We verlaten onze perfecte slaapplaats aan het water, een parkeerplaats met wc en douche. Gisteren is er een oranje watervliegtuig op het meer geland. Hij ligt midden op het meer afgemeerd. De berg erachter rookt nog steeds.
We rijden vandaag een schiereiland op, naar Tofino. De weg is stil en langs de weg liggen spiegelgladde meren tussen de naaldbossen. We zien hellingen met wit rechtopstaand dood hout, hier heeft een kever zijn slag geslagen. Het is doodstil als we uitstappen, mijn oren suizen van de stilte. Je kunt prachtige foto's maken, met wolken en bomen die spiegelen in het water.
Wanneer we een berggebied door rijden via een kronkelweg, komen we weer op vlak terrein. We zien tsunami waarschuwing borden, met richtingen die je moet nemen bij gevaar. We zitten laag en vlakbij de zee, maar het water is door de bomen niet te zien.
Aangekomen in het toeristische Tofino kunnen we moeilijk een parkeerplekje vinden. Overal langs de kust staan huizen, hotels en restaurants. We installeren ons bij een leuke plek waar ze koffie verkopen en wifi hebben. Het frustrerende van onze manier van reizen is dat je 's-avonds geen wifi hebt. Iets uitgebreid uploaden en downloaden is niet mogelijk. Nu we bij een plek zijn waar we wifi hebben moeten we foto's uploaden, mail downloaden en beantwoorden, podcasts downloaden, nieuws bekijken, financiën regelen, hotel en auto's regelen. En natuurlijk ook om de blogs te versturen.
Het is lastig als je voortdurend reist om de tijd te vinden om een blog te schrijven en te versturen. Dus we blijven relatief lang hangen hier, waar ze tot mijn plezier een take a book retour a book mandje hebben. Waar ik boeken uitzoek, terwijl Theo de blogs die ik heb gemaakt nakijkt en verzendt.
Het is moeilijk om aan de kust te komen, daarom lopen we naar een haven. Daar bij een aanlegpier kunnen we de zee zien met al zijn eilandjes. Aan de pier ligt een woonboot, een klein houten huisje met een schuin dak. Het water is helder, we zien een school visjes wat achter een balk zich schuil houdt voor de stroming. Een vader met twee kleine kinderen is krabben aan het vangen met een stuk vis in een gazen kooi die dichtklapt als je hem omhoog haalt. Hij laat hem even zakken en wanneer hij hem weer binnen haalt en op de kade legt lopen er allemaal kleine krabbetjes uit de val. In het water naast de pier zie ik een grote kwal voorbij zwemmen.
We rijden weer een eind terug naar een strand om te brunchen. Het is druk op het strand van grijzig zand. Kleine stenige eilandjes liggen voor het warme strand terwijl een koud briesje het net lekker houd.
Voldaan rijden we verder. Kijken we nog even op Long Beach, waar het druk is en er geen parkeerplekken meer zijn.
Pacific Rim is leuker, met een bos waar de bomen als haren op een hond staan. Er zijn trails uitgezet langs de kust, waar we langs een vuurtorentje lopen. Beneden ons zien we de zee op de rotsen slaan. Er zijn hier veel schepen vergaan, een vuurtoren was dus niet overbodig. Onderweg zien we nog sporen van houten wegen die gebruikt zijn om materiaal door de bush bush te krijgen, naar de plek waar de vuurtoren nu staat. De bomen zijn prachtig door de wind gevormd en geven heerlijk beschutting tegen de wind. 's-Winters is het hier vast ook lekker wandelen, al zou het op sommige plekken wel lastig zijn op die steile stukjes als het glad is.
Een andere kleine route die we nog lopen voor we terug gaan, is de "old tree trail". Waar ook een plekje is met gigantische bomen. De hele dag met een berenbel aan mijn tas, kijken we goed om ons heen. Tenslotte zijn we in berenland en moet je uitkijken. Maar onze eerste beer zien we langs de kant van de weg. Er staat een auto stil en uit mijn ooghoeken zie ik een man in de hoek naast een struik. Maar Theo remt en rijdt terug. Niets man, het blijkt een beer, die bessen eet en gras wat de kant van de weg staat.
Nog onder de indruk rijden we terug naar onze fantastische parkeerplaats plus. Waar het oranje vliegtuig nog steeds dobbert en in de verte op het eiland het vuur nog steeds zachtjes rookt.
Hetty