Fiji dus…waar moet ik toch beginnen! Wat een grappige, onbekendestop-over leek te zijn, blijkt nu al eenvan de plekken die het meeste indruk op ons heeft en zal maken gedurende onze reis.

Via couchsurfing hadden we onverwachts een gastheer gevonden in Nadi, Save, waar we de eerste dagen konden blijven om ons te orienteren op volledig onbekend terrein. Op de luchthaven werden met met naambordje erop en eraan ontvangen door zijn persoonlijke couchsurfing-taxichauffeur die ons in de tropische regenstorm naar onze gastheer bracht door de donkere straten van Nadi.

Bij Save werden we overweldigd door een immense verwelkomingsteam van 4 andere couchsurfers en een hoop broers, neven en buren. We konden onmiddellijk aanschuiven voor een typische Fijiaanse maaltijd van vis, cassava, zeewier en kokosmelk waarbij ons het gebruik van een bestek verboden werd. We zaten er wat verstomd bij, wat een gastvrijheid in dat kleine huisje van samengeklopte metalen platen! Alsof dat dan nog niet genoeg was werden we direct ingewijd in het boegbeeld van de Fijiaanse cultuur: kava drinken. We hadden al heel wat gehoord over dat mysterieuze goedje van onze orchardvrienden uit Vanuatu en waren dus erg benieuwd naar de "verdovende effecten" van deze modderachtige drank van water en gestampt, zandachtig wortelkruim. Kava kap je echter niet zomaar achterover als een dagdaaglijkse Belgische pint, ohnee. Er wordt gezellig maar netjes in kleermakerzit in een kring gezeten terwijl de 'chief' het onsmakelijk uitziende goedje uitschenkt in uitgeholde kokosschelpen. De 'judge' beslist dan wanneer een ronde begint en dan krijgt iedereen zijn kopje toebedeeld. Zodra je je kop krijgt klap je een keer in de handen om de schenker te bedanken en drinken doe je niet voor het scanderen van de alomaanwezige 'bula', wat hier zoveel betekent als gezondheid. Na het drinken klapt iedereen respectvol drie keer in de handen en ga zo maar verder. Een mooie avondvullende activiteit die dan ook nog eens vergezeld wordt van prachtige liederen in canon, die Fijianen, ze hebben een schoon stemmeke!

Een serieuze klepper van een verwelkomingsavond, en dat bleek nog maar het begin!

De volgende ochtend werden we al gewekt door de ongelofelijk schattige en tevens onheilspellende Maku, de driejarige mascot des huizes voor breakfast. Na het opruimen van zijn gratis bed en breakfast maakt Save zijn service compleet en ontpopt hij zich tot de perfecte backpackers-tourplanner. Hij arrangeert ons een mooi tripje naar het paradijs op aarde: de Yasawa Islands. De rest van de dag ontdekken en apprecieren we de omgeving van Nadi, met de bus. De bus is hier trouwens niet zomaar een saaie grijze bedoeling. No way. In de bussen vol olijke Indiers en lachende Fijianen wordt de ene hiphop partyschijf na de andere opgegooid, volumeknop open, alle ramen open… uitstappen met de dance vibrations!

We hebben hier nu al een zoveel fijner gevoel dan in Australie! 's Avonds krijgen we een schitterende Indische curry voorgeschoteld en zo zijn we op twee dagen direct culinair geintroduceerd in de demografische situatie van Fiji. Fiji wordt bevolkt door bijna evenveel Indiers als Fijianen. De Indiers zijn in de 1879 naar Fiji gekomen voor de suikerrietindustrie en zijn hier niet meer weg te kloppen (we geven ze geen ongelijk). Fijianen en Indiers lijken in harmonie samen te leven maar dat blijkt toch niet zo evident als het allemaal lijkt, daar getuigt de militaire regering van die nu al 4 jaar aan de macht is. In ieder geval merken we van deze politieke onrusten erg weinig in de straten en loopt werkelijk iedere Fijiaan met een brede lach over straat en wordt je als toerist langs alle kanten begroet met het heerlijk vriendelijke 'BULA'! Daar kan je gewoon niet ongeroerd bij blijven (zelfs niet als je twee camera's zijn achtergebleven in Sydney!)

De enthousiaste vriendelijkheid van het mainland Vitu Levu werd zo mogelijk nog overtroffen op de Yasawa Islands. Onze goede herder Save had ons dat allemaal schoon geregeld aldaar. We zouden samen met onze medecouchsurfer Leila (uit Seattle) gedurende 7 dagen Islandhoppen over parelwitte stranden, palmbomen, azuurblauwe zeeen, koralen en alles wat jullie graag nog bedenken bij paradijslijke prentjes. Het is wederom moeilijk te beschrijven maar jullie weten vast wel hoe een tropisch droomeiland eruit ziet en doe daar dan nog maar een schepje bovenop. We moesten elkaar hier zowaar af en toe eens in de arm knijpen om te zien of echt wel zaten waar we zaten. Het hoofdwoord op de eilanden was weer ' BULA' en het enthousiasme krijgt ons hier zelfs zover dat ze ons aan het 'buladansen' krijgen… de beelden daarvan zijn auteursrechtelijk beschermd.

