De volgende dag na het ontbijt blijkt er al een rij te staan aan de overkant. Het gebouw is nog gesloten, daarom zitten we in de lobby te wachten. Gezamenlijk lopen we naar de overkant. Theo probeert het wat beter te organiseren, volgens mij heeft hij er echt lol in. Ik ga met Lourdes onze spullen halen, helaas hebben we het meeste al gisteren weggegeven. We hebben nog wat babykleertjes, helaas de kleinste kleinste. Nog best wel veel vreselijk grote design onderbroeken. Nog een paar piepkleine sokjes en ook het overhemd maat xxxl is nog niet weg. Gelukkig krijgen we nog donaties zoals zeep.
Theo had via internet het nieuws meegekregen dat er veertig soldaten gedood zijn in Mindanao, door islamitische rebellen. Lourdes had wel het Filipijnse nieuws gezien maar daarover niets gehoord. En wanneer ze gaat informeren bij de soldaten die bij de ingang staan, weten ook die van niets. Best raar dat ze in Nederland beter geïnformeerd zijn dan de bevolking hier.
Al gauw wordt het razend druk, zo te zien heeft de mond op mondreclame gewerkt. Ik loop even bij Theo langs, die volgens hem nu alles beter onder controle heeft. Maar ik zie dat er ook bij ons stalletje al belangstelling is, dus ik loop gauw terug. Gisteren merkten we dat er ook mensen uit de buurt naar binnen kwamen voor de "relief goods". Lourdes herkent een vrouw van gisteren, nu volgens haar met haar andere kinderen. Toch wel lastig, want er zijn nog drie dagen te gaan en je wil het zo eerlijk mogelijk verdelen. Zelfs de grote onderbroeken worden nu meegenomen, tot onze verassing door vrouwen. Ze houden het voor zich of de maat een beetje goed is. Het is maar goed dat Lourdes Tagalog kent, de officiële Filipijnse taal, want ik kan soms niet uit wijs worden uit wat ze willen. Het is me al eens overkomen dat ik dacht dat iemand iets niet wilde, tot Lourdes me vertelde dat ze het juist graag wilden hebben. En vooral de kinderen zijn soms erg verlegen. De keus in kleertjes wordt helaas steeds beperkter en we moeten nu regelmatig iemand teleurstellen. Het overhemd is er nog. Halverwege de dag wanneer we hebben geluncht is onze voorraad nagenoeg op. Een paar eenzame uit de kluiten gewassen onderbroeken en het xxxl hemd liggen zieligjes op de tafel. We hebben nog sokjes maat zeer klein en een paar proefzakjes shampoo en zeep. Halverwege de dag is er weer wat aanvoer van spulletjes die andere vrijwilligers mee hebben genomen. T-shirts, shorts, schoolkrijtjes, spelletjes en hotelzeepjes. Maar geen felbegeerde mutsen, petjes en schoenen meer. Wel grappig dat ze zo kien op die mutsen waren. Je had ze moeten zien glunderen.
Het wordt deze dag veel later dan gisteren, want de aanloop is groot. En mensen moeten vaak uren wachten. Kinderen krijgen lolly's en de zusters zijn weer stickers en kleurplaten met krijtjes aan het uitdelen. Ze zijn net zo dol op de stickers als bij ons in Holland. Je ziet kinderen met stickers op hun T-shirts, op hun voorhoofd, handen en armen, overal. De toestroom naar de zusters en dokters is nu beter georganiseerd. Bij elke "wachtkamer" bij de dokter staan nu eigen mensen van de medische missie, want met de lokale helpers werd het chaotisch. Voordat de dokters ook maar aangeven dat de volgende kan komen, zitten er al weer nieuwe patiënten, ondanks dat ze aangeven dat het niet fijn werkt. Tricia, de kinderarts voelt zich daar heel akelig bij, er zijn best wel heftige patiëntjes bij. Nu kan ze aangeven wanneer ze weer aan een nieuwe toe is. Ook Theo pakt het anders aan, hij laat ze nu echt op nummer naar de zusters gaan, als die aangeven dat het kan. Ook de lunch is iets beter georganiseerd, er is zelfs iets voor Theo. Al kunnen ze het niet laten om tussen de groente op de spiesjes vlees te verstoppen. Het is al donker wanneer we naar de overkant gaan, heet en moe.
Een douche doet wonderen, en verkwikt gaan we naar boven in ons hotel, waar dit keer het diner is. Het is echt gezellig, allemaal vrijwilligers en artsen en ook degenen die alles hebben georganiseerd. De zusters zijn ook uitgenodigd, zij zitten met Carol en Bong in een ander hotel. De chirurgen zitten in een hotel naast de kliniek. Het eten is typisch Filipijns: vis, kip en witte rijst met weinig groente. Er is voor de aanwezige vegetariërs niet veel meer te eten dan witte rijst, banaan en mango. Wanneer ze dat zien, gaat de manager van het hotel een salade voor Theo maken. Waarschijnlijk zijn Theo's tanden na de vakantie gegroeid en ziet hij er wat meer uit als een konijntje met al dat rauwe groenvoer. De groep studenten ziet het eten niet zitten en gaat zijn heil ergens anders zoeken. Iets wat veel verontwaardiging oplevert bij de rest. En ik moet zeggen, het eten was niet slecht. Het is juist leuk om al die nieuwe dingen te eten. Al hoef ik niet zo nodig meer gekookte octopus te eten. Die was ongelofelijk taai en vreselijk moeilijk door te slikken.
Het wordt nog erg gezellig die avond, het is een mooie gelegenheid om elkaar beter te leren kennen.
Wanneer we gaan slapen, ben ik al vertrokken voor ik m' n hoofd op het kussen heb gelegd. Van een blog schrijven komt zo niet veel terecht.
Hetty