Het kan niet op hier vanop dat vlotte Apple-computertje dus trakteren we verder op meer avonturen voor de liefhebbers.
Voor de Big Brothers onder jullie: de foto's komen eraan, waarschijnlijk na het weekend wanneer we Keppel, de IT-kenner, aan het werk kunnen zetten. Voor nu zullen jullie onze verhaaltjes tot de verbeelding moeten laten spreken...

Afgelopen weekend brachten we door aan het prachtige Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw- Zeeland, centraal in het Noordereiland. De plaats is een uitvalsbasis voor vele backpackers... je kan er "cheap" skydiven, bungeejumpen en meer commercieel avontuurlijk geweld. Taupo is ook weer gezegend met een vulkanisch verleden, en het borrelt nog steeds onder de stad en haar contreien wat maakt dat de ondergrond vaak warm aanvoelt, het water behoorlijk warm is en de zwavelgeur je te pas en te onpas tegemoet kan komen. Eline kreeg er zowaar "zin in een eitje" van.
Net buiten de stad liggen deBrett's hot pools waar we ons op aanraden van Brenda voor een namiddagje en avondje aan tegoed deden. De hot pools zijn een aantal grote zwembaden, een soort Thermae-complex, maar dan puur natuur dankzij de borrelende ondergrond van Taupo. Het water is er werkelijk snikheet maar heerlijk ontspannend voor de wandelspieren en bovendien ultrademocratisch! Succesnummertje.

Maar we waren eigenlijk niet in Taupo voor het enorme meer maar voor de bergen (uitgestorven vulkanen) die erachter schuilgingen. Achter de befaamde vulkanen van het Noordereiland gaat trouwens een mooie legende schuil. Mt Taranaki was een heilige berg voor de Maori's, zowel als begraafplaats voor hun leiders als als schuilplaats. De legende wil dat Mt Taranaki (of Mt Egmont) deel uitmaakte van de reeks vulkanen in het National Park, namelijk Tongariro, Pihanga (de vrouweiijke berg), Ngauruhoe en Ruapehu. Taranaki werd verliefd op Pihanga, het liefje van Tongariro. Tongariro betrapte Taranaki en Pihanga terwijl ze aan het stoeien waren en versloeg Taranaki. Noodgedwongen vluchtte Taranaki naar een zuiderlijker deel van het Noordereiland en uit zijn voetstap tijdens het vluchten, ontstond Lake Taupo. De minder fabelachtige feiten zeggen dat Lake Taupo ontstond uit de grootste vulkaanuitbarsting van het eiland.
Leuk om weten is dat Maori nooit het land tussen Pihanga en Taranaki hebben willen bezetten, uit schrik dat de liefjes terug herenigd zouden worden in een spectaculaire vulkaanuitbarsting.

Intrigerend verhaal over fascinerende bergen, mede daardoor wilden we beiden dolgraag de Tongariro Crossing doen, een van Nieuw-Zeelands Great Walks en waarschijnlijk de beste dagtocht van het land. Wederom hetzelfde verhaal als Mt Egmont: door het noodweer was de crossing al een week gesloten en werd ons in den beginne door jan en allemaal afgeraden de bergen in te trekken zonder alpine-experience. Behoorlijk teleurstellend, want skydiven was om niet enkel financiele redenen geen alternatief dagprogramma.

We bleven dus visitor centra afschuimen en organisaties bellen. De weersvoorspellingen werden beter, de sneeuw begon te smelten en 50% van onze informanten wist ons voorzichtig aan te raden de uitdaging toch maar aan te gaan. Uiteindelijk wist het hostelpersoneel ons te overtuigen, sloegen we het nodige krachtvoedsel in en reserveerden we ons plekje op de ochtenbus van zondag 6u richting National Park voor een van de hoogtepunten van de reis. In de bus werd onze trekkersoutfit goedgekeurd met de woorden "Sweet as" ( of aangepast indien nodig) en werden we voorzien van cramp-ons voor de sneeuwstukken. We waren beiden toch een tikje zenuwachtig voor het avontuur, want ook deze bergen maken van tijd tot tijd de nodige slachtoffers onder onervaren toeristen. Zo brak er vorige week nog een jongen zijn been door naar onder te glijden in de sneeuw. Tijdens de anderhalf uur durende rit naar de bergen werden we opgehitst door de enthousiaste buschauffeur. "Look at the left, that's the mountain you will be crossing today... give me a hellll yeahhhhh!!" Heerlijk, net zoals Lotte het 's ochtends om 7u graag heeft.

