Een raar plekje op mijn arm is de laatste paar dagen gegroeid en om het zekere voor het onzekere te nemen hebben we besloten om in Whistler naar een huisarts te gaan. In Whistler hebben in 2010 de olympische winterspelen plaatsgevonden. Het plaatsje is sindsdien uitgegroeid tot een toeristische attractie. Een mooi, modern plaatsje waar voor mensen die van sport houden veel te doen is.
Maar dat is niet het eerste waarnaar wij op zoek zijn. We volgen een bord met een rood kruis erop, die ons bij een kleine kliniek doet belanden. Een bezoek aan de eerste hulp hier kost algauw meer dan zevenhonderd dollar, dat krijgen we vast niet vergoed. Bij de receptie krijgen we een briefje met de adressen van huisartsen, die veel goedkopere zorg leveren. Op zoek naar één van de huisartsen belanden we op een bankje bij de bibliotheek. Het is nog te vroeg.
Wat is dat toch dat huisartsen je altijd laten wachten. Eerst tot ze open gaan, en dan, ook al ben je de eerste, moet je alsnog eeuwig wachten in een klein kamertje tot de huisarts komt. Die dan twee minuten nodig heeft om het oordeel te vellen. Het is niets ernstigs, waarna we honderdvijfendertig dollar armer, maar opgelucht, Whistler gaan verkennen.
In de zomer wordt in dit skigebied veel aan mountainbiken gedaan. En dat is te merken, auto's beladen met fietsen en parkoersen voor iedereen van beginner tot prof. Onderaan bij een skilift is een gebied speciaal voor kinderen waar ze allemaal leuke spannende activiteiten hebben staan. Klimtoren, jumptouwen waarmee kinderen salto's kunnen maken, klimmen klauter parkoersen, als je genoeg geld hebt kun je je hier als kind goed vermaken.
In een open stoeltjeslift gaan we omhoog de berg op. Jammer dat er geen beesten te zien zijn. Met een tweede stoeltjeslift gaan we nog hoger. Daar is het uitzicht geweldig. Op deze berg hebben ze een kabel lift met cabines naar een andere berg. Twee van die cabines hebben een glazen bodem. We staan een hele tijd in de rij voor de zilveren glazen bodem cabine. Het duurt een kwartier voor je de meer dan vier kilometer hebt overbrugt en op de andere berg staat. Alle beren, geiten en bergmarmotten vinden dit skigebied waarschijnlijk een beetje te druk. Op de bergweitjes onder ons zie ik niets bewegen en ook tussen de naaldbomen die er zo van boven uit zien alsof je op een maquette kijkt, laat geen beest zich zien.
We lopen een stukje naar een stoeltjeslift naar de top van deze berg. Er zijn mountainbikers die in de rij staan om met hun fiets omhoog gaan. Een stoeltjeslift bevolkt met met mensen en fietsen. Aan de zijkant een fiets, de volgende een mens, een fiets, een mens, er zit een ritme in.
Het uitzicht bovenop deze berg is adembenemend. Volgens de plattegrond zijn er veel vulkanen in dit gebied. Er is een berg met een top die eruit ziet alsof de kern van magma is overgebleven terwijl de rest is geërodeerd, een ronde prop. Verderop zijn juist toppen die scherp tegen de horizon afsteken, als pijlpunten. Gletsjers lijken tegen de berg geplakt.
Er staat, gemaakt van grote rechthoekige blokken, een steenman. Wat al net zo vaak vereeuwigd wordt als de olympische cirkels met een podium ervoor. Over de hele wereld stel ik me zo voor, staan er foto's van man en vrouwlief met een steenman of gekleurde cirkels als achtergrond. Ik zie mensen op een fiets zigzaggend naar beneden gaan, best eng.
We maken nog een retourtje berg, maar dan zonder glazen vloer in onze gondel. Het blijft leuk om alles zo van boven te zien. Weer terug gaan we naar beneden met een kleine gondel. Beneden is het nog net zo druk als dat het vanochtend was.
We rijden nog een eind en kopen in een klein winkeltje wat drinken, geen bier en cider helaas. Dat mogen ze hier niet verkopen, maar ice coffee is ook lekker. Op een rustig plekje naast een breed onverhard pad met aan weerszijden bosjes, eten en drinken we wat. Gaan nog wat lezen voor we alles omgooien om te gaan slapen. Twee kleine beertjes hobbelen in de verte het pad over. Mama beer is toch wel nieuwsgierig naar ons, komt onze richting uit. Theo is de auto al uit om foto's te nemen, lastig nu het al wat schemerig begint te worden. Één van de kleintjes komt terug, waar blijft mama nauw. Na een kwartiertje ons zo eens bekeken te hebben besluit ze verder te gaan.
Voor de zekerheid wachten we nog even om de klep een beetje open te zetten voor onze luchtvoorziening, en vinden een manier om hem met een touwtje vast te zetten. Maar de enige plaaggeesten waar we last van hebben zijn muggen.
Hetty