De studenten komen 's-morgens naar het huis van Carol om samen met ons 90 pakketjes samen te stellen met rijst, crackers en ander gedroogd voedsel dat Carol heeft gekocht voor de bewoners van twee GK villages die we vandaag gaan bezoeken. Omdat van ieder gezin een dossiertje aanwezig is, kunnen de zakjes voorzien worden van naam en kunnen we ook de kleding en knuffels die de Amerikaanse studenten en vrijwilligers hebben meegenomen, aan de juiste gezinnen geven.
Het eerste dorp dat we bezoeken heeft Carol de afgelopen jaren onder haar hoede genomen. Het dorp functioneert goed, en we worden weer gastvrij onthaald door de bewoners en door de kinderen die liedjes voor ons zingen.
Ieder lid van onze groep heeft één of twee dossiertjes meegekregen, en gaat bij deze gezinnen op bezoek. Het gaat erom een goed gesprek te voeren met de bewoners en ze te vragen naar hun welbevinden, problemen, zorgen en wensen. Dit wordt genoteerd op formulieren. Pas aan het eind van het gesprek wordt als afscheidscadeautje het tasje met eten en kleding overhandigd. Het is de bedoeling dat dit door de bewoners niet als liefdadigheid wordt opgevat.
Hetty en ik lopen met Lynne mee naar een gezin dat ze al tweemaal eerder heeft bezocht. Het gaat om een samengesteld gezin met in totaal acht kinderen. Carol had ons iets verteld over een jaloerse echtgenoot, maar daar laat de schuchtere vrouw des huizes niets over los. De kinderen zijn meer openhartig, en vertellen over school en over hun aspiraties.
Filippijnse kinderen pakken als begroeting vaak de rechterhand van de bezoekers, en brengen deze naar hun voorhoofd. Dit heet in tagalog 'mano po' en betekent een vraag om zegening.
Als het ijs eenmaal gebroken is, willen ze bij mij soms de witte beharing op mijn armen voelen. De wat oudere meisjes willen vaak met me op de foto en geven hun mobieltje aan iemand die daarvoor kan zorgen. Ze vinden me soms erg knap. Wie had gedacht dat dat ooit nog eens tegen me gezegd zou worden! Het is jammer genoeg voor mij waarschijnlijk vooral de blanke huid die hen aanspreekt, en niet mijn edele gelaatstrekken. Huidblekingsmiddelen schijnen veel te worden verkocht in dit land.
Het tweede dorp dat we bezoeken ziet er veel minder welvarend uit. De vissers hebben nauwelijks werk, en de grond is te zout voor veel gewassen. De huizen behoren tot de eerste generatie en bestaan niet uit beton, maar uit een houten skelet met dun plaatmateriaal, dat overigens verdacht veel op asbest lijkt.
Veel van deze huizen zijn recent door een tyfoon beschadigd en zijn nu onbewoonbaar. De huizen zijn destijds betaald door een grote bank, die zich echter na de bouw niet meer met het dorp heeft bemoeid. Ook na de tyfoon bleken ze niet thuis om de schade te herstellen. Omdat de huizen nog wel hun eigendom zijn, is het voor andere donateurs moeilijk om in deze huizen te investeren. Carol overweegt om achter het dorp nieuwe huizen te laten bouwen.
Naast het dorp is een paar jaar geleden een grote vijver aangelegd, waarvan het de bedoeling was dat de bewoners daarin hun eigen vis zouden kunnen kweken, in plaats van dat ze dat in onregelmatige loondienst voor anderen zouden doen. Het eerste seizoen heeft echter nauwelijks vis opgeleverd, en tijdens het tweede seizoen heeft de tyfoon het sluisje onherstelbaar beschadigd, waardoor de visvijver niet meer gebruikt kan worden.
Het debacle met dit dorp ondersteunt de filosofie van GK dat continue aanwezigheid en betrokkenheid van groot belang zijn om de bewoners echt verder te helpen. Daar heeft het bij dit dorp tot nog toe aan ontbroken.
Hetty en ik hebben in een winkeltje een paar dozen met papier, lijm, scharen en ander schoolmateriaal gekocht, dat we overhandigen aan de leerkracht die iedere middag de preschool bemant.
De leerling verplegers hebben buiten met alle bewoners een gesprekje over hun medische problematiek, meten bloeddruk en luisteren naar de longen. Ze overhandigen na afloop een tasje met inhoud aan ieder gezin.
Op een dijkje is een tuin met groente en fruitbomen aangelegd, dat zo te zien wel floreert.
Bij terugkomst in Villa Magdalena staat er voor de hele groep een goede maaltijd klaar, en wordt er een feest gegeven als afscheid van Luzon. Ook nu wordt er weer gezongen, en voeren jongeren volksdansen uit.
We gaan laat naar bed, en moeten morgen al om vier uur opstaan. Van slapen komt echter niet veel omdat buiten in de tuin een verjaardagfeest wordt gehouden voor meer dan honderd gasten. De muziek staat erg hard, en de karaoke zangers zijn niet allemaal even goed, zodat we die nacht maar iets meer dan drie uur slaap krijgen.
Theo