MSMT Medical Surgical Mission of Texas 2015 Bohol
We waren weer vroeg uit de veren vandaag want om half zeven stond het ontbijt klaar.
Snap niet hoe al die Filipijnen zo slank blijven met drie keer warm op een dag en de nodige tussendoortjes. Ik heb al heel wat uitgeprobeerd hier wat voedsel betreft. Vooral het fruit is heerlijk. Het ontbijt was boven in het hotel, lekker koel want het was open. Zo konden we ook goed naar beneden kijken en aan de overkant de hal zien waar we vandaag aan de slag gaan.
Niet dat ik toen wist wat ik zou gaan doen, meestal hebben we geen idee wat ons te wachten staat, sinds we met Carol en haar groep op stap zijn. De hal bleek een soort sporthal met betonnen trappen als tribunes aan weerszijde en aan één kant een podium. De rest leek precies te weten wat ze zouden gaan doen, want er werd flink met tafels en stoelen gesleept. Uiteindelijk zag het er allemaal aardig logisch uit.
Bij de twee deuren zaten soldaten die mensen door één deur naar binnen lieten. Hierna konden ze zich bij een lange tafel aanmelden, waar ze een formulier kregen om hun gegevens in te vullen. En bovendien kregen ze een nummer. Daarna werden ze gewogen en mochten ze plaats nemen op de tribune aan de rechter kant. Theo kreeg de taak om ze te splitsen in senioren, mensen met kinderen en volwassenen en ze op nummer te laten plaats nemen. De senioren hadden namelijk voorrang en er waren aparte artsen voor de kinderen.
Plaatselijke vrijwilligers zorgden ervoor dat de mensen van de wachttribune naar "onze zusters" werden begeleid. Deze zusters in de laatste fase van hun opleiding, zijn studenten waar we al een paar dagen mee optrekken. Hier werden ze ondervraagd en onderzocht en alles werd in hun "dossier" genoteerd.
In het midden van de zaal waren weer wachtrijen voor de volgende post waar de dokters zaten. Op de tribune was een apotheek ingericht, waar mensen hun medicijnen kregen en er was een plek waar mensen een leesbril konden krijgen wanneer dat nodig was.
Een aantal mensen had kleren, schoenen, petten en speelgoed meegenomen en wat zaad en kleine flaconnetjes met lotion. De mevrouw uit Texas die dit onder andere bij elkaar had verzameld was één van de vele Filipinos die in Amerika wonen. Ze heet Lourdes Cox en verzamelt elk jaar dozen vol met kleding en speelgoed om hier uit te delen. Thuis werkt ze samen met een groep vrijwilligers die jurkjes, mutsen en dekentjes maakt en daar heeft ze heel wat van meegenomen. Lourdes vroeg me of ik haar wilde helpen.
Wanneer je spullen inzamelt moet je het doen met wat je krijgt. Het resultaat is vaak niet wat je nodig hebt. We moesten het doen met twee gelukkig redelijk lange tafels en wat stoelen in een nis naast de tribunes. De ruimte eronder was donker en vies met op de loer liggende, eh vliegende muskieten. Gelukkig kregen we een fan en wat licht. Ik begon met sorteren van de spullen. Het inventariseren van de voorraad kostte wat tijd en veel ruimte om alles goed neer te leggen hadden we niet. Dat maakte het uitdelen in het begin wat chaotisch, de juiste maat uit een grote stapel kleren zoeken kost tijd. We hadden veel babyspullen merendeels kleinste maatjes, heel veel sokjes, een paar schoentjes en wat mooi geborduurde dekentjes. Die waren echt leuk om weg te geven, je zag de moeders glunderen als ze er één kregen. Herenondergoed maat heel groot en enkele T-shirts en een overhemd maat xxxl, wat dameskleding en kinderkleding waaronder de jurkjes gemaakt van kussenslopen. Bovendien hadden we speelgoed, helaas niet zoveel, barbies, knuffels en een paar autootjes. Meer voor meisjes dan voor de jongens. Heel veel petten en verder zeep, tandpasta, shampoo, schoenen en wat zaad.
Al gauw stonden er zeer geïnteresseerde vrouwen bij ons stalletje. We keken het een beetje aan en vaak vroegen de mensen ook om specifieke dingen. Kinderschoenen voor school waren erg gewild, helaas hadden we niet zoveel en was de teleurstelling groot wanneer de maat niet goed was. We zagen heel wat babytjes langs komen, de meesten werden gedragen, een paar hadden draagzak. Al die dagen heb ik maar een paar keer een kind horen huilen.
