We kamperen in Whakapapa in het Tongariro National Park. Toen we op de camping aankwamen, was deze volgeboekt. Dit hadden we niet verwacht en ook zeker niet gewenst na een hele dag kanoën en vervolgens nog een flinke rit waarbij we gedurfd hard hadden moeten rijden om voor sluitingstijd op de camping te zijn. Er bleek die dag een wandel- en hardloopwedstrijd de berg op te zijn geweest, waardoor de hele camping vol stond met Kiwi's. Kennelijk keek ik zo geschrokken dat wij in tweede instantie op de calamiteitenplek mochten staan. Gelukkig. En gezellig, want de camping stond dus vol met hardlopers en wandelaars. Kon ik even lekker over hardlopen en wandelen kletsen. Zo spraken we een vrouw die met haar hele gezin vanuit Auckland hier naartoe was gekomen om deel te nemen. Haar man en kinderen hadden hardgelopen en zij had gewandeld, en gewonnen. Een mooie houten trofee. Verder hebben we een tijd zitten kletsen met een 65-jarige Duitse man. Hij was hier om te lopen en deed zo'n beetje alle meerdaagse Great Walks die er in Nieuw Zeeland waren. Hij hield van buiten zijn en van sporten. Daar kon ik me natuurlijk wel in vinden. Zijn gezicht was gehavend. Hij had een grote bloedzak onder zijn oog. Het was een hele vrolijke oude man en we begrepen elkaar. Hij begreep zelfs mijn humor. Nou, de meeste mensen weten niet eens dat ik humor kan hebben. Erg gezellig dus. Hij was pas op zijn 35-ste begonnen met hardlopen en had inmiddels 68 marathons op zijn naam staan, waarvan drie in het buitenland. Twee keer New York en één keer in Frankrijk. Met een vrolijke grijns op zijn gezicht vertelde hij in geuren en kleuren over zijn laatste marathon. Dat was die in Frankrijk, 42 kilometer en 21 hapjes en drankjes, wijn en champagne. Vandaag had hij een rustdag en maar vier uur gelopen en dat ging goed. Dus was hij alweer klaar voor zijn volgende wandeling. Bijzonder, daar hij gisteren nog in het ziekenhuis lag. Zomaar ineens was hij na de vierde wandeldag van de vijfdaagse Tongariro Great Walk in elkaar gezakt. Nooit eerder zoiets gehad. 'The warden' had 111 gebeld en zo werd hij per helicopter afgevoerd om de volgende 16 uren in een luxe ziekenhuisbed te liggen. En vandaag had hij dus de helft van de laatste wandeldag alsnog gelopen, van achter naar voren. Dus uiteindelijk niet de hele walk maar wel de hele afstand. Geweldig.

Tongariro National Park heeft een duaal World Heritage status, én vanwege zijn natuurlijke schoonheid én om zijn culturele betekenis. Er zijn drie hoge bergen, Tongariro (1968m), Ruapehu ofwel de grootste actieve vulkaan in Nieuw Zeeland (2797m) en Ngauruhoe ofwel Mount Doom uit Lord of the Rings (2290m). Deze bergen zijn 'the guardians' van de lokale Mãori.
Vanaf de camping worden we met een bus naar de start van the Tongariro Crossing gebracht en aan het eind van de dag bij het eindpunt opgepikt. Er zitten veel Nederlanders in de bus. Gezellig. The Tongariro Crossing werd ons door velen aangeraden (dank jullie wel voor deze goede tip) en vaak beschreven als Nieuw Zeeland's beste dagwandeling. De wandeling is bijna twintig kilometer lang, adembenemend mooi, door een spectaculair vulkanisch landschap. Soms in of boven de wolken, maar gelukkig ook met veel zon. Dat betekende flink klimmen, dalen en af en toe wat zwavelgeur inademen. Op het eerste stuk waren houten paden en trappen aangelegd. Maar later werd het klimmen over de rotsen en bij de top liepen we door een dikke laag grijze steentjes. Al dalend kwamen we via lavavelden, door wat Alpenweiden in een mooi bos uit. Zo doorkruisten we het hele gebergte. De aanwezigheid van actieve vulkanen maakte het spannend. We zagen het soms flink stomen (of roken). Borden met wat te doen bij vulkaanuitbarstingen, modderstromen of aardbevingen voedden die spanning. Het allermooiste vond ik 'the emerald-coloured lakes. Wat een kleur, bijna onecht. Voor Peter was het lopen door de krater het speciaalst en over de lavavelden. Zeker een aanrader.

De spierpijn valt de volgende dag gelukkig mee. In Whakapapa Village is geen supermarkt en we zijn zo'n beetje door onze hele voorraad heen. Dus rijden we naar Turangi om allereerst 'the New World' te bezoeken, hier de nationale supermarktketen. Dan zoeken we een camping op. Bij de receptie zit een grappig vrouwtje. Ze giegelt om vanalles en ze heeft zoals iedereen hier alle tijd om ons over de omgeving te vertellen. We boeken bij haar de zeiltocht over Lake Taupo, die ze zelf vorige week had gedaan. En zo vertelt ze ook over de Tawhai Falls. Daar zou de scène dat Smeagol/Gollem uit Lord of the Rings met zijn blote handen een vis vangt en opeet opgenomen zijn. Daarbij zingt hij een lied. Haar zoon is zo gek op die film dat hij het lied uit zijn hoofd kent en het leuk vindt om daar op de rots met een stok in zijn (i.p.v. een vis) te zitten en het lied te zingen. Als ze het vertelt, moet ze weer giegelen. En zo rijden wij via Omori en Kuratau (door Sjors aangeraden dorpjes), met een grote omweg (zo'n 100km, gewoon omdat het hier zo mooi is) naar the Tawhai Falls om ook de scène na te spelen;)

Het is hier de sport om op forel te vissen. Overal zie je mannen in de rivier staan te vliegvissen. De campsites zijn er ook op ingericht. Ze hebben allemaal aparte keukens om de vis te ontleden.

Vaak horen we vogels fluiten. Heel anders dan in Nederland. Alsof ze instrumenten hebben. Het klinkt ook vaak heel luid en apart. Vanochtend zat er volgens onze buurman de vogelaar een 'longtailed' koekoek in de boom. We hebben hem niet gezien. We zien ze zelden, maar horen ze des te meer.

Overal staan wel bomen, is er gras, water, gesteente, hoogteverschil etc. De ingrediënten zijn altijd wel ongeveer dezelfde. Net als de kleuren. Groen, groen, blauw, bruin, in allerlei tinten. Toch maakt moeder natuur er hier iedere keer een totaal ander samengesteld geheel van. Het landschap wisselt constant en het is steeds weer ongelofelijk mooi. Dat is voor mij Nieuw Zeeland!