We nemen de kortste weg. Dat blijkt een 'scenic road' te zijn, duizenden bochten en 30 km per uur langs de fjorden. Prachtig maar doodeng langs die afgronden zonder vangrail en inspannend om te rijden. En dan ineens Picton. Dat ligt dus aan het fjord in the Marlborough Region, Nieuw Zeeland's grootste wijngebied. Weer een hele andere camping. Hier wonen veel 'Tokkies.' Als het er 's avonds donker wordt, gaan we het bos in om glimwormen te kijken. Grappig al die kleine lampjes. Als je er te dichtbij komt gaan ze uit.
Picton is een leuk plaatsje met het centrum aan de haven. Langs de haven is een park met zwembad voor de kleintjes. Groteren zwemmen in zee. Daar brengen we de laatste uren door voor we aan boord van the Blue Bridge ferry gaan. In de rij voor de ferry staan we tussen allemaal hele oude auto's, die op de terugweg naar huis zijn na het festival in Dunedin. We maken gezellig een praatje met onze soortgenoten (bestuurders van hele oude auto's). Die van hun blijken ouder, zo'n 80 jaar oud. Echt mooie auto's. Je zou er jaloers op kunnen zijn. Maar dan hoor je hun verhaal. De jongen in de auto verloor zijn Nederlandse opa en oma tijdens de crash van de MH17. Ik denk dat hij de auto graag zou inruilen voor zijn opa en oma.
Het is zonnig weer wanneer we door the Queen Charlotte Sound varen en the Cook Strait oversteken. De fjorden zien er geweldig uit. In veel baaien staan huizen die waarschijnlijk alleen over het water bereikbaar zijn. Na ruim drie uur komen we in Wellington aan. Het is een gezellig drukke stad met leuke parken, terrasjes langs het water en de steile rode tram die een mooi uitzicht over de stad en de omgeving geeft. Er zijn niet veel kampeermogelijkheden. Onze camping is uit het centrum en lijkt meer op een parkeerplaats. We hebben het er wel heel gezellig met een jong Nederlands stel, een kinderverpleegkundige en een techneut in de reclamewereld.
De volgende dag gaan we door storm en regen vanaf onze parkeerplaats met de bus de stad in. Windy Welly, volgens Jamie. Weer hele aardige behulpzame chauffeurs. Het is hier wel allemaal wat gematigder dan in Australië. En ze lopen hier wat achter. Hadden ze in de televisiekamer op de vorige camping nog videobanden, zit er naast me in de bus een vrouw met een draagbare cd-speler. Een goeie dag om in het Te Papa museum door te brengen. Een museum met interactieve exposities over het land en de inwoners van Nieuw Zeeland, gebouwd op wederzijds respect tussen de Mãori en de nieuwe bevolking. Je vindt er culturele schatten, de geschiedenis en de kunst van de Maori en van de nieuwe bevolking. Daarnaast wordt er vanalles uitgelegd over het ontstaan van het land, de aardbevingen en vulkaanuitbarstingen, de natuur, de dieren- en plantenwereld etc. Om je een idee te geven van hoe een aardbeving voelt, is er bijvoorbeeld een huis nagebouwd waar je in kunt gaan en dat dan gaat schudden. Er is gebruik gemaakt van allerlei media en het ziet er allemaal heel verzorgd uit. Het is misschien wel het mooiste en leukste museum dat ik ooit gezien heb. We hebben er de hele dag doorgebracht.