Dagen werden rustigjes opgevuld door liggen op het strand, liggen in de hangmat, liggen op het bed en af en toe eens tegen een volleyball kloppen (ter groot jolijt van de locals) of een bergwandelingske maken voor 's werelds mooiste sunsets.

Zo schoon als het hier boven zeeniveau is, des te mooier is het het hier onder zeeniveau. Befaamd Great Barrier Reef National Park is niets tegen de Fijiaanse Blue Lagoon waar werkelijk de hele cast van ene Disneyfilm ons wederom begroette. Tjonge jonge, wat een gulheid hier in Fiji! Daar word je zelf alleen maar gulziger van, dus waarom niet eens helemaal zot doen en gaan snorkelen tussen de haaien bij een 'Shark feeding', jawel, u leest het goed. Ik hoef niet te zeggen dat dat een zeer memorabele levenservaring was, daar midden in de Stille Oceaan!

Alle backpackersresorts worden hier trouwens bevolkt met inheems schoon, en dat is schoon! De schepper heeft de mooiste mensen ter wereld goed verstopt, hier helemaal stiekem op die Pacifische eilanden! Tussen het eten maken en bootje varen maken de entertainers hier graag tijd voor een heuse 'coconut demo' waarbij er lustig in bomen wordt gekropen om kokosnoten naar onder te katapulteren die dan uiterst heldhaftig met de blote hand of op de kop kapot worden geslagen om de meisjes een fris kokossapje te kunnen serveren. Zwijm, zwijm…wie wil er nu een man die computers kan kraken als je er eentje kan hebben die kokosnoten kan kraken. J

Al dat stoere, sympathieke mannelijk schoon in combinatie met de gedroomde setting werd allemaal wat te veel voor de hormonen van onze medereizigster Leila met de logische gevolgen van dien. Hilarisch!

Ook hier kregen Eline en Lotte weer de exclusieve uitnodiging voor een authentieke kava-avond met entertainer 'Doe' en zijn localvrienden. Na het serveren van de toeristen troepen alle mannen samen in een sort 'gekraakt' resort (dat verwoest werd door de storm van enkele maanden geleden) om in de schemering van een olielampje wat bij te praten…en wij waren erbij in deze mysterieuze setting! Tijdens het drinken en klappen met 14 mannen konden we weer veel opsteken van de mooie serene Fijiaanse cultuur. Memorabel!

Ongewild kon Lotte nog wat meer Fijiaanse cultuur opsnuiven door een infectie op de knie die eerst werd verzorgd door 'Fijian medicin' zijnde een blad met olie dat als helende plijster zou fungeren. Idyllisch idee dat even leek te werken maar toch nog net op tijd door de 'echte' dokter werd verzorgd. 'You people are not used to the tropical climat!'.

Na 7 schitterende maar vooral zalige dagen op de eilanden keerden we weer 'naar huis' naar Save en zijn lieve lieve familie. Weer een overdosis couchsurfers maar ook nog eens extra veel familie. De reden daarvoor was een sterfgeval in de Save's familie in Suva. Tijdens de avond werd er weer een kava-ceremonie gehouden, niet voor vrouwelijk geweld deze keer.

We waren wel (discreet) door het dolle heen toen Save ons uitnodigde samen met zijn familie naar zijn dorp bij Suva te gaan om de begrafenis mee te maken. Daar moesten we nog geen seconde over nadenken!

Tegen het vallen van de avond kwam de familie samen bij Save's thuis met gekleurde gewoven matten voor de begrafenisceremonie ( een typisch Fijiaanse traditie). We vergezelden Save (met zijn twee koters Maku en John), wat tantes en nonkels en CS'er Holger (uit….Germany!!!) op een 5u durende minibusrit naar de andere kant van het land.

In het dorp werden we om half 12 in het donker als prinsessen opgevangen met paraplu's en werd direct voor ons eten geserveerd, no matter what time it is!

