Kouder, anders dan Australië. We kunnen het nog niet goed inschatten. Laten we het maar eens gaan onderzoeken. We zitten tussen de bergen. Op 22 februari 2011 is Christchurch ernstig getroffen door een aardbeving. Veel huizen en gebouwen zijn ingestort, 185 mensen zijn daarbij omgekomen. Het maakt onze stadswandeling tot een bijzondere tocht. Overal zijn de littekens die de aardbeving naliet nog duidelijk te zien. Een half ingestorte kathedraal, hopen puin en veel lege terreinen. Een herdenkingsplaats waar door een kunstenaar 185 witte stoelen zijn opgesteld, allemaal verschillende, van een autostoeltje tot een bureaustoel, schommelstoel en rolstoel. 185 stoelen vertegenwoordigen de 185 mensen die de aardbeving het leven kostte. Je wordt uitgenodigd plaats te nemen. Er is een museum over de aardbeving. Maar er is ook hoop en wederopbouw. Overal zijn bouwplaatsen met op de hekken die er om heen staan mooie afbeeldingen van de grootse plannen. Het moet weer heel mooi gaan worden. De winkeltjes in het centrum zijn gehuisvest in zeecontainers die in allerlei vrolijke kleuren zijn geschilderd. Een leuke oplossing voor de tussentijd, tot de nieuwbouw klaar is. Wanneer dat zal zijn weet niemand. Er is geld tekort. Tienduizende mensen zijn gevlucht, buiten de stad en zelfs naar het buitenland. Na de 'stille' tocht kunnen we in de botanische tuinen weer een beetje bijkomen.

En dan terug naar the Jailhouse. Ons hotel is gevestigd in een historisch pand dat eens een gevangenis was. Sommige kamers zijn nog bewaard gebleven als museum. De andere zijn niet veel veranderd. Een beetje verf, een slot dat van de binnenkant ook geopend kan worden en een lekker bed. Verder zijn het echte cellen. Je kunt je verkleden in een gestreept pak en dan kan je een mugshot van jezelf laten nemen. De bekers en borden zijn zwart-wit gestreept. Funny. We besluiten er een extra nacht te blijven. We lijken wel een beetje last te hebben van een jetlag. Een goede keuze blijkt later.