Het complex waar we op zitten is vrij groot, maar vrijwel verlaten. We vragen ons af wij de enigen zijn. We worden gebeld of we al weten wat we voor het ontbijt willen. Op het lijstje waar we uit konden kiezen stond wel acht menu's maar geen brood of vegetarische keuzes. Volgens mij eten ze hier 's-morgens ook warm. Na een korte tijd wordt er gebeld dat ons ontbijt bij het zwembad klaar staat. Ah daar is dus het restaurant van het resort. Gisteren zat hier niemand. We eten rijst met ei en groente.
We moeten voor twaalf uur het complex verlaten, maar het is nog vroeg. En we willen wat van de omgeving zien. Daarom lopen we eerst naar boven, waar een soort café zit. Deze is helaas gesloten, ik zou wel weer echte koffie willen inplaats van oploskoffie. We zien in de verte een vulkaan, maar we kunnen alleen de onderkant zien, de rest zit in de wolken. Een bord geeft aan dat er ook een trail is die je kan lopen. Dat lijkt ons wel wat, het blijkt een korte wandeling langs het resort te zijn. Wel leuk, maar kort, glad en slecht onderhouden. Tijd om verder te gaan. We proberen een zijweg, maar komen niet ver. Mensen kijken ons raar aan, we rijden dan ook praktisch langs hun voordeur. Tenminste als ze een deur hebben. We zien weer diverse zeer schurftige honden die zo te zien diverse nestjes hebben gehad, aan hun hangende tepels te zien. En de nodige hanen aan touwtjes of onder een kooi. Ik voel me hier echt opgelaten, alsof we hier in andermans tuin rondlopen zonder het te vragen.
We rijden terug en op de hoofdweg rijden we weer langs dorp na dorp. Het lijkt wel of iedereen hier een hutje langs de kant van de weg heeft gemaakt. Van bamboe, hout, golfplaten en blokken gasbeton. Iedereen probeert wat te verkopen.
We zien een route die via een nationaal park loopt, bovenop een berg. Wij zijn dol op nationale parken! Dus via een zigzag weg omhoog, waarbij we door mensen met vlaggetjes en fluitjes worden geholpen, bereiken we de top. Boven ziet het er toeristisch uit met een parkeerplaats, wc's en plekken om te eten en te drinken. Een bord zegt dat hier een grot is, maar waar is niet duidelijk. Wel is er een vijver met vissen, een paadje naar boven en allerlei beelden van dieren. En een eind verder op staat een groot mariabeeld. Het lijkt wel een bedevaartsoord, maar misschien is dat alleen mijn indruk. Na een korte drinkpauze met instant koffie en zoete, tja wat iets wat op cake van rijstebloem lijkt, gaan we proberen een eind de heuvel op te wandelen. Tevergeefs, geen wandelpaden hier. Dus we gaan weer verder en omlaag weer begeleid door vlaggende mensen. Jong, oud, vrouwelijk en mannelijk, met en zonder kinderen. Met behulp van 29 vlaggers, we hebben ze geteld op de terugweg, zijn we omhoog en omlaag gegaan. We vragen ons af wie dat betaalt of hoe dit zo is ontstaan.
Maar voorlopig zijn we nog onderweg naar de kust, om de zee te zien. We zien heel wat cocosnotenbomen en de nodige huisjes voor we de zee zien. Het strand is niet breed en zeer vies, zien we, wanneer we uitstappen. Er liggen smalle bootjes op het strand met drijvers van bamboe. Door de plastic zakjes en luiers lopen we een eindje langs het strand in de hitte. Echt, het is een shocking day. Ik heb ontelbare keren tjonge, tjeetje en onvoorstelbaar uitgeroepen. Het is smerig, chaotisch en zo anders als bij ons. Ik wordt naar van alle uitlaatgassen. Van roetfilters hebben ze nog nooit gehoord. Het kan niet anders dan dat er heel veel mensen hier ziek worden van het leven langs de weg. Kleine kinderen en honden rennen langs de weg, het is verbazingwekkend dat er niet al een onder onze auto is gekomen. Maar ze schijnen het verkeer gewend te zijn.
We zien een McDonalds, en omdat we een beetje wanhopig zijn omdat we nog steeds geen contact met het thuisfront hebben, gaan we naar binnen. Ze hebben echte koffie, wat al een vooruitgang is, maar geen cappuccino. Met een beetje moeite halen we wat wattsapps binnen en versturen we wat. Het is frustrerend om geen goed contact te hebben en het maakt me verdrietig.
Wanneer we door het stadje lopen, zien we een plek waar we een SIM van een provider voor de telefoon kunnen kopen. Nu hebben we al op internet gezien dat deze niet altijd werken, maar beter iets dan niets. We kopen één dag onbeperkte toegang tot internet, om het uit te proberen. We proberen geld te pinnen, maar ook hier is dat nergens mogelijk. Al zwervend komen we langs een grote kerk, een kathedraal volgens een bord. We hadden al overal spandoeken gezien met paus dit en dat. En hier hangt er één met tien regels die je volgens de paus moet navolgen. De meeste vind ik wel oké, maar "eet je bord leeg" vind ik wel erg komisch. In de kathedraal zitten best wel veel mensen. En om de sfeer te proeven en goed rond te kunnen kijken gaan we zitten. Aan het plafond en voor de glas in loodramen zien we vleermuizen hangen. Onvoorstelbaar, denk ik voor de zoveelste keer. Wat leuk! We lopen naar zee, die is vies vol met plastic en de rivier die hier uitkomt laat een bruine baan achter in de zee. Een eind verderop zit een visser zijn net binnen te halen in deze open riool. Onvoorstelbaar, zeg ik weer tegen Theo. Via dezelfde weg gaan we terug. Je hebt hier niet veel keuze qua routes. Weer langs de vlaggers, 29 tellen we nu. We proberen kilometers te maken, wat niet makkelijk is hier op de Filippijnen. Vooral de chauffeurs van de bussen zijn hondsbrutaal. Links en rechts halen ze in en je bent niet blij als je er achter rijdt, wat een stank. Ze worden vast op geselecteerd op hun rijgedrag die buschauffeurs, anders komen ze nooit ergens. Het begint al donker te worden voor we op zoek gaan naar een hotel. Wat niet zo verstandig is, blijkt. Want het is moeilijk om er één te vinden. We vinden een paar waar hotel op staat, maar die verhuren hun kamer per uur, als je snapt wat ik bedoel. Twee hele duur uitziende resorts verkopen nee. Op de iPad kun je instellen dat hij ook de hotels laat zien. Dus wanneer we langs een restaurant rijden, let ik goed op. Er zou er één moeten zijn. En ja, niet echt duidelijk, maar er is één. Met een restaurant, dus we hoeven niet te verhongeren. En hier eindigen we dus vandaag, in een restaurant annex fitnesscentrum. Maar zucht weer geen internet, hij is defect. Grrrrrr.
Hetty