Het is nog maar net licht wanneer Theo mij wekt met de mededeling dat hij weg wil. Vannacht ben ik een paar keer wakker geworden van een trein, maar sliep gelijk weer door. Ook met de muggen viel het reuze mee. Alleen van de paar minuten van omkleden hebben ze goed gebruik gemaakt. We gaan snel, argwanend heen en weer kijkend, de onbewaakte overgang over. Onvoorstelbaar hoeveel treinen hier langs kwamen en hoe lang ze waren. Al krabbend rijden we de brede weg naar Jasper op. Al voor we het park in rijden zien we een elk met een reuzen gewei. Arme ziel, je zal dat maar de hele dag mee moeten zeulen. Hij maakt gebruik van de grazige weitjes, ofwel bermen, langs de kant van de weg. Verderop is er nog één, dat voorspelt wat, hoop ik.
Nog steeds krabbend en muggen doodslaand, rijden we langs een gesloten tolhuisje van het Jasper National Park. Waarna we nog even stoppen voor onze derde elk en daarna verderop bijna het jong van een hert raken. Dit op bambi gelijkende kindje rende, onverwacht, zijn moeder achterna.
Bij een bord dat naar een uitkijktoren verwijst, gaan we de parkeerplaats op. Alleen blijkt, wanneer we de informatie lezen, dat die vierendertig kilometer verderop langs de trail ligt. Daar hebben ze in Canada wel meer een handje van, een bord neerzetten zonder afstand te vermelden. Het lijkt ons geen goed idee om naar die uitkijktoren te lopen.
We rijden verder en wanneer we een hoek omgaan ziet het ineens zwart voor de ogen. Tien vierkante kilometer bos is hier verbrand nadat er bliksem was ingeslagen. Schouder aan schouder staan de zwarte boomstammetjes, ontdaan van alle takken en naalden, naast elkaar. We stoppen bij een meertje om dat eens goed te bekijken. Het is begin juli gebeurd en ook de ondergrond is nog zwart op hier en daar een klein fris groen plantje na. De bergen zijn grijs en zien er echt indrukwekkend uit. We maken wat korte wandelingen, langs een meer en door naaldbos. En een langere wandeling langs een canyon waar een riviertje doorheen dendert. Het is indrukwekkend. We komen verder geen wild tegen, alleen maar wilde toeristen. O ja, en een eekhoorn die iedereen luidkeels verkondigde dat er twee enge mensen langs kwamen. Dat zal de reden wel geweest zijn dat we daar niets zagen.
Het meer dat we gedeeltelijk langs lopen, Lake Medicine, loopt leeg door grotten die een flink eind verderop in de canyon lozen waar we langs hebben gewandeld. In het begin is het daar een smal stroompje, maar door de onderaardse rivier veranderde hij verderop in een kolkende watermassa die uiteindelijk uit de canyon komt en verbreedt tot een rustige rivier.
De bergen hier torenen hoog, kaal, scherp en dreigend boven ons uit. In Jasper, het typisch toeristische dorpje midden in het park doen we wat boodschappen. Het regent verschrikkelijk, dus duiken we een cafe in. Tot onze frustratie hebben ze wel wifi maar kunnen we de blogs niet uploaden.
Op de Icefield Parkway rijden we van uitzichtpunt naar uitzichtpunt. Zien prachtige vergezichten van dreigende bergen. Een aantal canyon's waar we langs wandelen en waar water ronde kolkgaten maakt en de rots mooi glanzend bloot legt. Met een bankje waar op staat dat hier iemand is uitgegleden op de rots en in het ijskoude kolkende water is omgekomen.
Prachtige lange watervallen die ondanks de droogte door ijsvelden gevoed nog spetterend naar beneden klateren. Wheeping Wall waar het water over een brede wand naar beneden sijpelt, alsof de berg huilt omdat voor de weg een deel ervan is weggehakt.
Doodmoe eindigen we op een parkcamping, prachtig, met heel veel ruimte. We kunnen onze buren niet eens zien.
Hetty