De taxichauffeur die ons van de bus naar het hotel heeft gebracht heeft ons gisteren zijn kaartje gegeven. Het schijnt dat er een prijsafspraak is, dat iedereen vijfentwintig dollar rekent voor een taxirit naar het vliegveld. Hij doet het voor twintig US dollar. Het is hier heel normaal dat je iets in US dollars betaalt. Ze rekenen dan precies één US dollar voor twee Belize dollars.
We vliegen vandaag met Delta Airlines van Belize City via Atlanta naar Minneapolis. Balen dat je bij zulke dure kaartjes helemaal geen eten krijgt. In Atlanta, waar we bij McDonald een ice koffie en een milkshake bestellen, komen we tot de ontdekking dat je drie maten kunt bestellen. Klein, middel en groot of eigenlijk naar Europese maatstaven groot, groter en grootst, waarbij de allergrootste goedkoper is dan de middel en klein. Welkom in Amerika. Ook het aantal dikke mensen wat ik langs zie lopen is veel hoger. Ik voel me hier gewoon slank.
Geen gratis kranten hier, helaas, maar ik vermaak me prima met mijn vakantie bibliotheek app. Op mijn iPhone kan ik gratis boeken lezen. De tijd vliegt om en we zijn zo in Minneapolis, wat best een groot vliegveld is. Met een treintje gaan we naar de sectie rental cars om ons aan te sluiten bij een rij huurders. In een ondergrondse garage waar honderden auto's staan, worden we begeleid naar twee auto's, waar we uit mogen kiezen. We kiezen voor een Buick, alles volautomatisch. Het is even uitzoeken waar alle knoppen zitten, en waar ze voor dienen. Ruiten gaan ineens open, lichten blijken automatisch aan te gaan, hoe moet je de stoelen verstellen?, hoe zet je de centrale deurvergrendeling aan?, het is even wennen zo'n nieuwe wagen.
Maar dan zijn we toch op weg, op zoek naar ons hotel. Het valt niet mee om de aanwijzingen van de kaart in de iPad te volgen in een onbekend land waar snelwegen over en onder elkaar door weven. We zijn blij als we ons eindelijk kunnen inchecken. Het volgende probleem is eten vinden, het is al laat. In dit land waar zoveel drive-in restaurant zijn kun je lopend niet goed terecht, want de sit-in gedeelten van de restaurants zijn al gesloten. Uiteindelijk zitten we om twaalf uur te eten bij Perkins, een restaurant waar je vierentwintig uur per dag terecht kan. Het menu barst van de vette en zoete gerechten. Met moeite kan ik iets eetbaars vinden. Dat eten is bovendien veel zouter en zoeter dan ik gewend ben, dat is even wennen. Zodra je cola of ander mierzoet drankje op is, wordt het gratis aangevuld. Ik begin een beetje te begrijpen waarom er hier zoveel dikke mensen zijn.
Moe val ik in het kingsize bed in slaap, dat is dan wel weer prettig. Geen kleine smalle bedjes hier.
Hetty