Gisteravond was ik even bang dat ik niet in slaap zou kunnen komen. Er was namelijk een feest bezig naast onze hotelkamer. Maar ik had mijn hoofd nog niet neer gelegd of ik was vertrokken. Gelukkig maar, want de wekker stond op half vier. Tijdens het wachten op de bus, las ik de tientallen whatsappjes. We hebben namelijk een familiegroep gemaakt op wattsapp. Dat maakt het zover weg zijn van de kinderen een stuk beter te verdragen. Tijdens het wachten op vertrek van Tacloban terug naar Manilla heb ik nog even geskyped met Roosmarijn en Eran. De tijd vloog dus om. De vlucht terug is iets meer dan een uur en voor we het weten nemen we afscheid. Een deel gaat door naar de Exchanted Farm, waar voor ons de reis met Carol begon.
Wij nemen een gele taxi om naar de ambassade van Myanmar te gaan voor visa. Voor de taxistandplaats staan twee rijen stoelen. Een rij voor senioren, mensen met kinderen en gehandicapten. Langzaam schuiven we telkens een paar stoelen op. Wanneer we aan de beurt zijn krijgen we een briefje met het nummer van de taxi, wat het kost en waar we eventueel kunnen klagen. In Manilla is altijd wel iets vlakbij te vinden waar je wat kan eten en drinken. Een ontbijt zou er nu wel ingaan. Wanneer we een uurtje later in de ambassade zitten zijn we zeer blij dat we eerst even zijn gaan eten. Eerst moeten we wachten voor er iemand komt, daarna is het wachten voor we een formulier hebben. Waarna we vervolgens moeten wachten op iemand die het op komt halen. Waarna we te horen krijgen dat we bewijzen moeten hebben van de vluchten het land in en uit, waar we verblijven en scans van onze paspoorten. Dat alles op papier en op CD en 40 dollar in contanten. Dat alles is nogal een probleem, want alles staat in onze iPad. Hoe krijg je dat op papier, laat staan op CD? En dan nog een bank vinden die dollars kan leveren. Al met al had ik aardig wat tijd om blogs te schrijven. Want toen Theo terug kwam uit het winkelcentrum aan de overkant, waar hij de prints en dollars had kunnen regelen, waren de heren met lunchpauze. Overigens niet verkeerd, want we liepen een beetje achter met onze blogs. Het was een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen. Ondertussen was het al middag en we besloten om naar het hotel te gaan en daar onze spullen achter te laten.
We waren nog niet in het toeristische deel van Manilla, bij het fort, de stadsmuren en de oude kerken geweest. We wilden zien of er misschien een stadstoer was. Daarom namen we de taxi naar Intramuros, de oude ommuurde stad. Net aangekomen werden we al aangeklampt door een man die ons de oude stad wilde laten zien. Hij had een vage plattegrond en wat onduidelijke foto's en een goede babbel.
Voor driehonderd pesos per half uur wilde Ingo ons met zijn fiets-driewieler rondrijden langs de bezienswaardigheden van Intramuros. Voor Filippijnse begrippen is dat al wel een fors bedrag, zeker als je weet dat we gisteren nog in een dorp waren waar veel gezinnen niet meer dan 1000 pesos per maand verdienen. Het leek ons echter wel leuk om met een lokale gids dit gebied te bekijken. Ingo probeerde een wat joviale sfeer te creëren. Van ieder gebouw had hij een standaard praatje paraat. We kregen de indruk dat hij tijd probeerde te rekken door ons te droppen bij het fort en bij een museum, beide bezienswaardigheden waarvoor je moet betalen, en dan zeker een uur weg bent. We gaven aan dat we dat morgen wel zullen doen; we willen eerst een totaalindruk krijgen van het gebied. Hetty karakteriseerde hem tijdens onze rondrit al als een meeuw, een ras-opportunist.
Ingo vertelde dat hij in USA woont. Na onze verbaasde blikken werd dat door hem uitgelegd als United Squatter Area, oftewel sloppenwijk. Hij had pas een Duitse passagiere gehad die, om een hotel uit te sparen, bij hem thuis had overnacht. Uit dankbaarheid had ze hem later $ 150 gestuurd, waarmee hij de fiets had kunnen kopen die hij voorheen voor 300 pesos per dag had moeten huren. Ook vertelde Ingo dat hij acht jaar in de gevangenis had gezeten, omdat hij een toerist had overvallen. Hij had er van geleerd, zei hij, en was nu een goed mens. Zijn vrouw was tijdens zijn gevangenschap met een ander gaan samenwonen, samen met hun twee kinderen.
Ingo vertelde wel tien keer dat hij nu voor het onderwijs van zijn kinderen betaalt. Zijn dochter van 18 studeert aan de universiteit voor stewardess. We hadden ook eerder al de indruk gekregen dat wat in de Filippijnen universiteit wordt genoemd, een mix is tussen wat we in Nederland MBO, HBO en universiteit zouden noemen.
Aan het einde van de rondrit door Intramuros neemt Ingo ons mee naar de steeg waar hij woont. Ik tracteer hem daar op een fles bier, in het besef dat de klok nog steeds doorloopt. Als we weer buiten staan, zijn we op een kwartier na twee uur met hem op pad geweest. Als ik wil afrekenen voor de volle twee uur, protesteert hij. De 300 pesos per half uur is volgens hem per persoon en we zijn meer dan twee uur met hem op pad geweest. Ik zou hem dus véél meer moeten betalen dan de 1200 pesos die ik in mijn handen heb. Uiteraard weiger ik, en verwijs naar onze afspraak dat we na twee uur dit bedrag zouden betalen. Ingo gaat akkoord, maar durft nog wel om een fooi te vragen. Ik heb er na vijf seconden al spijt van dat ik deze meeuw nog 100 pesos extra geef.
Als hij slechts één klant per dag zou hebben die hem 1300 pesos betaalt, dan zou hij al riant kunnen gaan wonen en iedere dag met zijn kinderen in een restaurant kunnen eten. Het is daarom onbegrijpelijk dat hij nog steeds in de USA woont.
Ik probeer van dergelijke situaties altijd maar het positieve in te zien. We hebben niet méér betaald dan we van plan waren, en hebben de rondleiding gekregen die ons was beloofd.
In Intramuros staat de oudste kerk van het land. Deze heeft net zijn deuren open gezet, zodat we binnen een kijkje kunnen nemen.
In een gezellig gebiedje met straatjes en pleintjes, gaan we eten. Het eten is hier driemaal zo duur als wat we gewend zijn, maar het is goed, en we krijgen er live muziek bij.
De receptie van het hotel/restaurant houdt voor ons een taxi aan, waarmee we weer snel terug zijn in ons hotel.
Hetty en Theo