Wanneer we volgende ochtend naar buiten kijken, zien we allemaal golfplaten. We zien één boom met een haan erin en een kat op het dak van het huis ernaast. Een jongetje ziet Theo en zwaait. Die haan hadden we al gehoord, want die kraait al sinds 3.15 vanochtend. Het restaurant is gesloten, maar volgens de iPad is er in San Pablo bij het kratermeer wel een café. Dus vol goede moed gaan we op weg. Het kratermeer heeft een soort boulevard. We zien in het meer vissers. Wanneer we in het water kijken, wat hier redelijk helder is, zien we goudvissen! Het cafe is gesloten, maar er is wel een hotel. We vragen of we daar kunnen ontbijten en dat is mogelijk. Franse toast met eieren vraag ik. Het blijkt zoet brood te zijn, helaas. Wat een zoetekauwen hier.
Op de terugweg naar onze auto, dwalen we door wat straatjes. Langs de kant van de weg, alles gebeurt hier langs de kant van de weg, laat een tricyclerijder zijn band "plakken". Alleen komt hier vuur bij van pas en een apart uitziend geval. Het ziet er wel heel innovatief uit.
We duiken de drukke weg weer op, we hebben nu een andere route als de heenweg. Deze is nog een graadje erger wat vervuiling en drukte betreft. Het is een opluchting om de slex, een tolweg op te gaan. Eindelijk kunnen we een beetje doorrijden. We gaan eigenlijk zonder problemen door Manila heen. Want hier is het niet: "alle wegen leiden naar Rome", maar "alle wegen leiden naar Manilla". We proberen bij één van de rustplaatsen geld te halen. Ik zie dat degene voor ons drie keer geld pint. Dus wanneer het weer niet lukt om geld eruit te halen, proberen we nu een heel klein bedrag te pinnen. En tot onze opluchting lukt dat. Zo proberen ze natuurlijk meer geld te verdienen, elke keer pinnen kost geld.
Wanneer we Manilla door zijn, lassen we een pitstop in en kopen wat kaarten van de Filippijnen. Er is geen McDonalds, maar "Pizzahut" is wel aanwezig en dat lijkt ons wel wat. En het is lekker om eens geen rijst of mihoen te eten, wat we in Australië en Nieuw zeeland vaak aten.
We gaan de snelweg verlaten, want we willen naar Banaue, de duizenden jaren oude rijstterrassen. In vier uur tijd leggen we niet meer dan dertig kilometer af. Het lijkt een continue file. Allen tussen de stadjes in kunnen we soms even 60 kmph rijden. In de stadjes staat het soms wel een half uur stil. Wel worden we dan soms links en rechts ingehaald, soms zelfs over de berm aan de linkerkant van de weg. Als je de situatie niet goed kent is het niet altijd een goed idee om andere auto's achterna te gaan, want soms gaat het om afslaand verkeer. We worden wel steeds gehaaider in het verkeer. Theo moet wat nieuwe 'vaardigheden' afleren als hij weer in Nederland gaat rijden.
We eindigen bij Isla Rosy resort met zwembad en vermoedelijk golfslagbad.
Hetty