Het zit er alweer bijna op. We zijn helemaal voldaan. Onze laatste dagen in Nieuw Zeeland brengen we in het uiterste Noorden door. Daarvoor moeten we Auckland and surroundings doorsteken. Dat valt tegen. Wat een drukte, drukke wegen, zelfs file, een tolweg, snelheidscontroles, betalen om te voorkomen dat er in je auto ingebroken wordt. Gauw door. Daar blijkt het weer rustiger en geweldig mooi. Uitgestrekte, zelfs ongerepte bossen bedekken een groot deel van het landschap. Hier vindt je dus nog oeroude Kauri bossen, hoofddoel van ons bezoek aan dit gebied. We gaan op zoek naar de 2000 jaar oude Kauri 'Tane Mahuta' (God of the Forest), de dikste en oudste die 3000 jaar oud wordt geschat Te Matua Ngahere (Father of the Forest) en 'the Four Sisters'. 'Oh my God!', zei iemand toen de boom in zicht kwam. Indrukwekkend groot en dik. De stam van Tane Mahuta is 13.8 meter in doorsnee en die van Te Matua Ngahere 16.41 meter. Je hebt even tijd nodig om het aanzicht van deze bomen te verwerken. Majestueus. Ze roepen op een bepaalde manier respect over zich af. Zouden zij de inspiratiebron voor de boom uit Avatar zijn geweest. Bovenop de in verhouding korte dikke stammen groeit een heel bos van takken en andere planten. Bijzonder om te zien. Of misschien is het woord 'aanschouwen' hier meer op zijn plaats. Onbegrijpelijk dat het merendeel van deze bomen gewoonweg gekapt is. Hoe kunnen mensen toch zo niet zuinig op hun natuurlijke omgeving zijn?!

Na dit bezoek maken we de oversteek naar de oostkust richting the Bay of Islands. We komen precies op tijd bij de pont aan om nog als laatste mee te varen naar Russell. Er staan borden om ons te vragen rustig te rijden in verband met de aanwezigheid van Kiwi's. Als we een local vragen hoe groot de kans is dat we een Kiwi spotten, vertelt ze dat zij er in haar hele leven nog nooit één heeft gezien. Laatst heeft een vrouw in een plaats verderop er wel één gezien en gefotografeerd met haar mobiel en dat stond op de voorpagina van de krant. 'Dus ze bestaan wel echt.' We gaan naar de Top 10 camping. Een leuke camping, waar we heel aardig geholpen worden door een Frans meisje. Ze probeert een zeiltocht voor ons te regelen tussen de 144 eilanden met onderweg snorkelen en zwemmen met dolfijnen en een barbecue lunch op één van de eilanden. Klonk geweldig als alternatief voor het duiken bij the Poor Knights wat we aanvankelijk wilden doen. Het duiken leek ons de $600 niet waard. Zeker niet met dit slechte weer. Maar de zeiltocht ging ook niet door vanwege de verwachte cycloon, waarvan we uiteindelijk alleen wat buien en windstoten kregen. Het weer viel erg mee. De temperatuur was goed en dus hebben we lekker naar het strand en door het ontzettend leuke dorpje aan de baai gewandeld. Er waren twee Noorse scheepsbouwers in samenwerking met een locale bezig een zeilboot van hout te maken. Zo leerden ze van elkaar. Leuk om te zien. Ik heb meteen wat adviezen gekregen voor de kano die ik zelf graag wil bouwen. Peter heeft in Russell ook eindelijk zijn merinowollen sweater kunnen kopen die hij al in Wellington bij iemand had gezien en sindsdien zocht. In het haventje aan de pier kwamen wat mensen terug van dolfijntochten. Helaas niets gespot. De Nederlandse familie op onze camping had wel twee dolfijnen gespot, maar bij het snorkelen alleen maar zand gezien en de tocht niet zo mooi gevonden. Jammer. Met mooi weer kan het hier geweldig zijn. Al voelt het best gek als er bij het strand een waarschuwingsbord staat 'High Tsunami and Earthquake risk'. En wat je moet doen als de sirene gaat. En dat hij dan ook echt gaat, maar dat dat een andere blijkt. Die voor de vrijwillige brandweer.

We rijden terug richting Auckland en overnachten onderweg nog in Whangarei. Niets voor ons. De hoofdattractie is een klokkenmuseum. Verder gaat er een drukke autobaan doorheen en is er veel industrie. Maar wel 'a lovely harbour with restaurants and souvenirshops', volgens de mevrouw van de receptie.