Enkele weken geleden kregen we regelmatig reacties op onze blogs. Daar waren we erg blij mee. Zodra we weer eens een internetverbinding hadden, keken we altijd als eerste naar de nieuwe berichten.
Sinds de site van onze blog in januari is verhuisd, krijgen we veel minder reacties. We zijn heel benieuwd of onze volgers van het eerste uur ons na de verhuizing nog wel kunnen vinden.
Wil je het ons even laten weten als je onze blogs nog steeds kunt lezen?
Theo

Het is alweer de derde dag van onze medische missie en ik heb er echt lol in. Het is zo'n enthousiaste groep, merendeel geëmigreerde Filipinos. En ze zijn echt vreselijk aardig. De man van Lourdes is van origine waarschijnlijk deels uit Schotland. Hij heeft een stamboom onderzoek gedaan en kwam deels in Duitsland en deels in Schotland uit. Volgens zijn vader oorspronkelijk uit Ierland, maar daar komt die naam helemaal niet voor. Steve heeft wit haar en een witte baard en heeft ondanks de hitte een kerstmuts op, waardoor hij door iedereen Santa Claus wordt genoemd. Hij krijgt veel aandacht van de kinderen. Gisteren zag ik een horde kinderen met Steve ervoor de hoek omgaan. Naast ons gebouw is namelijk een school en veel kinderen kwamen een kijkje nemen. Op de vraag wat hun leerkracht daarvan vindt kregen we niet veel respons. Vandaar dat de "kerstman" ze persoonlijk naar school heeft gebracht. Steve zijn taak is om ervoor te zorgen dat de dossiers van alle patiënten aan het einde van de rit in de sporthal weer terug komen.
Vandaag is besloten om het stalletje met de "Relief goodies" te verplaatsten naar de achterkant van de zaal, naast de apotheek. Er kwamen te veel mensen van de straat binnenwippen. Bovendien gaan we op hun dossier een aantekening zetten dat ze wat hebben gehad en nemen we het dossier in. De doktoren gaan de patiënten naar ons verwijzen. Eens kijken of dat gaat werken. Er is weer wat toevoer van goederen, tandpasta, tandenborstels, spelletjes, krijtjes, korte broeken, tasjes, een paar grote flessen kindershampoo, grote blokken zeep en T-shirts en petten. Een zuster in opleiding heeft 500 dollar ingezameld en een tas vol met spullen meegebracht, niet alleen voor ons maar ook voor het ziekenhuis. Buiten al die giften hebben we nog zeepjes en zakjes shampoo en natuurlijk ons overhemd maat xxxl. Het systeem werkt goed en de toevoer van mensen is wat meer georganiseerd. Geen graaiende mensen die achter je rug nog wat meenemen. Sommige mensen vragen speciaal om tandpasta of tandenborstels en de mensen zijn echt superblij met een groot stuk zeep. Maar het meeste wordt toch naar kinderkleren gevraagd. Jammer dat we nee moeten verkopen. Nu we bij de apothekers zitten, heb ik wat meer zicht op wat daar gebeurt. Wanneer het rustig is bij ons, ga ik kijken of ik wat kan doen. Ik help met strips uit een plastic zakje te halen. We hebben chronisch tekort aan stevige hersluitbare zakjes, omdat de mensen precies het aantal krijgen wat ze nodig hebben en de medicijnen die meegekomen zijn uit Texas vaak in een grote verpakking zitten.
Theo ondertussen heeft het ook druk, hij heeft zijn systeem veranderd. We zijn blij met hem, zegt één van de vaste vrijwilligers van de medische missie. Aan het begin waren er weinig kinderen voor de artsen die daar speciaal voor waren en daarom probeerde Theo een speciale rij voor kinderen te maken. Maar dat werkte toch niet goed, de kinderen vlogen alle kanten op en de ouders gingen gezellig bij de anderen zitten. Dus vandaag probeert hij iets anders uit.
Ondertussen is het al weer twaalf uur, de tijd vliegt. Lynne had voor tussen de middag crackers, pinda's en snoep gekocht om uit te delen aan de hongerige wachtende mensen die soms al uren op hun buurt zaten te wachten. Omdat het niet genoeg was voor iedereen, haalde Steve nog meer op. We delen crackers en pinda's uit, alleen het vrouwtje wat rond ging met haar koopwaar zag er teleurgesteld uit. Kan me wel voorstellen, denk je een leuk gat in de markt te vinden.....
's-Middags zijn we weer bijna door onze spullen heen. Lourdes kan het wel alleen af en ik probeer een ander klusje te vinden. Alle dossiers worden verzameld. Deze gegevens worden straks aan het bestuur van het eiland gegeven, zodat die er misschien iets mee kan doen. Het team van de medische missie wil een aantal basisgegevens hebben en die schrijven we over in een tabel. Om het makkelijk te maken, leg ik de dossiers op nummer. Ik merk wel dat een aantal niet aanwezig is. Terwijl we zo bezig zijn loopt een man met krukken achter ons langs en begint op de grond te plassen achter de tribune. Algehele hilariteit. Steve probeert hem tegen te houden. De man moest denk ik erg nodig, want hij komt even later met een natte broek terug schuifelen. Best wel zielig.
Het is weer laat wanneer we de boel opruimen, het was een lange warme dag. Ons stalletje is leeg, zelfs xxxl is weg.
Die avond eten we weer bovenin het hotel. Op het menu staan allerlei visgerechten, schelpdieren en krab. Ik zie de groene mosselen die we zo vaak op de markt en de winkel hebben gezien en oesters in de vorm van een handschoen. Theo probeert met een paar anderen de plaatselijk biersoorten uit. Wijn schijnen ze niet zoveel te drinken hier. En dan doen we mee met de gezamenlijke nationale hobby van de Filippijnen, karaoke. Dat wil zeggen,Theo en ik brommen op de achtergrond wat mee. De anderen zingen om de beurt luidkeels in de microfoon allerlei liedjes in diverse Filipijnse dialecten en bekende engelse songs. Weer geen tijd om blogs te schrijven!!!!!
Hetty