Grappig genoeg waren heel veel mensen geïnteresseerd in de mutsen en petten. Zelfs volwassen mensen kwamen daar om vragen. Er waren ook een paar vesten en truien bij de kleding, niet geschikt voor hier dacht ik. Had het zelf reuze warm, maar voor hen was het de koude periode van het jaar. Een paar vrouwen kwamen in de loop van de dag het nog eens proberen. Waar Lourdes zich aan ergerde, vooral omdat ze gouden oorbellen in hadden en er niet arm uit zagen. Er waren diverse mensen die om tandpasta en tandenborstels vroegen. En de zeep en shampoo werd elke keer met grote dankbaarheid aangenomen. Het speelgoed vond ik lastig, tenslotte hadden we niet zoveel. Moet je in een gezin één kind wat geven en de rest teleurstellen? Soms kwamen ouders terug om ook voor het andere kind wat te halen, wel een herkenbare situatie. Wat had ik graag wat meer autootjes gehad en ook kleurpotloden en boekjes uitgedeeld of ballen. Helaas was het zaad uit Amerika, dus het meeste kenden de meeste mensen niet, zoals rode kool, courgette en spinazie. Al waren er een paar erg geïnteresseerd, vooral in de wortels. Jammer dat we geen lokaal zaad hadden, dat lijkt me goed voor de vitamientjes. Ik mis vooral de groente in het eten, dat bestaat uit rijst met een vis of vleesgerecht. Je ziet hier niet zoveel tuintjes, al heb ik bij de GK dorpjes wel wat gezien. Naast ons zit een kantoor van de gemeente en daar zijn toiletten die we mogen gebruiken als we dat willen. Maar ik gebruik liever mijn eigen "comfortroom" in het hotel.
Om half één wordt alles stil gelegd en bergen we onze spulletjes op om wat te gaan eten. Warm eten wel te verstaan. De kinderen spelen lief met elkaar, zuigend aan hun lolly die ze hebben gekregen van de dokters. Ze moeten af en toe echt lang wachten. Al was het deze dag minder druk als we hadden verwacht. Waarschijnlijk omdat, tot grote ergernis van het MSMT, door de locale autoriteiten weinig ruchtbaarheid aan de missie was gegeven. En, klagen ze, in eerdere jaren kregen we altijd het eten aangeboden van de autoriteiten, nu moeten we er zelf voor zorgen. Met vegetariërs hebben ze ook nu weer moeite, want Theo heeft alleen een zakje fruit. Aan het eind van de dag waren er zevenhonderd patiënten behandeld en waren we bijna door onze "relief goods" heen. Tevreden lopen we naar de overkant, beetje trots met onze T-shirts aan die zegen dat we bij de MSMT Medical Surgical Mission of Texas 2015 Bohol horen.
Een douche is welkom na zo'n stoffige warme dag. Net als de mangoshake die ik in het restaurant aan het water bestel. Al duurt het wel even voor ik het krijg, want met al de medewerkers die zich hier verzamelen is het razend druk. Bij de balie geven we aan wat we willen. Ik soep en wat mihoen. En Theo ook soep en een ommelet met groente. De mihoen zag er lekker uit en wordt hier bij de balie met maatschepjes op je bord geschept. Helaas is de bak leeg als ik aan de beurt ben. Daarom krijgen we een nummer mee. We gaan gezellig bij de anderen zitten die ook op hun eten zitten te wachten. Gelukkig wordt mijn shake snel gebracht want ik heb me een dorst. Het is weer lang wachten op ons eten. Eerst krijg ik een wel zeer grote bak met soep en een kommetje. Het is duidelijk voor meerdere mensen bedoeld. Het is heerlijk. Dan is het weer wachten en krijgt Theo zijn ommelet. Tot m'n verbazing krijg ik toch nog mihoen en niet zo'n klein beetje ook. Dat krijg ik nooit op, maar gelukkig zijn er meerdere mensen die ondertussen zo'n honger hebben dat ze wel willen helpen. Er wordt nog meer gebracht en al gauw is iedereen aan het eten. Theo zit ondertussen nog op z'n soep te wachten. Die blijkt later al voor z'n neus te staan, ware het niet dat anderen dachten dat die voor hen was en er ondertussen van gesmikkeld hadden. Het is kortom een beetje chaos met de bediening. De meesten verlaten het restaurant al weer, wanneer de chirurgen arriveren. Die hebben pas een lange dag achter de rug.
Hetty