Al zag de buurt rondom ons hotel Leez Inn er een beetje, ja rommelig uit. Niet echt voor de rijke toerist. De kamer was perfect, met airco, badkamer met warm water en natuurlijk het meest belangrijke, een bed met schone hele lakens. We hebben dan ook heerlijk geslapen. Vandaag gaan we naar de ambassade van Vietnam om een visum te halen. Theo heeft uitgezocht hoe we er moeten komen. We doen relax, want hij is pas om negen uur open.
Er is hier een zender met nieuws in het engels en het is een en al paus. Toen wij gisteren aankwamen was hij net vertrokken, niet dat het een en ander met elkaar te maken heeft. In ieder geval is het hier nog hot nieuws. Van alle nieuws uit Frankrijk wordt je ook niet vrolijk.
Wanneer we als een stelletje postduiven op de ambassade afgaan, kijk ik rond. Ik kan er maar niet aan wennen dat hier zoveel mensen op straat leven. Elk hoekje wordt gebruikt. Op weg naar de ambassade kwamen we langs een riviertje die er heel erg vies uit zag. Ook niet echt gezond. Ik denk dat ze hier in Manilla toch wel een flink aantal forse problemen hebben.
Wanneer je geld hebt hoef je geen honger te leiden, want overal zie je mensen die je van alles en nog wat willen verkopen. Het lekkerste vind ik de kleine ronde ananassen, geschild en wel, soms op een stokje. Maar ook geschilde mango zie je rijp en groen, allebei. Ik heb een shake gehad van groene mango en dat was een beetje zuur, maar wel lekker. Maar er zijn ook stalletjes waar ze stokjes met vlees verkopen en zakjes pinda's.
Het was even zoeken in welk pand de ambassade zit, maar gelukkig hangen er vlaggen. Er is een loket, waar we een formulier krijgen om in vullen. De visa kosten 12600 peso, dat is 250 euro voor ons beiden, iets meer als we verwacht hebben. Zoveel hebben we niet bij ons. Het is nogal een probleem om hier geld te halen. Als de automaten onze pas accepteren is het vaak maar 4000 peso per keer wat we kunnen halen. En elke transactie kost geld. Omdat we niet zoveel geld bij ons hebben en we niet met een kaart kunnen betalen, moet er eerst geld gehaald worden. Wanneer alles voor elkaar is, formulier, geld, pasfoto en paspoort leveren we het in. Gelukkig zijn de visa dezelfde dag klaar en kunnen we ze om 4 uur ophalen.
We zijn uitgedroogd en hongerig, want we hebben gisteren om half drie voor het laatst gegeten. Het wordt dus tijd voor een brunch, op naar een winkelcentrum. Met een maaltijd en wat drinken voor onze neus voelen we ons al een stuk prettiger.
In de zelfde buurt zit ook een arboretum en een dierentuin, waar we naar toe gaan. Je kan een ritje maken op een pony, een bootje huren (te gammel) of je op de foto laten zetten met een slang of papegaai. Maar wij besluiten om door te lopen naar de kooien en verblijven van de dieren. In het begin lijkt het meer een speeltuin, maar verderop komen we dan eindelijk bij allerlei kooien met bekende en onbekende dieren. De verblijven zijn ouderwets, maar je kan zien dat ze alles doen wat ze kunnen om het schoon en gezond te houden voor de dieren. Grappig is de Hebra, een kruising tussen paard en zebra. En bij één kooi staat vermeld dat een vogel ook in de Oostvaarders plassen voorkomt, de Heron (witte reiger). In elk vijvertje ligt geld, dus ook bij de krokodillen en gigantische goudvissen. Bij de dieren hangen borden met best wel uitgebreide informatie in het Engels, maar op de aanwezige palmen hangt alleen een bordje met de Filipijnse naam. Ondanks dat het de relatief koudste maand is begint het wel benauwd te worden. We proberen een Starbucks te vinden, daar hebben ze tenminste lekkere koffie, maar het is te ver. Dus duiken we een ander restaurant in. In elk restaurant krioelt het van de bediening, ieder met zijn eigen taak. Iemand die veegt, de orders opneemt, het komt brengen en weer afhalen en er zijn verdurend mensen aan het dweilen. Vandaag kwam er een karretje langs met taarten en koekjes. We proberen wat shake's, geen idee wat er in zat, volgens Theo jackfruit. Leuk om iets nieuws uitproberen en het was best lekker.
We lopen langs de boulevard aan zee terug richting de ambassade. Langs weer allerlei bivakkerende mensen, al dan niet met kinderen. Iemand heeft waarschijnlijk zijn was in de zee gedaan, want het ligt te drogen op de kademuur. Verderop liggen er allemaal visjes te drogen, zo op de kademuur. In de kokospalmen die op de boulevard staan, zijn stukken uit gehakt die een trapje vormen. Zo te zien worden deze kokosnoten al heel vroeg geoogst, zodra het kan, want ik zie alleen maar kleintjes. En overal zien we hanen aan touwtjes, magere katten en honden. Bij de ambassade aangekomen moeten we nog even wachten, maar dan krijgen we toch de begeerde visa. Met een tricycle rijden we naar Starbucks, waar het vol zit met studerende studenten, een enkele buitenlander en oude heertjes die lege stoelen claimen. Om aan onze blog te werken.
Wanneer we tegen de schemering teruglopen naar het hotel, besluiten we nog wat thee te kopen, iets wat niet zo makkelijk blijkt te zijn. Winkel in en uit, wie had dat gedacht, geen thee te krijgen. Uiteindelijk vlak bij ons hotel, wat een verassing, blijkt een grote supermarkt te zitten. Ze hebben vreemde vruchten, die we meenemen om uit te proberen. Met een grote verpakking met thee, alles is in het klein verpakking te krijgen behalve de thee, gaan we naar onze kamer. We zitten nog vol van de lunch dus we laten het avondeten maar zitten. Met de thee komen we de avond wel door.