Lieve blogspotters, vooreerst een 2009 "as good as gold" voor jullie allemaal…hopelijk hebben jullie het toch biiiiiiiiijna zo memorabel kunnen inzetten als wijzelf!

We zijn ondertussen in Christchurch bij Claire (tante van Keppel) om de afgelopen drie tripweekjes eens even voor onszelf (en bij deze ook voor u) op een rij te zetten.

Nadat onze liefste moedertjes voldoende tijd hadden gehad om te acclimatiseren en de hopen Belgische chocolade uit te pakken, zijn we op 15 december begonnen aan de unieke dubbele moeder-dochter kersttrip door het Zuidereiland.

Een testrit met onze heroische rode huurwagen deden we op OtagoPeninsula bij Dunedin alwaar we een heuse gratis wildlife-ervaring opdeden. Zeehonden en zeeleeuwen die lustig vlak voor onze voeten poseren maar toch om aandacht moeten vechten wegens een mysterieuze albatros op de heuvel. Traktaties van moeder aarde alom, want normaal mag je heus wat neertellen om 's werelds grootste vogel te mogen spotten. De moeders worden al onmiddellijk overladen met een Kiwi-verrassing!

Dinsdag lieten we Dunedin voorgoed achter ons en cruisden we door het Southland van het Zuidereiland via the Southern Scenic Road. In de dieperik van New Zealand deed het weer ons eerder aan Belgie dan aan een Kiwi-zomer denken, maar dat hoort erbij in de verste uithoeken van de wereld.We reden twee dagen door het desolate Catlins National Park waar regenwouden, watervallen en Hector dolfijnen dagelijkse kost zijn. MoederNatuurkan gul zijn, dat is ons al lang duidelijk. Na het verplichte poseren op het meest zuidelijke punt van New Zealand deden we ons ook tegoed aan een verplichte massale portie seafood.

