Vanochtend gelijk buiten gekeken of het nu een geit was wat ik hoorde of zoals Theo dacht een jengelend kind. En ja hoor twee kleine geitjes stonden achter het huis aan een touwtje. Het is elke keer een verassing wat je aantreft voor douche. Maar nu werd ik een beetje verrast doordat het ineens van boven begon te regenen. Niet uit het kraantje bij mijn voeten, ook niet uit de douchekop die aan de muur hing, nee. En geen warm water dit keer, gelukkig was het niet al te koud en hard, eigenlijk wel lekker. Op de iPad hadden we grotsymbooltjes zien staan en je snapt dat ons dat wel aansprak. Vol goede moed op weg dus. Onderweg nog wat banaantjes en zoete broodjes gekocht als ontbijt. Dat is niet al te moeilijk hier. Eigenlijk is het een aan ééngesloten rij van hutjes en/of winkeltjes langs de kant van de weg.
Langs de huisjes en door de niet vermijdbare rook van vuurtjes rijden we verder. We gaan over smalle weggetjes, honden, kippen en kleine kinderen vermijdend. De weg wordt smaller en slechter en we komen bij een kruising met een bord waar op staat: cave met een pijl er onder. We komen uiteindelijk bij een onverhard pad en vragen daar de weg naar de grot en of er een gids is. Een mevrouw wijst waar we kunnen parkeren, op een klein paadje voor het huis met een vuurtje ernaast waar gras en plastic wordt verbrand. Met wat hand gebaren en engels proberen we duidelijk te maken dat wat ons betreft het toch wel heel fijn zou zijn wanneer het vuurtje naast de auto gedoofd werd. En gelukkig een beetje water erover helpt. Veel gegiechel en gelach later komt er een mijnheer aan. Ons wordt duidelijk gemaakt dat de grot gesloten is. Toch nieuwsgierig lopen we een eind verder het pad op, waar tot onze verbazing een parkeerplaatsje is. D.w.z. Er staat een bord met tarieven voor motor, tricycle enz. Er is een grote stevige hangbrug die we over lopen. In het water worden tricycles gewassen en er staat een waterbuffel. Aan de overkant worden we aangesproken door verschillende mensen waaronder een vrouw die heel goed engels spreekt. Ze vertelt dat er vorig jaar augustus zeven studenten zijn verdronken en dat het gebied sinds die tijd gesloten is. Omdat we niet verder kunnen, lopen we nog wat rond langs huisjes en droge rijstveldjes. We komen bij een achteraf huisje met kleine kinderen en een wat oudere mevrouw. We proberen met engels en handen en voeten te vragen of het pad verder loopt. Maar veel reactie krijgen we niet. Dan proberen we het gewoon, langs een smal paadje begeleid door twee kindjes. Niet dat we ver komen. Twee waterbuffels, enkele veldjes en een plek waar houtskool werd gemaakt. Tenminste een zwarte ronde plek met houtskool aan de randen doen me dat vermoeden. Eergisteren, onderweg hebben we zakken te koop zien staan. Aan het eind van het paadje besluiten we terug te gaan, het is hier niet echt begaanbaar.
Met de auto proberen we een route uit die er veelbelovend uitziet. Heerlijk, frisse lucht, geen file en geweldige natuur. Maar helaas, na een paar kilometer stuiten we op een stuk waar ze bezig zijn met de weg. De weg daarna is weer een hele tijd goed, maar eindigt dan in een weg die slechter en slechter wordt. We besluiten te keren, het was te mooi om waar te zijn.
Volgens de iPad is er nog een weg die naar grotten leid. Maar wanneer we daar aankomen, blijkt ook deze door hogerhand tot verboden gebied te zijn verklaard. We drinken koffie, oplos natuurlijk, en worden door een gids begeleid naar naar het beginpunt van de route. Ook hier mogen we niet verder. We worden wel geacht het parkeren te betalen. Theo gaat een eind wandelen terwijl ik aan de blog werk.
Op de kaart van maps with me op de iPad heeft Theo een plek gevonden die hem wel leuk lijkt. We zien allemaal kreten als KG Enchanted Farm, Center for Green Innovation en grassroots kitchen. Misschien leuk om te gaan kijken. Wanneer we er naar toe rijden kan ik haast niet geloven dat er zo'n groot complex achter zit. Een smal niet al te beste straatje eindigt in iets wat er veelbelovend uit ziet. In een mooi innovatief gebouw van bamboe en een dak van denk ik palmblad zit een meneer achter een balie. We spreken hem aan en vragen wat er allemaal hier te doen is. Wat we horen is heel bemoedigend, alleen de rondleidingen die er normaal worden gehouden zijn voor vandaag al voorbij. Hij regelt een korte introductie voor ons. Het blijkt een proeffarm te zijn van de Filippijnse organisatie Gawad Kalinga (GK), die landelijk al honderdduizenden huisjes heeft gebouwd voor de armen in sloppenwijken en in rampgebieden.
