Het is niet lekker slapen, zo in het licht met om de zoveel tijd een stem die vertelt dat je op je bagage moet letten en het aan medewerkers moet vertellen als je iets verdachts ziet. Aan slapen ben ik niet toegekomen, in tegenstelling tot Theo, die overal kan slapen. Om jaloers op te worden.
Nog een beetje groggy, lopen we wat rond en wanneer het kan checken we onze bagage in, dat scheelt sjouwen. Tot onze verbazing krijgen we een nieuwe boarding pas en onze bagage nieuwe labels. Er is hier geen taxfree shoppen, dus ons plannetje om op zoek te gaan naar een nieuwe camera gaat niet op. Alleen restaurantjes en winkeltjes met souvenirs en boeken zijn er. De koffie is hier niet zo lekker als in Costa Rica en het melkcupje blijkt boter te zijn, waar iemand me op tijd op wijst. Maar hé, hij had de vorm van een melkcupje, waarom is hij niet rechthoekig?
De koffie werkt wel een beetje en wakkerder lopen we naar de plek waar we straks moeten boarden. Er zit een bar naast, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Een krant die eenzaam op een stoel ligt, pik ik in. Een plaatselijke krant, mits leesbaar natuurlijk, is altijd interessant. Zo is in deze krant een aantal pagina's vol met verhaaltjes over mensen die dood zijn gegaan, met foto erbij. Zie ik vier pagina's vol met huizen en andere bezittingen die zijn overgegaan in andere handen, met foto en adres. En is er een rubriek religie, waar verteld wordt waar er bijbelstudies worden gehouden. Op de voorpagina van deze krant stond een verhaal over de moord op de groep die met een bijbelstudie bezig was, door een jongen van éénentwintig. Het is wel heel Amerikaans, bijbelstudie en deze aanslag door zo'n jong persoon. Net als het verhaal, in dezelfde krant, van een meisje dat per ongeluk haar vriend doodschiet.
Er wordt omgeroepen dat we onze paspoorten gereed moeten houden omdat het een internationale vlucht is. Zonder paspoort kunt u niet mee, wordt er nog gezegd. Ook de eerste keer dat ik zoiets hoor.
"Jammer dat we niet wat meer van New Orleans zullen zien", denk ik, wanneer onder ons een groot moerasgebied verdwijnt. We krijgen een glaasje drinken en dalen alweer om in Mexico te landen.
We hebben alle waardevolle spullen goed weggeborgen, na alle schrikverhalen uit reisboeken en op de site van het ministerie van buitenlandse zaken. En een beetje angstig kijk ik of onze rugzakken er wel zijn. Er wordt ook omgeroepen dat je je bagage niet door anderen moet laten vervoeren. Het gebruik van bagagekarretjes is hier gratis, in tegenstelling tot in Amerika waar het vijf dollar koste. Niet dat we dat hebben gedaan, we vonden het wel echt Amerikaans om daar geld voor te vragen. Dat hadden we bij de veertig voorgaande vliegvelden nog niet meegemaakt.
Het is altijd wennen aan een nieuw land, wat is veilig, wat niet. Maar zonder problemen kopen we een kaartje voor de bus. En na een warme tocht en wat zoeken vinden we ons hotel. Het hotel is een paar jaar geleden in tweeën gesplitst, in een duur en een budget deel. Met vrijwel dezelfde kamers. Wij hebben vanuit onze kamer zicht op het zwembad van het dure hotel. Als wij dat willen gebruiken moeten we ongeveer drie euro betalen. We maken er geen gebruik van en kruipen gelijk het bed in. Een beetje bijslapen.
Hetty