Save's huis in Nadi leek al armoedig maar had nog de basisbenodigdheden, hier was dat allemaal even anders. Een douche was er niet, wassen deden we met de emmer in het washok, een wc was fysiek aanwezig maar werkte niet. Als we 's avonds naar het toilet moesten werden we door een van Save's nichtjes geescorteerd naar een bosje 'where there are no boys'. Eten gebeurt altijd op de grond, al legden ze voor ons wel een 'tafel'kleed. Het bed werd vrijgemaakt voor Eline en Lotte, al de rest sliep op de grond. Dat was ook al wel zo bij Save. Fijianen zijn dat blijkbaar gewoon en vinden dat goed voor de rug, wij worden toch een beetje ongemakkelijk van al die opofferingen! Maar we werden ook hier weer met verstomming geslagen door de gastvrijheid. De mensen in Fiji zijn zo geweldig en schitterend, vanbinnen en vanbuiten. Ookal hebben we hier te maken met een derde wereld-land, de Fijianen zijn een en al blijheid en gelukkigheid en weten dat op een ongeziene manier op anderen over te brengen. We zijn er niet goed van!

De dag voor de begrafenis is heel het dorp in de weer voor de ceremonie en komt de familie samen van heinde en ver. Mooi om te zien. Met 6u zijn we al vroeg uit de veren, maar dat is uiterst normal voor Fiji. De Fijianen leven met de zon en kijken niet op hun horologe, alles is 'Fiji-Time'. We looooove Fiji-Time by the way!

Wij maken van de gelegenheid gebruik op het politieke hart van Fiji, de hoofdstad Suva, te bezoeken voor een kijkje in het nationale museum. Charismatische en superlieve zen-opa 'Penny' begeleidt ons in ons tripje, iedereen is zo enorm zorgzaam!

's Avonds wacht hij ons ook weer oprecht op en worden we weer als eregasten bediend. Het is nog maar de tweede keer dat er blanke mensen het dorp bezoeken, en de eerste keer voor twee jonge meisjes. Dat zorgt dus voor veel bula-geroep nieuwsgierige oogjes, handjes schudden en foto-poseren.

Voor het slapengaan bezoeken we nog de Community Hall waar de familie de hele nacht doorwerkt en kookt voor de begrafenis. Grote potten cassava en varkensvlees staan op het vuur en de dode varkenskop staart ons gezellig aan bij ons kopje thee.

De begrafenisceremonie is ongelofelijk sereen mooi. Fijianen zijn zeer gelovig. We woonden eerder op de Yasawa-eilanden al een plechtigheid bij waar we behoorlijk onder de indruk waren van de schoonheid van hun geloof. Alles staat in functie van dankbaarheid, positivisme en samenleving…We kregen hier een veel beter gevoel bij dan bij onze Westerse aanpak. Alles kan zo mooi en simpel zijn, dat hebben de Fijianen ons duizendmaal aangetoond.

Deze begrafenis was zo mogelijk nog meer integer schoon. De familie bidt samen op de kleurige matten aan het huis van de overledene waarna de kist door de smalle glibberige modderwegjes tussen de huizen op de heuvel naar de begraafplaats wordt gebracht. Het graf werd op dat moment nog helemaal gedolven en bedekt met simpele bloemenkransen en tapijten…mooi mooi mooi. Gek genoeg hing er ook een bepaalde positieve sfeer over de begrafenis, mensen lijken oprecht blij dat de overledene naar het paradijs kan gaan. De koffietafel wordt vervangen door een enorme lunch voor alle 'relatives' op de grond in de Community Hall. Wat een privilege dat we dit mochten meemaken.

Anna en Saki leidden ons nog rond door het dorp en de rest van de dag babbelen we wat met de bewoners. De oude bewoners hebben het vaak over de politieke situatie. Wanneer we spreken met jonge mensen, en vooral meisjes, zien we voor de eerste keer de minder gelukkige kant van de medaille. Het is hier normaal voor jonge mensen om te settelen tussen 21 en 23 met twee kinderen en een klein uiterst primitief huis. Hoe ongelofelijk schattig alle kinderen hier ook mogen zijn, hoe idyllisch het land, hoe simpel het leven…. twee meisjes van 24 op wereldreis zet ook hier in het dorp anderen aan het denken, wat ons ook weer met de voeten op de grond trekt en ons nog maar eens laat realiseren hoe bevoorrecht we zijn.

Onze laatste avond in het dorp wordt gevierd met een afscheids kava-ceremonie met een afscheidslied op kiekenvel van te krijgen.

Onverwachts heeft Fiji ons helemaal ondersteboven gekregen. Niet door het landschap, maar door de mensen. We hopen oprecht hier ooit terug te komen, want hier hebben we ons echte hart verloren.

Onze laatste dag brengen we Save's resterende familie in Nadi. Het ligt ons opvallend moeilijk afscheid te nemen van Fiji, en vooral van Save's grote, lieve familie. We gaan ze niet snel vergeten!

Vanavond vliegen we naar Los Angeles, waar we onze vriendjes terugzien! Daarvoor zijn we natuurlijk wel heel erg blij, maar de cultuurshock zal toch even nazinderen.

Vi Naka Fiji!!!!!