De Kiwi's hebben hun beddenbakken opgezocht, de possums maken buiten akelige geluiden in de velden: Bloggingtime voor 'two Belgian girls'! Onder die titel zijn we door onze dolenthousiaste gastmoeder Stephanie aan iedereen die ons pad kruistte voorgesteld. Het was een grappige en erg gezellige vierdaagse hier in het New Zealandse Northland der Noordeiland.

Leigh gaf ons vrijdag zeer zorgvuldig bijna letterlijk uit handen aan de levenslustige Stephanie. Zij is de moeder van Emma, die dan weer het vriendinnetje is van Keppel, Eline's AFS-gastbroer in Belgie en onze toekomstige host in het Zuideiland. ( Lees het nog eens een tweede keer en je snapt het wel). Geen tijd om stil te staan bij enig afscheidnemen want we werden direct meegesleurd in Steph's enthousiaste rush. We holden achter haar aan in shoppingcentra en sprongen in de auto richting Noorden, Whangarei. Onderweg hielden we nog een echt 'schooluitstap'-stopje bij een bijenimker en zelfs Lotte en Eline zochten vlijtig mee naar de koninginnenbij. Na het inslaan van hopen lekkers kwamen we aan ten huize Gowings: een oergezellig houten landhuis met overloop op een schitterende locatie. Die locatie was niet willekeurig: gezin Gowings woonde eerst in de stad maar vond er niets beter op dan het huis maar in tweeen te zagen, op een truck te laden en naar het platteland te verhuizen...Mooi ideallistisch, maar het huis kreunt er nog wel een beetje onder. De pubers des huizes waren stilaan de woonst aan het ontgroeien, enkel de 15-jarige Thomas was present en werd dus direct gebombardeerd als persoonlijke gids op hun eigen 'farm' inclusief misvormde goudvis en angstvallige chiwawa die nu nog steeds onder de tafel duikt als Eline langsloopt. Gucci is zijn heerlijk toepasselijke naam. We worden hier ondertussen ook even herinnerd aan de stokoude kat Lucy die zich op printers en televisies nestelt en daar dan slapend vanaf valt, zoals enkele seconden geleden, hilarisch. Gedurende drie dagen werden we overladen met zalig, vers en toch wel gezond voedsel. Stephanie werkt in een medisch centrum voor Maori's met hartproblemen ( in haar woorden: the fatty's, drugs, and alcoholpeople) en wil dus zelf vooral low-fatty koken. Wijzelf kregen iedere avond onze prive-wijndegustatie. Het moedertje was blij dat er iemand meedeed in haar enthousiasme en gretig mee at en dronk: Mike, haar man is een professionele en succesvolle triathleet die braaf van al die ondingen afblijft.

Zaterdag werd Thomas willens nillens met ons opgezadeld. Hij zou met ons gaan trampen in the bushes met zicht op de baai en de harbour. Stevige wandeling naar de top maar de twee trippers proberen hun gepuf toch zoveel mogelijk te verdoezelen in gehoest in het bijzijn van die fitte vijftienjarige. Vader doet ondertussen zijn loopje en nodigt ons uit op het outdoor-gebakfestijn van de plaatselijke athletiekclub waarna we doorrijden naar Ocean Beach. Dat strand met prachtige duinen die zich perfect lenen tot sandboarding is zowat het killerbeach van het Noordeiland met maar liefst 25 reddingen per dag door haar onvoorspelbare stromingen.

Zondag brengen Steph en Thom ons naar de Bay of Islands voor een cruise door de trots van het Noorden der Noorden tussen de verschillende verstopte eilandjes en baaitjes met daartussen horden dolfijnen. Je wordt hier bijna gehypnotiseerd door dolfijnen. We zouden gaan voor de Cream Trip voor een goeie kijk op de baai. Die bleek echter al ongecommuniceerd vertrokken te zijn dus kregen we een 4-uurdurende trip in de namiddag.
De wachttijd vulden we op met de Hanguru Falls van Paihia en het Maoripark Waitangi waar we gratis binnenmuisden en zo een Maori Waka konden bewonderen, de kano's waarmee de Maori's naar zee trekken. Het is trouwens met vijf van zulke Waka's dat die Maori's in New Zealand aanmeerden en tot onze grote verbazing weet iedere Maori perfect van welke voorvaderen hij afstamt tot aan de kano's toe! We bezochten ook het Treaty house waar het verdrag tussen de Britten en de Maori's werd getekend in 1820 ongeveer. Een stukje geschiedenis daar tussen al die zonnige eilanden en boten!

