Orakei Korako
Om Orakei Korako te bereiken moeten we van de snelweg af een heel mooi gebied in. Het is er erg rustig. Misschien ook vanwege de regen. Vanaf het moment dat het water bij de Dam vrijgelaten werd is de bui ook los. Tot middernacht houdt het niet meer op met regenen. Hier en daar zien we een melkboerderij, en dus koeien onderweg. We steken een rivier over om uiteindelijk op een parkeerplaats te eindigen. De weg houdt daar op. Er is een klein privé resort, een bar en the office of Orakei Korako. We hopen nog even te kunnen wachten tot de bui over is, maar besluiten dan toch maar het veerbootje naar het geothermisch park te nemen. Daar wandelen we anderhalf uur, plus pauzes onder afdakjes, langs heet water bronnen, kokende modderpoelen, geisers die zomaar ineens gaan spuiten, een silicium muur waar elke dag 20 miljoen liter heet water langs stroomt, door een bos en naar een zeldzame geothermische grot. Het is enorm kleurrijk. De zwavelgeur komt ons regelmatig tegemoet. Zeer bijzonder allemaal.
Aan het eind van de dag blijven we op de parkeerplaats van het park om te overnachten. Wanneer je het park bezocht hebt of gaat bezoeken mag je daar vrij kamperen. Er komen nog twee campers bij. Met de tarp maken we een afdak naast de auto. Daaronder koken we ons eten en drinken we koffie. We zitten er super. Wat mensen uit het resort (waarschijnlijk de eigenaars) zijn er aan het waterskiën en op een waterscooter aan het stunten. Verder zijn we weg van de bewoonde wereld met alleen maar die bijzondere natuur om ons heen.
We worden de volgende dag wakker met een opkomend zonnetje. Er rennen wat kwartels (of zoiets) rond. Uit de put komt een pluim stoom en aan de overkant zien we af en toe de geisers spuiten. Het is er stil en ongelofelijk mooi. We nemen nog een duik in het meer. Er komt een heet water stroompje in uit. Als ik ervoor ga staan blijkt het echt kokend heet. Geheel voldaan verlaten we deze bijzondere plaats wanneer de werknemers arriveren. We gaan weer op weg door dat prachtige gebied met af en toe wat koeien, overstekende pauwen, maar nu nog mooier vanwege het zonnetje.

Wai-O-Tapu
Er staat meteen een volgend park op het programma, Wai-O-Tapu, Thermal Wonderland. Een park vol ingestorte kraterwanden, kokende modderpoelen en stomende bronnen. Het zou ontstaan zijn door de vulkanische activiteit van 160.000 jaar geleden. Doordat het water zo heet is, soms wel meer dan 300 graden Celsius, absorbeert het mineralen uit het gesteente. De verschillende mineralen geven verschillende kleuren.

Na een eerste rondje door het park rijden we richting the Lady Knox Geyser. Deze zou om 10.15 uur spuiten. Vandaag iets later. Waarschijnlijk door het grote aantal toeschouwers dat zich heeft verzameld, honderden mensen. De gids vertelt het verhaal van de geiser. Ooit was er hier een open gevangenis voor gevangenen uit het Rotorua merendistrict die zich goed gedroegen. Zij kwamen hier elke dag bij de bron. Op een dag in 1901 besloot een gevangene zijn kleren in het warme water van de bron te wassen. Op het moment dat hij zeep aan het water toevoegde begon de geiser te spuiten. Daarmee werd deze geiser ontdekt. Omdat dit pas in de twintigste eeuw was, heeft deze geiser geen Mãori naam, zoals bijna alle andere in Nieuw Zeeland. Mettertijd ondervonden zij ook dat de geiser hoger spoot wanneer zij er stenen om legden. Op de stenen is door de jaren heen silicium afgezet vanuit de bron. Zo gooide de gids ook dit keer zeep in de bron om de uitbarsting te forceren. Het herinnerde me aan een proef die we op de Dijk hebben gedaan in het kader van een techniek project. Erg gaaf. Iedereen wilde ermee op de foto. Daarna hebben we de file terug naar het park maar afgewacht voor we zelf terug zijn gegaan. Daar hebben we de rest van de wandeling langs alle geothermische activiteit afgemaakt. Vooral the Champagne Pool en het gele meer vond ik gaaf. We maakten ons wel een beetje zorgen over de dampen die er vrij kwamen. De gids vertelde over arsenicum, kwik, zwavelzuur etc. Niet de gezondste stoffen zou je denken.

