Het leven zoals het is: The Kerrimuir Orchard

Zo, we zijn bijna terug geacclimatiseerd in de bewoonde wereld met moderne communicatiemiddelen en klaar om even terug te kijken op ons maandje tussen de appelbomen van Roxburgh aka the middle of nowhere in Central Otago.

Hoe laag onze verwachtingen vier weken geleden waren bij het vertrek, zo erg missen we precies toch 'the simple life' van het orchardwerk als we er nu aan terugdenken.

Op 16 november dropte de bus ons dus in Roxburgh waar we opgewacht werden door David, de manager van onze werkplek: Kerrimuir Orchard. We huisden in in de backpackerslodge van de boomgaard bij Holly en Patrice, twee lustige jonge Kiwi-girls die hun hele zomer tussen de fruitbomen dachten te slijten.

Maandag werden we al vroeg voorgesteld aan Debby 'The Supervisor' die ons zou behandelen 'as if we were her own children'. Ze leidde ons rond in de enorme boomgaard, leerde ons de kneepjes van het thinnen en introduceerde ons aan de rest van het team. Buiten de lodge-girls, vonden we nog Laury tussen de bomen; een local die ons terroriseerde met de repititieve lokale radio More FM. Verder nog drie permanents waaronder Ricky, een echte Kiwiboy met bijhorende neptattoos en een gesophisticeerd geblondeerd nektapijt die op zijn driewieler door de boomgaard sjeest. Daarbuiten zaten er nog acht kerels uit Vanuatu tussen de bomen verscholen. Vanuwatte? Geen nood, dat dachten wij ook eerst.Vanuatu bleek een van de Pacific Islands te zijn ( net als Fiji) waar wij in Europa bitter weinig van weten en waar het blijkbaar populair is om zeven maanden naar het land van melk en honing New-Zealand te trekken voor het fruitseizoen. Met het geld dat ze daarmee verdienen kunnen ze op hun exotische eiland als koningen leven. Fair enough.

De enige ontmoeting die ons nog restte was die met de overvolle nectarinebomen. Onze thinnerscarriere zou er dus uit bestaan die bomen te ontdoen van overbodige vruchten zodat de uitverkoren vruchten ten volle konden groeien. Volgens ranger David (de manager die al 15 jaar in de orchard losgeht) een job vol nieuwe skills: zin voor een juiste selectie, werken met een ladder en zoveel meer. De eerste dagen werden we rustig per uur betaald tussen de nectarinen, maar die rust zou niet lang duren. Vanaf de derde dag was het schone leven gedaan en werden we per boom betaald in de appelen.Volgende keer als jullie bijten in een Royal Gala, Braeburn of Pacific Rose, zien jullie er misschien onze vingerafdruk nog op!

Na een tijd begonnen we the thinningfeeling serieus in onze vingers te krijgen en was het zelfs soms nog tof zo hoog in de bomen tussen de New-Zealandse bergen onder de zon.

We zouden Lotte en Eline niet zijn als we niet de uiterst mogelijke discipline aan de dag zouden leggen, vandaar dat we na een paar dagen besloten zo lang mogelijke werkdagen te maken wat betekent dat we van half 7 's morgens tot vijf uur 's avonds tussen de bomen stonden te zwoegen als/tussen de zwartjes.Om vijf uur gilde Debby "We call it a dayyyyy" door de bomen en kropen we allemaal met stijve handjes on the back of the truck. Tussen het werken door liep ranger David dan goedkeurend tussen zijn boompjes met de woorden" How are you doing today?" "lovely day, isn't it?", als we geluk hadden afgewisseld met "beautiful day" of als ie in een stoute bui was zelfs "Crackery day". Vriendelijke Kiwi, dat zeker wel weer…maar doordat we dat zinnetje minimum dagelijks hoorden, achtervolgt het ons nu zelfs in onze dromen.

Na twee weken het kot voor vier meiden alleen werd er de derde week een Duitsertje bij ons in het huis gezet, wat al eens kon zorgen voor hilarische Big Brother toestanden. Niet weten waar Belgie ligt als Duitser, dat vraagt gewoon om uitlachscenario's. De heer in kwestie voelde zich wel in zijn nopjes en beschrijft op zijn website zijn situatie zelf als:'Bis vor einer Woche war ich sogar der einzigste Hahn im Korb', prachtig toch! Moesten sommigen onder jullie ook niet goed weten wat appelthinning precies is, dan willen we jullie Daniels heerlijke uitleg ook niet besparen: Nun zu meiner Arbeit:Ich mache "Apple thinning", ich muss immer die kleinen Aepfel pluecken damit die Groesseren noch groesser werden. Mit der Zeit wird es langweilich, das koennt ihr mir glauben, aber ich denke die Arbeit ist Ok. We konden het zelf niet sappiger uitleggen.

