We verlaten Wellington en volgen de westkust. Dit stuk van het eiland moesten we snel passeren volgens de onze lokale gids, de man uit Wellington (Sjors). Dat is een beetje lastig want we moeten door heel veel dorpen vol flitspalen en overal is werk aan de weg en daar mag je in Nieuw Zeeland nooit harder dan 30 km per uur. De weg is eentonig. Heuvels, veel bruin gras, wat bomen en Afrikaanse Lelies. Die lijken wel de nationale bloemen. Het weer werkt ook niet echt mee. Bij Whanganui proberen we de I-site te bezoeken, maar dat mislukt door tekort aan parkeerplaatsen. Verder richting New Plymouth in het uiterste westen van het noordereiland. Zelfs als we het Egmont National Park inrijden kunnen we de op de foto's zo indrukwekkende 2518 meter hoge Mount Taranaki niet zien. Zo mistig. We rijden over de voet van de berg een mistig groen bos in en kunnen slechts meters vooruit kijken. Om een extra kans te hebben om de berg te bewonderen besluiten we dichtbij in Opunaki op de camping te gaan staan. Een mooie camping met grote plaatsen op gras aan zee 'with a stunning view' op de berg. Nou niets te zien hoor. Wel een mooi strand met zwart zand en hoge blauwe golven. Er zit ook een surf club, er is een gezellig grote keuken en de zon komt zelfs even tevoorschijn.

Maar de volgende ochtend is het weer bewolkt. We doen rustig aan en dat blijkt ons geluk, want de zon wint het langzaam van de wolken en precies wanneer wij de camping af rijden, komt de top van de Majestueuze Mount Taranaki uit de wolken tevoorschijn. Hoe indrukwekkend! Om blij van te worden. Zo'n gaaf gezicht. Ik had het eerlijk gezegd niet meer durven hopen. We rijden nog één keer over de voet van de berg het bos vol 'varenbomen' in en daarna om de berg richting het noorden. De berg is dan alweer in de wolken verdwenen. De heuvels krijgen de hoogte van bergen en het landschap wordt weer onbeschrijfelijk mooi. Na een lunch aan zee duiken we de Awakino Gorge in. Wauw, ik weet niet waar ik kijken moet. Zo ontzettend mooi. Groene bergen met ronde bulten, bossen met varens, naaldbossen, groene weiden. Natuur, natuur, natuur!
Aan het eind van de middag stoppen we bij het informatiecentrum in Taumaranui. Tegen beter weten in informeer ik of het toch echt niet mogelijk is slechts één dag van the Wanganui Track te doen. Deze vijfdaagse track is de enige Great Walk die per kano of kayak afgelegd kan worden. 'Ja hoor, dat kan', is het onverwachte antwoord van de mevrouw achter de balie. 'Morgen wordt er mooi weer verwacht, zal ik meteen maar even bellen of er nog plek is'. En voor we het weten zitten we op het kampeerterrein van de kanoverhuur.
De volgende ochtend gaan we na de uitgebreide briefing de kano in. We moeten nog even een proefrondje varen om te bewijzen dat we het kunnen en dan moet ik een handtekening zetten, dat we vanaf nu in allerlei gevallen zelf verantwoordelijk gehouden kunnen worden. De lijst van dingen die zouden kunnen gebeuren lijkt overdreven, maar al na vijf minuten zitten we vast. We zijn met de kano bovenop een enorme ronde kei beland en er zit geen beweging meer in. Ondertussen stroomt de rivier als een gek om ons heen, terwijl wij proberen te bedenken wat we in zo'n geval ook alweer moesten doen. Als ik voorover ga hangen kan ik net bij een boomtak. Peter komt ook naar voren om het gewicht aan één kant te krijgen en ik probeer ons aan de tak van de kei af te trekken. Het lukt. Maar meteen duiken we weer het wilde water in en overal steken stenen wel of net niet boven water uit. Dat betekent dus goed opletten. Er waren ons zoveel punten verteld waarbij we de ene keer voor rechts en de andere keer voor links moesten kiezen om niet vast te komen zitten of van een watervalletje af te donderen etc., dat we niet meer hadden onthouden wat we wanneer moesten doen. In het begin overkwam ons het echt een beetje. We hadden bijna geen tijd om van de geweldig mooie omgeving en het heerlijke weer te genieten. Maar we werden steeds behendiger en vertrouwder met het materiaal en de rivier, waardoor we er steeds meer lol in kregen. Het was echt veel leuker dan ik van tevoren had gedacht. Een goeie tip van Sjors. Bij een vantevoren afgesproken plaats moesten we aan wal en werden we opgehaald. Niet alle kano's konden mee op de auto dus lieten ze er twee achter. Die zouden ze morgen wel meenemen. De mensen leven hier zo vrij. Op de terugweg reden we nog even over the Forgotten World Highway. Erg mooi allemaal. Weer terug bij de kanoverhuur kreeg een nieuwe groep net uitleg. Er werd de mensen verteld dat wij niet waren omgeslagen. Dat gebeurde op zo'n toon dat een vrouw vroeg of het dan normaal was om om te gaan. Waarop de verhuurster zei: 'Yes, usualy people do!' Maar wij niet. Een beetje trots reden we van het terrein.