Na Turangi reden we verder noordwaarts langs Lake Taupo, een prachtig groot blauw meer in een ingestorte vulkaan. Er werd onderweg zoals op veel plaatsen aan de weg gewerkt. Overal komt nieuw asfalt op. Er wordt dan één weghelft afgezet en het verkeer kan dan om de beurt van de ene of de andere kant over de overgebleven weghelft. Er staan geen stoplichten zoals in Nederland het geval zou zijn, maar mannen met een bord 'stop/go'. Iedereen heeft hier werk en wordt goed betaald. Dat betekent voor iedereen een goed bestaan en dus gelijkheid.

Dag 1
Toen we Taupo binnen reden, stond er een bord 'watch out for runners training'. Binnenkort is ook hier een hardloopevenement. Een sportief volk. Grappig toch.

We staan weer op een Kiwi campsite 'a friendly place to stay'. Van daaruit zijn we vanmiddag langs de rivier door het Spa park naar de Huka Falls gewandeld. Helder blauw water en wat een geweld die waterval. Het is hier al een paar dagen goed warm, dus de lucht zag ook weer mooi blauw met wat vriendelijke wolken. Een prachtig plaatje. Bij de waterval kochten we een ijsje. Ik vroeg de verkoopster wat voor soort ijs het was. Ze had nog een open verpakking, dus liet ze het me zien. Dat zag er lekker uit. Die wilde ik wel. Blueberrie smoothie. Dus pakte ze een nieuwe ijsje. Toen ik zei dat ik die open verpakking wel wilde, zodat ze die andere nog kon verkopen, vond ze dat zo aardig, dat ze me de kaart die ik later kwam kopen gratis gaf. Leuk toch! The Huka Falls zouden de meest bezochte watervallen van Nieuw Zeeland zijn. Je kunt er dus ook per auto komen.
Op de terugweg door het park zijn we halverwege de wandeling even in 'the thermal stream' gaan zitten. Een door de aarde verwarmde, naar zwavel ruikende warme stroom bronwater die zijdelings de koele rivier in stroomt. We waren niet de enigen. Voor velen was dit een echte party plek.

Terug bij de camping moesten we snel onze spullen pakken en richting haven wandelen. We hadden nog net even tijd om onderweg bij de I-site een tour voor morgen te boeken. De bemanning van de zeilboot bestond uit twee vrouwen. Erg leuk, wat een humor. Na de safety briefing over nooduitgangen en drijfmiddelen etc. voeren we het meer over. Daarbij kregen we pizza en bier. Het was nog steeds warm, dus het was heerlijk op het water. Met gehesen zeil voeren we op de moter (fake sailing) naar een plek waar kunstenaars in de rotswanden een enorm Mãori kunstwerk hebben uitgehakt. Daar mochten we ook even een duik nemen. Het water is zo helder dat je duidelijk de bodem kan zien en het ook gewoon kan drinken. Dat deed ik dus tijdens het zwemmen. Dat vind ik zo'n vrij gevoel. Terug zeilden we wel echt. De wind was opgekomen, dus voeren we met volle zeilen richting haven. We gingen zelfs helemaal schuin. 'The real London lady' deed het bijna in haar broek. Ze vond het zo eng. We hadden het eigenlijk heel gezellig met de Engelse dames uit New Forrest. Ze mochten met 54 jaar met pensioen en af en toe op consultancy basis voor 200 pound per uur nog terug bij het bedrijf. Dus reisden ze nu de hele wereld over. Doe mij ook zo'n baas.

