaal moeilijk. Want in Theo's mihoen zit iets verdacht, wat er uit ziet als een tentakeltje. Gelukkig doen ze er niet moeilijk over en maken een nieuwe maaltijd. Het toetje is hemels en heet: halo halo.
We gaan vroeg slapen, je kan je voorstellen dat we moe zijn. Wat een dag!
Hetty en Theo