We zigzaggen langs de kustweg vanaf Vancouver, langs fietsers en verdroogde bermen. Het is hier razend druk, met volle parkeerplaatsen bij de stranden.
Vanochtend hebben we onze vertrouwd aandoende camping verlaten om de veerboot te nemen. Het was een andere veerboot als op de heenweg, deze had een zonnedek aan de voorkant. Lekker uit de wind keek ik of we nog orka's konden zien of andere walvissen misschien. Maar nee, ik had geen geluk. De veerboot toetert bij elke bocht, gelukkig wordt dat van te voren omgeroepen. Zelfs dan schik ik van het lawaai.
Halverwege wordt er medegedeeld dat er een reddingsoefening wordt gehouden. Het is nogal druk bij de reling, wanneer de boot stil ligt en een reddingsbootje wordt gevierd. Er gebeurt niet veel meer dan dat het bootje met twee personen erin een beetje heen en weer vaart. De veerboot gaat ondertussen verder. Wanneer we van de boot afrijden zie ik naast me dat het oranje bootje weer omhoog wordt gehesen.
Omdat we genoeg tijd hebben bekijken we de foto's voor bij de blogs. Het blijkt dat het nieuwe fototoestel van Theo zijn datum niet goed heeft. Dat is even balen, 1 aug ipv 2 aug. We moeten kijken waar de eerste foto's met de verkeerde datum staan. Zo komen we de tijd wel door. In file rijden we de boot af en rijden het drukke Vancouver in. Wat veel verschillende mensen zie je, Chinezen, Sikhs met tulbanden, mensen met Indiase kleding en islamitische geklede inwoners. De stad ziet er mooi en schoon uit met veel groen. We rijden een wijk door die op Chinatown lijkt.
De route is moeilijk te volgen en we rijden een keer verkeerd, voor we de snelweg richting Whistler te pakken hebben. Langs de kust rijden we over een snelweg die druk en slingerend is, ik vind het akelig rijden. En een stop om even op adem te komen zou welkom zijn. Maar dat is lastig, we zien geen bordjes en als we een bord vinden en het volgen komen we door rondlopende straatjes waar we gevolgd worden door andere toeristen die duidelijk even verward de bordjes volgen als wij dat doen. Pas als we de snelweg op zijn zien we om de zoveel meter een verwijzing naar de plek waarna we nu ontzettend naar smachten. Het was de moeite waard, de koffie is lekker en het uitzicht prachtig.
Heel wat relaxter rijden we na een tijd verder tot het tijd wordt om een slaapplek te zoeken. Een bordje met tent voert ons over een weggetje door een naaldbos over een spannend weggetje dat eindigt op een drukke parkeerplaats. Het is een populaire plek voor klimmers. Van de steile wand een eindje het bos in wordt druk gebruik gemaakt. Kinderen hangen in een hangmat of zijn met elkaar aan het stoeien. Er lopen wat honden los.
Het is nog te vroeg en te druk om al te gaan slapen. Het pad loopt verder en nadat we onze auto hebben geparkeerd gaan we op verkenning. Het grijzige pad tussen de bergwanden gaat op en neer en brengt ons bij een plek waar steen is gewonnen. Klik klik klik horen we de hele tijd. Wat ons nieuwsgierig om ons heen doet kijken. Glinsterend ligt daar een kogelhuls en verderop liggen fel oranje scherven. Maar wat het rare klik geluid maakt zie ik niet direct. Tot we iets weg zien vliegen en gelijk het geluid horen. Het is een sprinkhaan en hij is niet de enige, want al eenmaal herkend zien we ze vaker al klikkend weg vliegen.
Het blijft druk op het campingplekje die nacht, maar we slapen prima. Het doet me aan vroeger denken toen we nog geen kinderen hadden en regelmatig gingen grotten. De sfeer, zo met elkaar in de natuur. We delen onze grote houten picknicktafel met een viertal jonge klimmers uit Franstalig Canada.
Hetty