Poehh het is deze vakantie wel afzien. Grapje, al vind ik om vier uur opstaan best wel vroeg. Maar we moeten een vliegtuig in Manilla halen en we hebben genoeg ervaring met het verkeer daar om er ruim de tijd voor te nemen. Bovendien hebben we een afspraak met de groep verpleegsters, die in Angeles in een hotel zitten. Zoals altijd komt het mij allemaal chaotisch en onvoorspelbaar over. Ik maak uit het heen en weer gepraat op dat de groep niet is waar ze zou moeten zijn. Plotseling gaan we weer met onze twee busjes rijden en eindigen we op een rustplek langs de snelweg. Alle winkeltjes zijn gesloten, maar gelukkig zijn de wc's open. Na verloop van tijd verschijnt de bus, wordt er een en ander overgeladen en rijdt de bus verder. Eén busje is nu leeg en kan weer terug en wij gaan met de bus mee. Even is er wat consternatie omdat het busje wat terug gaat niet wil starten. Maar zoals Theo lachend tegen me zegt: hij staat op een heel wat betere plek dan waar wij stonden tijdens onze eerste kennismaking met Manilla. Het lijkt me alweer een eeuw geleden.
Twee dagen geleden kwam Carol er achter dat je voor je bagage moet betalen, en dat was voor ons niet geregeld. Daarom hebben we een deel achtergelaten en hebben alleen onze kleine rugzakken mee als handbagage. We kunnen vrij vlot doorrijden, we heb de spits gemeden. Maar bij het vliegveld staan we toch in de file om te lossen. Er gaan een paar grote dozen mee, met allerlei spullen om uit te delen. Dus dat kost wat organisatie om alles mee te krijgen. Ik ontferm me over wat koffers, met wieltjes gelukkig. En het inchecken kost wat organisatietalent, wat Carol gelukkig ruim bezit. Wij hebben zogenaamd wat bagage mee, iets wat we natuurlijk normaal niet zouden doen, andermans bagage onder je eigen naam meenemen. Maar we gaan er van uit dat er geen drug is zit, d.w.z. illegale drugs. Want we zijn natuurlijk wel op een medische missie. Het lijkt trouwens wel een reünie, al die mensen die elkaar weer zien. Her en der wordt er gezoend en handen geschud. Na alle hordes die we hebben genomen is er tijd voor een ontbijt, terwijl we op de shuttle wachten die ons naar het vliegtuig brengt. Theo verdwijnt ineens in een bus, helemaal in gesprek met iemand. En ik kijk denk ik een beetje onthutst, want de rest moet daarom lachen. Niet dat het wat uitmaakt, want in het vliegtuig zitten we ook niet naast elkaar.
Het is een korte vlucht, die snel voorbij is. Het is aanpoten voor de stewardessen om iedereen van koffie en tot mijn verbazing van een mango yoghurt toetje te voorzien. En voor we het weten bonken we op de wel zeer korte en smalle landingsbaan in Bohol. We hebben allemaal kaartjes met onze naam om en zo te zien is het bij elkaar een grote groep. Er staan soldaten met een groot spandoek waarmee de groep wordt verwelkomt. En we krijgen allemaal een ketting met een aapje eraan. Het kost wat organisatie, maar uiteindelijk eindigen we in een bus op een tussenbankje. Een stoeltje wat je naar beneden kan klappen met rugleuning en al. Ik zit tussen twee chirurgen in en algauw raken we in gesprek. De vrouwelijke arts is hier om kinderen met een hazenlip te opereren. Haar ouders komen uit Duitsland en ze laat me een foto van haar dochter zien tijdens een Oktoberfest. Na een uur rijden, helaas zie je in het midden niet zoveel, komen we in Talibon aan. Er is wat verwarring of er eten voor de groep geregeld is. Uiteindelijk gaan we naar een restaurant die niet ingesteld is op zo'n grote groep. Algauw is het buffet uitverkocht en hebben we erg vers eten. Direct van de markt vers bereidt, het duurt alleen wel even. Het uitzicht is prachtig, dat verzacht het wachten. We kijken op de baai uit, met huisjes op palen en vissers in hun bootjes.
Het eten is lekker, maar veel te veel. Ik vind het heel verwarrend, je weet nooit hoeveel je krijgt. De ene keer krijg je veel te veel en de andere keer zijn het mini porties.
Het is niet makkelijk om zo'n grote groep in zo'n kleine stad te huisvesten. Maar we zitten echt goed. Het is niet een vijfsterren hotel, maar schoon en goedkoop. En bovendien zitten we schuin tegenover de zaal waar we de komende vier dagen overdag aan het werk zijn. Erg handig, want dan kunnen we naar onze eigen schone "comfortroom".
s-Avonds krijgen we een diner aangeboden door de burgermeester, die zelf in Manilla is. Er is live muziek en het eten is heerlijk, maar eigenlijk is iedereen te moe en vertrekt vroeg naar zijn hotel.
Hetty