Dag 2
Vandaag staat er rafting op het programma. We worden, heel luxe, vanmiddag opgehaald dus kunnen we vanochtend uitslapen, wassen, bloggen etc. Voor 'the raft' gaan we terug naar de Tongariro River. We raften met Rafting New Zealand. Dit bedrijf is al vijf jaar achter elkaar gekozen tot beste van Nieuw Zeeland op o.a.TripAdvisor. Jack is onze Mãori chauffeur en captain op de raft. Mãories zijn grof gebouwd. Jack heeft een opvallend brede nek. Een leuke jongen, gezellig, humor, vrolijk. Hij weet de sfeer er goed in te krijgen. Allereerst al met zijn Mãori verhalen in de bus en later ook met zijn teambuildingtechnieken in de boot. Hij lijkt de verantwoording te hebben over alle drie de rafts. Steeds als er met de andere boten iets gebeurd gaan wij aan de kant om te bekijken of er hulp nodig is. Bij het bedrijf worden we van allerlei spullen voorzien, een wetsuit, fleece, helm, jack, zwemvest en boots. Het water van de rivier is slechts acht graden en we gaan gegarandeerd nat worden. Dan krijgen we de safety briefing en begin ik hem een beetje te knijpen. Geen idee dat dit allemaal kon gebeuren. Als we omgaan kun je bijvoorbeeld onder de boot terecht komen. Of als je eruit gevallen bent mag je niet proberen te staan. Dan kun je onder de stenen vast komen te zitten. Je moet op je rug gaan liggen, je benen optrekken en met je gezicht richting dal met de stroom mee drijven. In water van acht graden. Het is de hele ochtend somber weer geweest, maar zodra we de rivier op gaan breekt de zon door. Het ziet er echt geweldig uit. We varen tussen begroeide rotsen door, allemaal vulkanisch gebied. Vaak steile, soms overhangende rotswanden. We zien onderweg vier Blue Ducks, een zeer zeldzame vogel hier in Nieuw Zeeland. The Blue Duck schijnt zelfs moeilijker te zien te zijn dan de Kiwi, die wij nog niet gezien hebben. Hij staat op het briefje van tien dollar. Het water is zo helder dat we het kunnen drinken. Lekker onderweg. Peter en ik mogen voorin. Wij moeten de slag aangeven en de klappen opvangen. Er zit nog een Zweeds/Nepalees lesbisch stel, Irma en Sofia en een Engels/Italiaans stel, Charlie en Lucia in de boot. En Jack stuurt achterop. We leren de commando's, oefenen de slag en de samenwerking en dan gaan we voor het echte werk. De afdaling heeft 50 versnellingen en is 23 kilometer lang. Elke 'rapid' heeft een naam. Aan de naam hoor je soms al wat je te wachten staat. 'Leg Breaker, Cheese Grater, The b****, Rock Garden, Earthquake Gully, Black Slip, Grandad's Green Undies and so on'. Maar Jack legt ons ook bij elke 'rapid' de strategie voor. Zijn vader zat in het leger. Dat hoor je ook in zijn commando's, luid en duidelijk. 'Forward! Fast forward! Backwards! Stop! Hold (stoppen met peddelen en jezelf goed aan de touwen vasthouden en met je voeten onder de ring)! Down (snel in de boot gaan zitten)! Left forward and right backwards (dan gingen we draaien)! Jack was heel goed, duidelijk de leider. Daardoor kon hij ons dingen laten doen die de andere twee boten niet deden. Die kwamen ook af en toe in de problemen. Wij gingen als een speer. Nat worden, tussen de enorme keien door manoeuvreren, over de stenen zonder vast komen te zitten, tegen de rotswanden botsen, gelanceerd worden, allemaal aan één kant zitten om door een smalle opening door te kunnen, water scheppen met de boot, elkaar nat spatten en high five met de peddels allemaal tegen elkaar etc. Het was echt super leuk! Na driekwart van de route gingen we aan de kant om
een zijriviertje in te lopen. Langs de rotsen en over de glibberige keien. Het riviertje werd gevuld door een waterval. Bij deze waterval konden we optioneel met behulp van een touw de rotswand opklimmen om vervolgens een zeven meter hoge sprong de waterval af te maken. Spannend, avontuurlijk en super leuk! Niet iedereen ging mee. Eéntje bedacht zich op het laatste moment. Die durfde toch niet en moest toen gezekerd via het touw weer de rotswand afdalen. Na de sprong waren we helemaal door en konden we op onze ruggen het riviertje af drijven tot waar de kano's lagen. Terug in de boot deden we ons tegoed aan warme chocolademelk en chocoladevissen. En zongen we voor de jarige aan boord. Met deze duik was ook alle 'angst' om om te gaan weg. Jack wist hier goed op in te spelen. Vanaf dat moment gingen we op de gekste manieren de 'rapids' af, achterste voren, draaiend, gitaar spelend op onze peddels. Eén keer gingen we zelfs achterstevoren zittend. Na tweeënhalf uur kwam er helaas een einde aan onze tocht. Helaas voor ons, maar goed voor onze armen. Die waren inmiddels zo verzuurd dat we er nog dagen 'plezier' van hadden. Nadat we de boten op de trailer hadden gestapeld, reden we terug naar de basis voor een warme douche, bier en hotdogs.

Dag 3
Voor we doortrekken richting het noorden doen we nog even boodschappen en lopen we over de markt in het kader van New Zeeland's day ofwel Waitangi Day. Het herdenkt het tekenen van de overeenkomst tussen de Britse Kroon en 500 Mãori Chiefs over een gezamenlijke grondwet in Waitangi op 6 februari 1840. Misschien wel het moment waarop the New Settlers geaccepteerd of vergeven werden door de Mãori en tegelijkertijd het moment waarop de Britse Kroon de Mãori erkende.

Onderweg bezoeken we de Aratiatia Dam. Daar is een scène van de Hobbit opgenomen, waarbij dwergen in tonnen de rivier afgaan. Alleen waren het daar in werkelijkheid lege tonnen. Het water is hier veel te wild. Met dwergen is ergens anders opgenomen. Elke paar uur worden de deuren van de stuwdam open gezet en buldert het water over de rotsen naar beneden. Het water stijgt dan zeker vijf tot zeven meter. Gaaf om te zien!