Hé, zegt Theo, er staat een koe naast de auto. Maar hij is nog slaapdronken en het is nog schemerig. Het is nog maar half zes wanneer ik moeizaam wakker wordt. De koe blijkt een oude autodeur te zijn. Het had wel gekund, er liggen genoeg koeienvlaaien, al zien ze er oud uit. Het plekje vlak bij Kamloops is een lekker plekje en de auto heeft zich ook keurig gedragen. Ik denk er over om haar, voor mijn gevoel is het een haar, een naam te geven. Ze is rood en heeft zo haar eigen ideeën over dingen heb ik het gevoel. Ze zit voortdurend te klikken en te zoemen en doet automatisch deuren op slot. Ik denk maar niet te veel aan de film "de Lift". Niet dat ik die ooit gezien heb, maar er is niets mis met mijn verbeelding.
We gaan weer onderweg. Langs de weg, tegen de kale bergen staan en liggen verbrande bomen. Hier en daar heeft een boom het nog overleefd. Tot waar de omgeving weer bebost raakt en alles groener is. Met randjes geel langs de weg en op nattere plekken stroken roze van wilgenroosjes. Het bos is afwisselend, met veel verschillende naaldbomen en populieren en berken met grijzige blaadjes die soms al geel zijn geworden. Het is een droge zomer dit jaar.
Naast de Southern Yellowhead Highway zoekt een bruisende rivier zijn weg naar beneden. Een bold eagle, met zijn witte kop, zit op een grote steen aan de rand.
Bij Valemount stoppen we om te eten, naast een nat natuurgebied. Veel muggen hier, merken we als we al meppend de trail lopen om het moeras heen. Eerst klimmen we de uitkijktoren op om over het gebied uit te kijken. We zien veel water tussen riet en sigaren, waar ganzen en eenden zwemmen. Op het dijkje staan borden over bevers en muskusratten, maar we zien ze helaas niet. Geen beesten en geen nesten. Het is leuk om hier dezelfde bomen en struiken te zien als bij ons, maar dan net even anders. Een andere elzensoort, andere berk en populier. In de verte hoor ik de trein toeteren. Ook op de uitkijktoren aan deze kant zien we geen andere dieren dan muggen. De weg vervolgend komen we over smalle paadje waar we over en onder omgevallen bomen klimmen. Onderwijl snoepend van bosbessen.
Wanneer we moe weer verder gaan zien we de omgeving veranderen. Het wordt ruiger en wanneer we afslaan en de trans Canada Yellowhead Highway gaan volgen, zien we al gauw mount Robson in de verte met zijn witte hoofd en een gletsjer. De prachtig blauwe meren steken prachtig af tegen het groen van de naaldbomen. We zoeken een plekje op een weilandje naast een spoorbaan, waar ongelofelijk veel lange goederentreinen langs komen. Gelukkig toeteren ze hier niet.
Hetty