Ik wordt wakker en kijk door het raam naar de opkomende zon. Het is groen buiten, populieren staan in bosjes tussen het gecultiveerde land. Geen mais en sojabonen meer, maar graan is hier de hoofdteelt. Dat wijdse landschap verandert, een door de ijstijden beïnvloed gebied vol poeltjes en meertjes omringt ons nu terwijl we ons ontbijt nuttigen. We zijn op tijd, de mensen die later komen staan op een wachtlijst, wanneer je aan de beurt bent wordt je naam omgeroepen met het aantal personen van jouw gezelschap.
We hebben de twee bedden boven elkaar weer verandert in twee stoelen met een klein tafeltje er tussen. Het landschap is weer verandert in graanvelden, wat hier en daar al geel kleurt. Populieren in vochtige dalletjes tussen de flauwe heuvels, afgewisseld met grasland waar zwarte koeien grazen. Jaknikkers verschijnen in beeld, al dan niet in met affakkel vlam.
We stoppen bij Williston, waar sheriffs in vol ornaat met revolvers en kogelvrije vesten de trein inkomen, geen idee waarom. Mensen in klederdracht, zwarte kap en strohoed, staan bij het station. Zouden het Amish zijn of een andere groepering, zou het graag willen weten. In de trein zitten hele families in klederdracht.
Het landschap wordt steeds kaler, droger lijkt wel. Prachtig zie je de contouren van het land. Het gele zand is op sommige steile hellingen zichtbaar. Hier heeft Sitting Bull zich overgegeven en leefde daarna in een reservaat iets verderop, lees ik in de brochure die we hebben gekregen.
Het lijkt wel of er een zandstorm is, of een brand, zeg ik tegen Theo. Maar dan zien we de oorzaak. Ze zijn bezig langs het spoor, er heeft hier een ongeluk plaatsgevonden met een goederentrein. We hebben geluk gehad dat het spoor weer vrij is. Tientallen zwarte tanks liggen naast de rails, waar druk gewerkt wordt. Zware machines hebben al een deel verwijdert, alleen een rijtje wielen ligt te schijnen in de zon.
Het landschap wordt weer platter en grote velden met goudgeel graan staan lichtjes te wuiven. Het ziet er koud uit, misschien valt het mee en is het de airco die mij die impressie geeft. We rijden weer langzaam, ze zijn de houten bielzen aan het vervangen. Zou dat de reden van de ontsporing zijn, vragen we ons af? Of is het net andersom en zijn ze alles aan het vervangen vanwege dat ongeluk. Ach misschien heeft het niks met elkaar te maken.
Het blijft leuk om naar buiten te kijken. De grond ziet er zanderig en arm uit, met hier en daar blauwgrijze lage struikjes tussen het lage bruinige gras.
We laten ons op de wachtlijst zetten voor de lunch. Theo, party of two, klinkt het, heel feestelijk, alsof we iets te vieren hebben. We komen aan tafel bij een ander stel. Net als bij het ontbijt levert dat interessante gesprekken op met Amerikanen.
Vlak voor Malta zie ik boomloze vlaktes, met zoutplaten en watertjes. We wandelen wat door de trein op zoek naar een plek waar je wat kan drinken terwijl je naar buiten kan kijken. Maar in de coupé waar dat kan is geen plek meer over om te zitten. Een paar uur voorbij Montana zijn de zoutvlaktes en poeltjes weer veranderd in eindeloze eindeloze goudgele graanvlaktes, zover je kijkt. Met daartussen goudgele gras vlaktes tot aan de horizon. Je kan zien dat het hier al een hele tijd droog is. Jammer dat ik alleen het landschap aan de rechterkant van de trein kan zien. De heren van de coupé aan de overkant hebben voortdurend hun gordijntjes dicht. Het zal wel iets Nederlands zijn om je gordijnen open te laten.
Er wordt omgeroepen dat een ranger in de observatiecoupé een praatje houdt over het landschap. Misschien dat we nu een plekje kunnen veroveren. Het is nog steeds druk. Een familie met Amish kleren aan nodigt me uit om bij hun te komen zitten.
De ranger vertelt ons over het plateau waar we over reden. En wat we aan wild kunnen zien. Ik zie inderdaad een coyote en in de verte een grote groep speciale herten. Verderop zien we een tipi, een indianentent.
Het landschap verandert drastisch, de eerst bomen verschijnen en dan rijden we de bergen in. De beloofde beren en elanden zien we niet, maar het is er prachtig. Ondanks de dode en rode stervende naaldbomen. Ze hebben te lijden van een kever die door het veranderde klimaat de bossen hier aantast.
Onze party of two wordt omgeroepen. We krijgen een plekje aan tafel bij een ander stel wat een goede gelegenheid geeft om over allerlei dingen te praten. Meer dan "how are you" en "where are you from?", wat ons regelmatig gevraagd wordt.
Na het eten gaan we naar onze coupé, het is al donker. We veranderen de stoelen weer in bedden en gaan slapen.
Hetty