De rit noordwaarts langs de kust was grijs, grauw en redelijk saai. Gelukkig hadden we de tip van Paul om de Arthur's Pass in te gaan. Geweldig! We zagen wat blauw tevoorschijn komen en verder vooral veel groen. Aan beide zijden van de pas indrukwekkend hoge beboste bergen. In het begin zaten we nog laag en reden we langs de rivier en grasvelden vol vee, maar de pas werd steeds smaller en hoger. We hebben in Arthur's Pass Village overnacht op 700 meter hoogte, op een DOC campsite langs het spoor. De Kea's hadden het daar erg druk met het opmaken van riemen en ritsen van tenten en auto's en met het leeghalen van vuilnisbakken.

De volgende ochtend zijn we langs een andere weg de pas uitgereden. Je wist niet waar je kijken moest, aan alle kanten was het mooi. Dat bleef de hele dag zo. Bij de kust kwamen we op the Great Coast Road terecht. Een kustweg langs baaien, rotsen langs het strand en in zee en slingerweggetjes door inhammen in de bergen. We stopten onderweg bij the Pancake Rocks. Rotsen in de vorm van stapels pannenkoeken. Leuk, maar leuker nog vonden we de vele groepjes dolfijnen op de achtergrond. Overal zwommen kleine groepjes dolfijnen en af en toe maakten ze mooie sprongen en salto's. Echt super leuk. Helemaal in het noorden van het zuidereiland zijn we de, voor ons, laatste pas richting Nelson doorgestoken. Daar logeren we nu op Quinney's Bush, een familiecamping in een bos in de vallei. Heel anders dan alle vorige campsites in toeristenplaatsen. Er is hier vanalles te doen voor de kinderen. Van mountainbike tracks tot waterslides, a playground and a swimming river. Volop vogels en yes, een zonnetje. Grappig om te zien hoe de Kiwi's zelf vakantie vieren. Ze nemen echt vanalles mee. Naast de tenten staat vaak een partytent met vanalles daaronder, hele bankstellen, zitzakken, koelkasten etc. Bij alle vorige campsites moesten we altijd voor 10.00 uur uitchecken. Dat betekent elke dag opschieten. Vandaag mogen we eens rustig aan doen en pas om 14.00 uur het terrein af. Heerlijk. De mensen lopen hier in korte broeken. Mijn benen hebben al weken geen daglicht gezien. Mede door de regen en kou, maar ook vanwege de insecten. Vooral de sandflies hebben enorme sporen achtergelaten, grote jeukende bulten vol wondvocht. De Kiwi's weten hier kennelijk mee om te gaan. De adviezen, 'bugspray and marmite'. Marmite is voor een Nederlander echt niet te eten. Dan toch maar eens 'bugspray' aanschaffen.
Ondertussen heeft Chel thuis goed nieuws. Ze heeft een huisje gevonden, precies dat huisje dat ze al langere tijd zo graag wilde, per 1 maart. Geweldig toch.