Inscheeptijd! Oeps, de boottocht was verrassing verrassing veranderd in een drie-uur durend gebeuren op zomaar even 'The Dolphin Seeker'. Het feest kon niet op. Het weer deed ons al wat aan Belgische grillen denken en alsof dat nog niet genoeg was placeerden we ons achter vier Belgen die ( gelukkig of niet) nog geen Kiwi-gewoontes hadden overgenomen en de hele reis niet tegen ons spraken. Na een heftige rit door de ruwe wateren naar The Hole in The Rock ( zo'n gat in een rots dat iedere toeristische trekpleister aan de zee moet hebben), keerden we terug naar de haven zonder enig vinachtig dier uit het water te zien springen. En dat voor een dolphinseeker... Buiten wat schattige zeehonden op een rots en een walvisachtige toerist op de boot vonden we niet wat we wouden zien en verwerkten we al onze tegenslagen met de enige werkende remedie: wijn - strand en een sunset.

Omdat we toch wat moeten ontwennen aan al die verwennerijen boekten we een nacht in een hostel om thee te drinken en goedkoop voedsel te eten tussen de gelukzalige backpackers en gesprekken over religie, cultuur, geografie... dingen waar jongeren onder elkaar het doorgaans over hebben...

Bij het ochtendgloren stonden we weer op het dek voor een Ferry naar Russell - een overliggend dorpje dat door de Lonely Planet aangeprezen wordt: aandoen die handel! Altruistisch als we zijn geloofden we dat de cruisecompanie van de vorige dag wel graag wat kritische feedback zou krijgen en lichtten we even ons ongenoegen en teleurstelling toe over de miscommunicatie, de afwezigheid van dolfijnen met een boot die zichzelf Dolphin Seeker durft noemen en het lot van twee zielige backpackertjes die hun beursje leeggooien voor de cruise van hun leven en die dan in het water zien vallen. Ons pleidooi werkt en we krijgen gratis Ferry-tickets en een Voucher ( heerlijk woord toch) voor een herkansing!
Jammer jammer, o frustratie, die herkansing kan ook niet doorgaan want het buitengewoon 'no hurries' New Zealandse transport is zo geregeld dat bussen na 15u als marketinggewijs oninteressant worden bestempeld. Wil je toch cruizen, moet je maar een dag langer blijven!
Gelukkig zijn er nog de eeuwig betrouwbare wandelwegen...en ons olijke duo 'hiket' er dan ook op los langs de bushes en kustlijnen van Russell om snurkend terug te bussen naar Whangarei.

Wakker worden, want daar staat Stephanie die ons meeneemt naar haar medisch Maori centrum om ons aan alle collega's voor te stellen en ons de kans geeft meer te weten te komen over de voorvaderen, borstgeklopt en kano's.
Het dringt opeens tot de flitsende moeder door dat we morgen zullen vertrekken en ze leidt ons op een uurtje tijd nog even rond langs alle highlights van Whangarei: De Whangarei Falls, de typische immense Kauribomen in de bushes en een toch wel indrukwekkend uitkijkpunt over Whangarei met haar harbour...Check!

Van het ene moedernest naar het andere: morgen bussen we tien uur lang naar New Plymouth waar de 55-jarige John en Brenda ons zullen oppikken als couchsurfershosts zodat we van daaruit Mount Egmont kunnen beklimmen! Thumps up, want de weersvoorspellingen blijven mysterieus, anders zullen we ons moeten stortten in hun zelfgebrouwen bier en Rhum!

To be continued...

Lotte en Eline