Van de beheerders van de camping hadden we gisteren een groot bord met "occupied" erop gekregen, om op onze plek te zetten wanneer we weg zijn met de auto. We konden dus gisternacht ons oude plekje oprijden om te slapen. Het weer is, zoals afgesproken met de "Prince of Whales", vandaag prachtig. Dat komt goed uit, regen terwijl je in een zodiac open rubberboot zit lijkt me niet lekker.
Het is makkelijker Victoria in te rijden nu we de weg al beginnen te herkennen. Het parkeerterrein naast de haven vinden we in één keer. Ik hoop zo dat we orca's gaan zien.
Het is even wachten voor iedereen er is, maar dan worden we een ruimte ingeloodst waar we allemaal een oranje overlevingspak krijgen en desgewenst een dito muts en handschoenen. Het lijkt een beetje overbodig als we naar de boot lopen, maar algauw is iedereen maar wat blij met zijn lekker winddicht pak. Geen zwemvest dit keer, waarschijnlijk drijf je al genoeg met het pak aan. Het pak is stijf en daardoor loop je een beetje apart, met benen en armen een beetje uit elkaar.
De boot is razend snel, de wind blaast om je oren. Ik zit erg laag, vooral als je dat met de andere boten vergelijkt waarmee we naar walvissen zijn gaan kijken. Acht personen zitten er in de boot, plus de kapitein en een jongen die uitkijkt naar de walvissen. We kunnen aan de overkant de V.S. zien liggen. Het water is kalm, de kapitein zorgt ervoor dat de boot niet al te grote klappen maakt. Geen zeezieke mensen dit keer.
Al gauw zien we in de verte spuitwolkjes, waar we naar toe racen. Theo is een "beetje" gefrustreerd als het hem niet lukt om de twee walvissen op de foto te zetten. En ik spreek uit ervaring dat het heel erg lastig is. We zien humpback whales, zegt de kapitein. De staart ziet er anders uit en het stukje wat je ziet van een walvis is niet groot, maar ik geloof hem gelijk. We zigzaggen van de ene plek naar de andere, samen met andere whale watch boten. Deze walvissen blijven minder lang onder water, waarschijnlijk omdat het hier ook minder diep is. Één komt zelfs met zijn kop boven water, de eerste keer dat ik dat zie. En wat Theo mist omdat hij zo druk is met fotograferen. Het zijn er in totaal ook meer, ik schat toch wel zes of acht, waarvan we sommige vaker zien. Maar helaas, geen orca's. Van tevoren had degene die ons inschreef gezegd dat we zeker orca's zouden zien en misschien wel andere walvissen. De kapitein en collega zijn helemaal opgewonden. Wauw, zoveel walvissen tijdens één tocht hadden ze nog niet vaak meegemaakt.
Langzaam varen we weer richting haven. Onderweg krijgen we als toetje nog een rots vol zeehonden en zeeleeuwen. De mannetjes zijn aan het bakkeleien, het ziet er indrukwekkend uit. Volgens de kapitein zijn ze aan het stoeien, het is geen paringstijd. Mijn hoop is op het laatste stukje van de tocht, maar helaas. Vandaag geen orca's vrees ik.
Na afloop lopen we door Victoria, wat een hele leuke historische stad is. Met een haven, historische gebouwen en heel groen. Er hangen prachtige bloemkorven overal, die tot onze verbazing eraf worden gehaald. Waarschijnlijk kijk ik erg verbijsterd want de man verklaart dat ze een film gaan opnemen. Wanneer we weer langs het gebouw van het parlement komen zien we kerstversiering hangen aan de reling langs de haven. En overal staan zwarte kisten en apparatuur. Ik vraag me af, heeft dit te maken met die film en zal ik die ooit zien? Zo in de warme zon in deze groene bloemrijke omgeving kan ik me niet voorstellen hoe ze daar een kerstfilm kunnen maken.
Het is nog vroeg, en de Butchart Garden staat nog op ons lijstje. Het is ons door verschillende mensen aangeraden. Grote borden kondigen al van ver aan waar we moeten zijn. Het kaartje koop je als je lang de toegang rijdt, om vervolgens te verdwalen op de parkeerplaatsen. Deze, dat moet gezegd worden, zijn mooi aangelegd. Gelukkig is er een bord dat zegt dat we in de sectie olifant staan. Met voor de beelddenkers onder ons een plaatje van het desbetreffende dier.
De tuin, blijkt algauw, wordt gedomineerd door éénjarigen. Het is dan ook een kleurig geheel in wat van oorsprong een groeve was. De grondstof voor Portlandcement werd hier gewonnen. En van een hobby is nu een grootse toeristische attractie gemaakt. Op en neer lopen de paadjes hier. Geen bordje te zien met uitleg, behalve dan de historische van dit park. Een prachtige rozentuin en een Japanse tuin die in het voorjaar vast dubbel o mooi zal zijn. Het is mooi, maar wel duur. Ware het niet dat je 's-avonds ook een concert bij kan wonen. Tijdens het wachten kom ik in gesprek met een mevrouw die in Nederland is geboren en op vierjarige leeftijd is verhuisd. Ze probeert Nederlands te praten, maar vind moeilijk de woorden.
Vandaag bestaat het concert uit een zanger met een mengsel van country en jazz. Hij begeleid zichzelf met piano en wordt door drummer, basgitaar en elektrische gitaar begeleid. In de openlucht, met mensen die ijsjes eten en kinderen die spelen doet het me aan de zwoele zomeravonden denken bij het Kröller Muller. We kunnen hem goed verstaan, maar begrijpen is af en toe lastig. De verwijzingen naar gebeurtenissen, mensen en plaatsen die wij niet kennen. Woorden die voor de Amerikanen een lading hebben die wij niet snappen. Desondanks of juist daarom is het leuk. Best wel laat gaan we terug naar de camping.
Hetty