Zoals jullie wel merken heeft de aanwezigheid van 'den Duts' dus wel voor heel wat hilariteit gezorgd in het kippenhok waar gelukkig in de laatste week een tweede haan zijn intrede deed, de heerlijk sympathieke Jean-Bastien van Frans-Canada, waarmee het fantastisch klikte.

Over kippen gesproken. Internationaal betrekkend als we ( en vooral Eline) zijn, waren we wel nieuwsgierig naar dat mysterieuze Pacifische eiland met haar bewoners die langs ons in de bomen hingen. Eline liet dat dus even vallen tegen de supervisor waarop die de blijde boodschap "hey boys, the girls are interested in you!" ging rondspreiden. Om het spel compleet te maken loodste ze de truck vol Vanuatans mee naar onze 'lodge' om te tonen 'where the girls live' met de uitnodiging ons te bezoeken en over hun eilandje te vertellen. Zo gezegd zo gedaan, 's avonds kwam de dappere Jacob naar onze 'mansion' met de fotootjes van het exotische Vanuatu. We waren beiden wel onder de indruk van de primitiviteit op de foto's. Het cultuurverschil met ons belgenlandje viel niet alleen van de foto's af te lezen maar konden we ook meermaals in het echt beleven.Niet alleen spraken de meesten onder hun bijna geen Engels, als ze dan al spraken, durfden ze vrouwmensen meestal niet in de ogen te kijken. Ook kregen we een (net iets te) vers geslachte kip kado omdat we voor Jacob een Rugby-shirt meebrachten uit de stad. Gelukkig wisten onze twee medebewoonsters dat beest onder handen te nemen en vol te 'stuffen' New-Zealand Style!

Als laatste sociaal effortke organiseerden we tijdens het weekend een grote personeels-BBQ in onze lodge. Daar werd het cultuurverschil echter nog meer duidelijk. Vragen waren eenrichtingsverkeer en werden doorgaans beantwoord met een twee a drie letterwoord. De sfeer zat er zelfs zo goed in dat Holly met de meest pertinente vragen op de proppen kwam als " Do you bake in Vanuatu?" of " Do you have ovens?". Sowieso wel een van de meest memorabele BBQ's ever!

Tegen alle verwachtingen in waren zelfs onze weekends telkens weer verrassend. Een rustige Roxburghse zaterdag werd een lokaal feestje toen Lotte tijdens het lopen op een oprit een flesje bier in haar handen kreeg gestoken van een 16 jarige en merkte dat ook Holly en Patrice daar in hetzelfde schuitje zaten. Enkele uren later bevonden de vier orchardgirls zich op een heus lokaal Roxburghs puberfeest kampvuurstijl. De jonge Roxburghenaren waren natuurlijk coole kerels en een van hen probeerde ons zelfs te verleiden met de openingszin " I have eight charges against me" of met een persoonlijke Haka-opvoering. Dat alles tot ze beseften dat we 24 waren waarop iedereen zich nederig begon te excuseren voor zijn gedrag. Ik weet niet of dat hen of ons meer aan het denken zette.

De overige twee weekends zakten we af naar Dunedin om met Holly en Patrice en hun vriendinnetjes het befaamde Dunedinse uitgangsleven te verkennen dat bekend staat voor het kleine aantal sobere frequenteerders. Onze schuchtere Duitse vriend was er zwaar van onder de indruk " I luf dhis Partyyy".

In het Dunedinse nachtleven namen we zaterdag met toch een jammer gevoel afscheid van ons Orchardteam. We hebben werkelijk onverwachts een ontzettend goeie tijd beleefd daar in het gekke Roxburgh waar we in de Supermarkt zelfs al begroet werden als "The Belgian girls van the orchard".Misschien drinken we bij Kerstmis nog een glaasje op het thinnen en de cultuurverschillen bij Debby thuis.

Maar geen tijd om bij de dingen stil te staan want de volgende dag stonden we blij en een beetje onwezenlijk onze moedertjes te verwelkomen in New-Zealand.

Na een dagje moederkloekgewenning en orchard - en jetlagrecuperatie, sjeezen we met ons viertjes vanaf morgen over de linkse rijstroken der Nieuw-Zeelandse wegen.

Eline en Lotte laten hun Lonely Planet even voor wat hij is en laten hun twee weekjes leiden vanop de achterbank. Good as gold!

We zullen aan jullie denken hier bij Kerst onder de zon. We geven toch nu al toe dat we het dan voor een keer toch meer hebben voor de donkere Belgische daagjes in combinatie met rendieren en bemutste kerstmannen.Maak het gezelligjes!