Rotorua
Op de parkeerplaats van Wai-O-Tapu komen we Alex van Peters werk en zijn vrouw Natasja tegen. Toevallig zijn zij gelijk met ons in Rotorua en dus ook bij Wai-O-Tapu. We hebben voor die avond afgesproken.
Ik vond het een vreemde gewaarwording dat ook overal in en rond de stad geothermische activiteit was. Op de gekste plekken kwam er stoom uit de grond, borrelde er modder of zag je gekleurde kokende bronnen. Ook op de camping. Het was er gezellig met Ian uit Canada, die nu in Nieuw Zeeland aan het rondreizen was, nadat hij in Canada zijn eigen huis had gebouwd op een groot stuk eigen grond. En later ook met Spike en zijn vrouw die net vanuit the UK naar Nieuw Zeeland geëmigreerd waren en nu op zoek waren naar grond om hun eigen huis te bouwen en selfsufficient te worden. Wat een avontuur. Ze hadden de dag ervoor een stuk grond bekeken met uitzicht op het meer, 22 hectare voor zo'n €250.000. Spike vroeg waar in Nederland wij woonden omdat hij er een vriend had. Bleken wij diegene ook te kennen, iemand uit Zaandam. Wat is de wereld dan toch klein.
's Avonds zijn we naar Eat Street gegaan waar we met Alex en Natasja hadden afgesproken. We hebben daar heel gezellig en lekker gegeten bij een enorm leuk en goed restaurant. Het was er erg druk. De wachttijd liep daardoor nogal op. Wij vonden dat helemaal niet erg, want we zaten er heerlijk. Er kwamen de mooiste creaties van eten voorbij, stuk voor stuk feestjes op een bord en het rook allemaal even lekker. Het personeel was heel aardig en kwam steeds informeren of alles nog wel goed met ons was. Omdat we zo lang moesten wachten, kregen we zelfs op kosten van de zaak een extra rondje drinken aangeboden. En toen ze later op de avond de koffie van Alex vergeten waren, kreeg hij deze ook gratis. We hadden een hele gezellige avond in een heel leuk restaurant. We hebben in tijden niet zo lekker gegeten en we moesten bijna niets afrekenen. Al lopend terug naar de camping voelde ik me voor het eerst in Nieuw Zeeland niet op mijn gemak, wat onveilig zelfs. De volgende dag hoorde ik van een Duits meisje dat haar autoruit op die avond in die straat ingeslagen was. Een raar idee, dat je zoiets kennelijk kan voelen.

Mitai Mãori Village
We hebben een uitslaap- en boodschappendag. Pas tegen de avond worden we opgehaald door de Mitai bus. Deze zet ons af bij Mitai Mãori Village. We worden daar aan tafel tien neergezet. Aan deze tafel zit ook een vreselijke Amerikaanse die constant op de voorgrond treedt door overdreven hard te schreeuwen. Ze vindt zichzelf enorm geweldig en belangrijk. De zaal loopt langzaam vol. We zitten uiteindelijk met zo'n paar honderd man aan de verschillende tafels. Op de tafels liggen informatiefolders over deze Mãori stam. Er staat dat het een nederig volk is. Het voelt gek om dit te lezen omdat we hier met honderden mensen zitten die allemaal meer dan 100 dollar voor deze avond hebben betaald en je de drankjes bij het diner apart mag afrekenen tegen aanzienlijke prijzen. Ik vraag me af waar ik terecht ben gekomen.
We worden welkom geheten in alle talen van de 18 verschillende nationaliteiten die er aanwezig zijn. Kia Ora betekent in het Mãori welkom, goede gezondheid en tot ziens. Dan moet er een mannelijke Chief gekozen worden onder het publiek. Er zijn geen vrijwilligers. Wel vier vrouwen die hun man aanwijzen. 'Als we een vrouwelijke Chief nodig hadden was het duidelijk geweest', zei de Mãori gids al. De Amerikaanse weet haar man richting podium te dwingen. Het publiek kiest gelukkig voor de Engelsman. Dan gaan we met z'n allen het bos in om wat over de Mãories te leren. We lopen langs the Fairy Springs. Een geheimzinnig uitziende bron. Die avond drinken we bronwater uit die bron. Het is inmiddels donker en er lopen krijgers met fakkels boven langs. Ze roepen vanalles in hun eigen taal. Dan varen zij langs in een kano. In de tijd van de Mãori waren er slechts twee vervoersmiddelen, te voet of per kano.
Vervolgens zien we hoe de Mãori hun 'Hangi' (eten) bereiden. Het vlees, de aardappelen en de groenten liggen in een gat in de grond, bedekt met jute aardappelzakken. Vroeger zouden dat van grassen gevlochten kleden zijn geweest. Het blijft daar uren liggen en wordt zo door de warmte van de aarde klaargestoomd. Dit krijgen we later op de avond te eten. Dan is het tijd voor de show. Als we in een zaal plaats nemen blijkt er nog een groep van een paar honderd man rond te lopen. Zij komen samen met ons de show bekijken. We worden weer welkom geheten. Dit keer op de traditionele Mãori manier. Dan moeten wij dit beantwoorden in de vorm van een lied en wordt het Amerikaanse volkslied ingezet. Dat voelt zo ontzettend niet goed. Met gemengde gevoelens bekijken we de show. Gelukkig werd deze vanaf toen echt goed. Om ons kennis te laten maken met allerlei aspecten van de Mãori gewoonten werd er gezongen, gespeeld, gedanst, gevochten, verteld en toneel gespeeld. Dit gebeurde met een flinke dosis humor en interactie met het publiek. Erg leuk. Stap voor stap leerden we de Haka dansen. Hier uitgelegd als 'war dance' ter opwarming van de krijgers. Met woeste bewegingen, geluiden en onze tongen uit onze monden om er zo lelijk mogelijk uit te zien stonden we daar naast onze stoelen te dansen. De originele Mãories hadden tatoeages in hun gezicht, die er ingesneden werden, waarbij elk figuur een betekenis had. De vrouwen hadden alleen een tatoeage van een wijze uil op hun kin. Bij de Mãories op het toneel bleek het verf, er op geschilderd. De groep had duidelijk plezier tijdens het optreden en was leuk om naar te kijken. Al met al heel geslaagd.
Na de show stond er een buffet klaar en mochten we ons tegoed doen aan de Hangi, die erg lekker bleek. We kregen chocoladetaart en typisch Nieuw Zeelandse Pavlova toe.
Tot slot zijn we terug het bos in gegaan om de gloeiwormen te zien. Grappig weer.
Daarna zijn we door bus nr. 8 terug naar de camping gebracht.