Om 8u konden we aan de 8u durende wandeling beginnen voorzien van een tijdsschema met herkenningspunten waar we ons aan dienden te houden indien we de laatste bus niet wilden missen. Als snel vergaten we de zenuwen en de inspanning want het uitzicht was simpelweg verbluffend. In de ochtendzon klommen we geleidelijk aan het bergplateau in en de verandering in vegetatie was fascinerend. In een uurtje tijd wandelden we van de vlakkere steppe met watervalletjes naar de besneeuwde vallei tussen Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe (beter bekend als Mt Doom uit Lord of The Rings, Hell yeah!). De cramp-ons bleken uiteindelijk net niet nodig te zijn, maar de tocht was op sommige momenten behoorlijk steil. Zeker in de onvoorspelbare smeltende sneeuw. We proberen hier eigenlijk een onverwoordelijke ervaring te verwoorden, hoe cliche dat ook mag klinken. Maar de Franse Alpen vergeet je toch even tussen deze intrigerende oude besneeuwde vulkanen. Het meest speciale aan deze ervaring was de verscheidenheid van de tocht. Van de steppevlakte over tot aan de knieeen in de sneeuw. Voorzichtig vooruitschuifelen langs de besneeuwde bergflanken met toch wel diepere valleien rakelings langs ons heen. Prachtige blauwe meren (Esmerald Lakes) als verrassing na het bereiken van een bergtop.... en natuurlijk de wijdste uitzichten die je je maar kan voorstellen met verderliggende bergen, vulkanen, dalen en heuvels, Lake Taupo en....jawel zelfs de tot nu toe voor ons verscholen Mt Taranaki in de verte, open en bloot tot aan de top van de berg...a-dem-be-ne-mende ervaring onder een stevig zonnetje (wat achteraf bleek uit de kleur van onze wangen). Een must, maar dat moeten we waarschijnlijk niet meer zeggen.
We wandelden stevig door om zeker de bus niet te missen en na het afdalen langs een tropische bosvegetatie bereikten we de carparking in 6,5 uur. Ongelofelijk content over de prestatie en de beelden op onze ooglenzen (die hopelijk ook wat zullen overkomen via onze foto's), keerden we terug naar de hostel om te toasten op nu al een van de beste ervaringen van onze reis. SWEET AS!

Met Taupo waren we klaar, en we besloten rustigaan terug naar Auckland af te zakken voor onze vlucht naar het Zuidereiland op woensdag. Door het toch wel dure openbaar vervoer dachten we eens een alternatief vervoersmiddel te gebruiken en gingen we maandagmorgen hitchhiken met ons 'Auckland'bordje. Niet ondoordacht, want zelfs de Lonely Planet raadt liften in Nieuw Zeeland aan als je in gezelschap bent en een beetje een oogje in het zeil houdt bij wie je in de auto stapt.
Totaal onverwachts hadden we al na 30 seconden prijs en sprongen we in Gary's ongelofelijk comfortabele airco-auto. Gary had de gewoonte lifters op te pikken en hij en zijn vrouw hadden op die manier al vele vrienden gemaakt en reizigers verdergeholpen. Hij was wederom een succesvolle businessman die in Auckland moest zijn voor een businessmeeting maar vandaag een dagje vrij had. Hij reed ons rond door Hamilton en leukere plekjes in Auckland. Verder trakteerde hij ons in een Belgisch biercafe, brachten we met de ferry een bezoekje aan Devonport (schiereiland tegenover Auckland) en nam hij ons mee uit eten in een deftig restaurant voor een toch wel zeer deugddoende maaltijd. Na dat alles zette hij ons braafjes af aan onze jeugdherberg en dronken Eline en Lotte nog een pintje in een Ierse pub (met bijhorende coverzanger) op de chance van de dag!

Onze laatste dag op het Noordereiland brachten we door op het vulkanische eiland Rangitoto tegenover Auckland. Rangitoto is wederom een vulkaar die 600 jaar geleden uit de zee rees. Nu is ie weer dood en is de berg met de vulkaanstenen een interessante plek voor wandelaars. Vanop de top een mooi uitzicht over wijds Auckland, mooie baaitjes en spannende donkere lava caves...Leuk om even het stadleven te ontvluchten!

Na dat alles waren we weer welkom bij Ben (zie vorige blog), zijn vrouw Kathy en hun drie kinderen voor onze laatste nacht. Gezellig om nog eens in een jong druk gezinnetje te vertoeven: Eline las verhaaltjes over dino`s voor voor de jonge Alex, Lotte luisterde naar de cheerleadersverhalen van het pubertje Tara... weer een enorm gastvrije ontvangst!

Om alles compleet te maken bracht Ben ons 's ochtends naar de luchthaven en nu zitten we in Christchurch om ons Noordereilandavontuur nog even samen te vatten. Hier zijn we weer te gast bij de familie van Victoria (een vriendinnetje van Eline van in Paraguay). We zitten hier drie dagen in een schitterend groot huis van waaruit we Christchurch wat zullen bezoeken en zaterdag vliegen we dan naar Keppel en Emma in Dunedin, op zoek naar werk! We zullen snel moeten handelen want de studenten hebben bijna gedaan met examens voor de zomervakantie en zullen daarna ook massaal achter de studentenjobs aangaan.

Jullie horen het weer, en zoals beloofd komen de foto's er snel aan, volhouden!

Zoen!

Lotte en Eline