Te Anau
Na een rit van een paar uur langs het grote blauwe Lake Wakatipu, door de bergen en landerijen, waar het landschap constant wisselde, komen we in Te Anau aan. We hebben een DOC pas gekocht om een week lang op DOC campsites te kamperen, maar we zwichten na drie dagen zonder luxe voor de warme douche, de overdekte keuken, leefruimte, toiletten en de wifi van een Holiday Park. Ik heb geloof ik meer dan een half uur onder de warme douche gestaan. Heerlijk. We hebben alle kleren en het beddengoed in de wasmachine en droger gegooid en uitgebreid gekookt. Lekker om je weer even mens te voelen.

Milford
Na een nachtje op deze mooie camping nemen we de Milford Road door Fjordland National Park. Langs deze weg zijn overal uitzichtpunten met informatie over de omgeving, uitgezette wandelingen en DOC campsites. Op het eerste stuk zijn nog wat weiden vol herten of schapen. Ik heb in mijn hele leven niet zoveel schapen gezien als in de afgelopen twee weken. Je ziet hier behalve toeristen amper mensen, maar des te meer schapen.
We beginnen met een korte wandeling bij Misletoe Lake door een mooi stuk bos met enorm hoge bomen en veel varens en koffie bij het meer. De temperatuur is echt lekker.
Bij Eglinton Valley hebben we uitzicht over een heel breed stuk van de vallei tussen steile bergwanden en een vlakke bodem, waar ooit een grote brand heeft gewoed en een rivier door stroomt.
Mirror Lakes is minder sprookjesachtig dan het kan zijn. De eenden verstoren het spiegelbeeld van de omliggende bergen.
We lunchen op een idyllisch uitziend plekje van de DOC campsite Cascade Creek, langs een beekje onder een grote boom. Er zitten allerlei mooie vogeltjes. Maar op zo'n idyllisch plaatje zie je nooit de insecten. Peter is twee dagen geleden al flink te pakken genomen door de sandflies. En hier kun je dus ook niet rustig zitten zonder opgegeten te worden door die beesten. Ze doen je eerst pijn en daarna krijg je ook nog eens bulten die dagenlang blijven jeuken. Grrrrr!
Lekker in het zonnetje blijven zitten is dus geen optie, dus besluiten we de rest van de dag te gaan wandelen.
Bij Hollyford Valley Lookout hebben we een spectaculair uitzicht over de enorme vallei vol bomen. In dit regenwoud wandelen we the Lake Marian track. Eerst een hangbrug over de rivier, daarna langs een waterval en vervolgens door het woud de berg op. Een tegenligger vraagt ons of we nog van plan zijn helemaal tot Lake Marian te lopen. 'Good luck!', zegt ze dan. Niet echt bemoedigend. We beseffen dat we een beetje laat aan de tocht begonnen zijn. Maar vooral door deze opmerking hebben we het niet meteen door wanneer we fout lopen. Het pad is wel een hele grote uitdaging. We moeten over vanalles heen klimmen, afstapjes van meer dan een meter hoog nemen en zoeken waar we onze voeten neer kunnen zetten, maar pas als er een splitsing komt zonder aanduiding van te nemen richting en we bedenken dat we ook al een hele tijd geen mensen tegengekomen zijn, beseffen we dat we waarschijnlijk fout gelopen zijn. Terug dus en het goede pad opzoeken. Als we het uiteindelijk weer gevonden hebben, lopen we nog een gedeelte van het juiste pad, maar kunnen we weer de eindstreep niet halen. Dit keer omdat we niet in het donker willen wandelen. Wel een geweldig mooie wandeling trouwens. Als je bij zo'n lookout het woud van bovenaf ziet heb je eigenlijk geen idee hoe mooi het er daaronder uit ziet.
We rijden terug naar de DOC campsite om te overnachten. De wind heeft inmiddels weer stormkracht en blaast vanalles van onze eettafel. Zelfs als we in de luwte van de auto gaan zitten. Het wordt al snel ijskoud. Te koud om buiten te blijven. Als we ons bed hebben opgezocht schudt de auto heen en weer door de storm.
's Nachts begint het te regenen en dat houdt niet meer op voor de volgende avond. Dat wordt de 's morgens bij het opstaan een beetje goochelen. Als we verder Milford Road afrijden richting de Milford Sound giet het en de storm zorgt voor horizontale buien. Het landschap ziet er totaal anders uit. Een dichte nevel hangt boven de bergen en er stromen overal gigantische watervallen van de steile wanden. De rivieren bulderen over de rotsen. Wat een natuurgeweld.
In regenpak trotseren we de weg naar het informatiecentrum. Daar krijgen we te horen dat we geluk hebben met het weer. In de fjorden zijn nu ook overal watervallen. Het zal vandaag geen ontspannen boottocht worden en geen postcard pictures, maar spanning en sensatie. We gaan het meemaken. De drie uur durende tocht door Milford Sound richting the Tasman Sea blijkt inderdaad een belevenis. We varen onder de watervallen door. Gehuld in regenpak gaan we het geweld aan. Op de rotsen zitten 'furseals'. Zij hebben een plek vol in de wind gezocht om de minste last te hebben van de sandflies. We zien 'tree avalanches'. De bomen zijn geworteld in het mos dat op de rotsen groeit. Niet echt heel stevig dus. Zo kan het gebeuren dat ze soms door het enorme natuurgeweld naar beneden storten en andere bomen in hun val meenemen. Het gebied blijkt één van de natste gebieden van de wereld. Twee van de drie dagen regent het. Vandaar het enorme regenwoud dat door onze gids steeds vergeleken wordt met de Amazone. Er valt zo'n 6 tot 9 meter regen per jaar. De watervallen zorgen voor drinkwater en voor elektriciteit. Op het zoute water in het fjord ligt een dikke laag zoet water. Dat zorgt voor een speciale werking, waardoor het onderwaterleven dat normaal op grote (100 meter) diepte voorkomt, zich hier in de fjorden al op 10 meter diepte voordoet. Dat krijgen we te zien vanuit het observatorium, waar we met een trap 10 meter diep onder het waterniveau kunnen gaan en vanachter 12 cm dik glas het onderwaterleven kunnen bekijken, met o.a. zwart koraal. Vlak voor we van boord gaan zwemt er nog een 'pot' dolfijnen langs. Geluk!
En dan...
Snel terug naar the Holiday Park in Te Anau, lekker opdrogen en opwarmen.

Oh ja, onderweg zien we nog Kea's, een soort verwilderd uitziende papegaaien die er bekend om staan dat ze je auto kunnen slopen. En in Te Anau zitten er vogels in de bomen die ter hoogte van hun keel een soort witte ballonnetjes hebben. Nieuw Zeeland heeft wel veel mooie vogels.