Het doel is om door het aanbieden van menswaardige huisvesting de allerarmsten waardigheid en perspectief te geven. In de 2500 buurtjes die ze zo hebben ontwikkeld, blijkt dat dit werkt. Met behulp van de organisatie en vrijwilligers uit het buitenland worden de bewoners getraind in het zelf managen van hun buurt en worden geselecteerde jongeren opgeleid tot social entrepreneurs. Ook duurzaamheid staat hoog in het vaandel. GK werkt niet met blauwdrukken, maar met een droom: het beëindigen van armoede in vijf miljoen gezinnen in 2024. We zijn hier met onze neus in de boter gevallen, en wat we horen spreekt ons zeer aan. In tegenstelling tot veel andere NGO's wordt er gewerkt aan een 'movement strategy' in plaats van een 'project strategy'. Opleidingen moeten ervoor zorgen dat er in 2024 een half miljoen social entrepreneurs bedrijfjes hebben opgezet die niet alleen financieel goed draaien, maar ook bijdragen aan het verhelpen van de armoede en het verbeteren van de duurzaamheid in het land.
De 'Enchanted farm' waar we nu zijn is een nieuwe ontwikkeling van GK. In vier jaar tijd is hier op een terrein van 34 ha een community gebouwd met 50 huisjes met armen, een boerderij met gewassen en dieren, een wellnesscentrum, gemeenschapshal, keuken, kaasmakerij, restaurant, overnachtingsruimten en nog veel meer. Alle voedsel wordt ter plekke gefabriceerd, en diverse social entrepreneurs met startup organisaties ontwikkelen uit de landbouwproducten hoogwaardige producten voor de verkoop, zoals o.a. shampoo en icetea. GK werft geen fondsen, maar vraagt alleen daadwerkelijke ondersteuning uit binnen- en buitenland. De farm is zo succesvol dat er zelfs al van buiten de eigen community personeel moet worden geworven.
Morgen wordt de 65ste verjaardag van de oprichter van GK op de farm groots gevierd, en we worden uitgenodigd om daarbij aanwezig te zijn. We eten mee met de vooral Franse vrijwilligers en krijgen een eenvoudige hotelkamer toegewezen.
's-Avonds maken we kennis met Tony Meloto, een econoom en marketeer die GK twintig jaar geleden heeft opgezet. Hij blijkt een charismatisch man die door sommigen als één van de dertig wereldleiders wordt beschouwd. Hij wordt door bekenden als Tito Tony aangesproken, wat oom Tony betekent. Hij kan overweg met de armsten onder de armen, met bendeleiders en verslaafden, maar heeft ook zeer goede contacten met de allerrijksten in de Filippijnen, met de machthebbers. Zo is hij 's-morgens aanwezig geweest bij de ontvangst van de paus in het presidentieel paleis en zullen we een dag later ook de zus van de president zien op zijn verjaardag.
GK probeert met de Enchanted Farm te laten zien dat het mogelijk is om ook op wat als waardeloos land wordt beschouwd, hoge opbrengsten te realiseren. De Filippijnen heeft de snelst groeiende economie van Azië, maar de armen profiteren daar tot nu toe niet van. Men heeft hen steeds achtergelaten. Volgens Tito Tony heeft het land een gigantisch ontwikkelingspotentieel waar de kracht en kwaliteiten van de armen voor nodig zijn om die volledig te benutten.
De filosofie van GK spreekt ook multinationals als Hyundai en Shell aan, evenals de huidige machthebbers. Ook zij profiteren als GK een nog groter succes wordt. Grondeigenaren die bijvoorbeeld 20% van hun land aan GK schenken, zijn dat de resterende 80% zoveel in waarde toeneemt, dat de gift ruimschoots wordt gecompenseerd.
Tito Tony en de andere medewerkers van GK vinden het een wonderlijk toeval hoe wij bij hen verzeild zijn geraakt. Iemand heeft er blijkbaar voor gezorgd dat een plattegrond van de Enchanted Farm is aangeboden aan Openstreetmap, zodat wij ze op onze iPad konden zien.
Hetty en Theo