Genoeg regen, genoeg autozitten, op naar de bergen en de meren in Te Anau voor echte avonturen. Met hier en daar wat al-dan-niet stiekeme hulp van Nordic Walking-sticks, maakten we ons meester van een 10u-durende dagtocht op de Kepler Track ; een van New Zealands Great Walks. Over de Forest Gump-scenario's aan het einde van de wandeling hoeft niet meer gesproken te worden: we zijn zeer fier op onze mutties! De 'once in a lifetime' haalt het toch ook de volgende dag van de spierpijnen en we kunnen het niet laten ook nog een stukje te doen van de Routeburn Track op onze weg naar het werelderfgoed van Milford Sound. Dankzij wat foundraising van de moeders konden we dit prachtig en mysterieuze stukje fiordland bezoeken op niets minder dan een Overnight cruise (met narcistische matrozen erop en eraan)! Nu stellen jullie je vast idyllische dingen voor en dat is maar goed ook want al kayakkend op het ondertussen verlaten water van de fiorden zagen Eline en Lotte ( en de moeders vanop de boot) weer dat het goed was. Hoe hard ik ook mijn best doe om te beschrijven wat het is om aan de rand van de Tasmaanse zee op een boot te zitten tussen groener dan groen beboste bergen die uit het water oprijsen bij een soundtrack van exotische vogels en briesende zeehonden in het water, mijn glossarium zal nooit volstaan voor dergelijke toestanden. Misschien is "niet te verwoorden" wel een criterium om iets werelderfgoed te maken…genoeg cheesy gestoef! We wonnen de jackpot met een eerste rustige en zonnige cruisedag en een tweede regenvaardag waarbij de Milford Sound zich ontpopt tot een waar watervalparadijs. Dat alles moest even bezinken bij een rustdagje op een zalig Italiaans terras in Te Anau. Als we nog iets misten uit het Westen, was dat bij deze goed gemaakt. Zelfs een 'gewoon' uitrustdagje leidde ons naar "stunning views". Neem alle ingredienten die een landschap mooi kunnen maken (helderblauw water, zon, bergen, sneeuw, strand, regenwoud, eilandjes, vogels en bloemen) meng ze in een kom en je krijgt het meer dan fraaie LakeManapouri. Als opwarmertje voor het kerstfeestgedruis brachten we nog twee dagen door op de zonneterrassen van toeristisch Queenstown alvorens weer naar hartje Central Otago door te rijden. Daar huisden we weer in ten huize Becker (Keppels grootouders) voor de grote Christmas familygathering waarop ook wij uitgenodigd waren. Gran en grandad geven maar liefst onderdak aan drie families, Clair's extra AFS student uit Costa Rica en de Belgjes: alles samen goed voor vijftien feestvierders. Een gezellige drukte waaruit we op de 24e toch nog even ontsnapten om een stuk van de Otago Rail Trail te fietsen, een mooie fietstocht door het typische rotsige landschap van Central Otago. Kijk naar ons Limburgs fietsnetwerk, maar dan net even anders. De stoere Costa Ricaan onderschatte duidelijk het kunnen van fietsende Limburgse vrouwen en moest uiteindelijk zelfs een bezemwagen laten komen. Weer in het reine met onszelf, laat die kerstmaaltijd maar komen. En dat bleek maar een woord. Op de 25e om elf uur zat het hele feestgezelschap uitpakkensklaar rond de boom om tegen een sneltempo de massa aan kado's uit te pakken die hen door de kerstelfen (de nichtjes) in de handen werden gegooid. Blijkbaar waren er ook voor de arme Belgjes heel wat Kiwi-kadootjes voorzien en zijn de moedertjes naar huis met hopen kalenders, theedoeken en oorbellen. De kiwi-gastvrijheid slaat ons weer met verstomming. Vanzelfsprekend is het kerstmaal een traditionele voltreffer met turkey, lamb, pork, potatoes en vegetables meer dan a volonte gevolgd door de bijpassende desserttradities als pavlova en trifle. Een welkome middagdut zat er echter niet in voor Lotte en Eline want ze werden al verwacht op een ander kerstpartijtje. Debbie, de orchardsupervisor, nodigde iedereen uit die niet echt een plek had om naartoe te gaan voor Kerst. Het toeval wil dat ze in dezelfde stad woont als waar wij Kerst vierden, dus we maakten het kerstgezelschap aldaar nog wat internationaler met Canada (Debbie en onze 'mate' Bastien), Belgie en Vanuatu. Het eten was een herhaling van onze lunchmenu, de sfeer was net wat anders.Niets beter ter overbrugging van culturele barrieres dan Christmas Crackers vol fijne mopjes en nog fijnere verrassingen…of teensokken en schrobborstels onder de kerstboom…de Vanuatans wisten werkelijk niet altijd wat hen overkwam. Wij wisten echter ook niet echt wat ons overkwam toen we opeens behoorlijk plechtig een handmade Vanuatan jurk in de handen kregen gestoken. Dat kado getuigt er blijkbaar toch van dat ze onze socializende efforkes precies toch konden apprecieren Boxing Day brengt heel wat afscheid met zich mee…we wuiven de hele familie Becker en hun ongeziene gastvrijheid uit en laten Central Otago weer achter ons om de West Coast op te rijden met de Fox Glacier en Franz Jozef Glacier. ZelfsMtCook laat zich heel eventjes zien. Ook de moedertrip zit er bijna op en na de Pancake Rocks in het 'bruisende' Punakaiki brengt de indrukwekkende Arthurs Pass ons weer naar Christchurch bij Claire en haar familie. Daar zetten we de mamaatjes (en daarmee een muttietje overtuigd bekeerd tot de exotische ornitologie) weer op het vliegtuig. We hebben twee schitterende weken gehad en hoe dapper we ook willen zijn…was ons dat toch even heerlijk de reisgids opzij te gooien, zachte handdoeken te gebruiken en overdadige Bed & Breakfast-ontbijten te nuttigen. No time to lose want we hebben nog wat bestemmingen af te vinken voor Aussie-land op ons wacht. Afgelopen week trokken we (terug bussend) naar the Mackenzie Base om even te bekomen aan Lake Tekapo met jawel, weer Mt Cook in een overweldigend weids onontgonnen 360 gradenpanorama. Terug in de backpackers, terug sleuren, terug aan de Watties macaroni, minder koffietjes en terrasjes…maar we hebben er nog steeds massa's zin in!Voor het eindejaarsgefeest gaan we weer de internationale toer op en spreken we af op de nieuwjaarsfeestlocatie bij uitstek, LakeWanaka, met Bastien (Canada), Daniel (Duits) en Philip (Vanuatu). Het paradijselijk voorgestelde nieuwjaarsfestival verzuipt echter letterlijk in de regen dus we besluiten snel de plannen te wijzigen en het toeval (en Daniel met zijn zeer welkome auto)brengen ons wederom naar Central Otago Alexandra waar Debbie ons uit de nood helpt. De overgang is memorabel en hilarisch en op 1 januari doen we alsnog een herkansingsfeestje in Wanaka. Deze keer kan onze goedkope '1 skin tent' de weersomstandigheden wel aan en moeten we na een heel gezellige camping-avond echt afscheid nemen van onze orchard-vrienden. Al dat afscheidnemen valt ons toch niet altijd even gemakkelijk…Maar, MarcoBorsato is een wijs man en had het aan het rechte eind met zijn hit, afscheid nemen bestaat niet. Morgen zien we namelijk onze Aucklandse gastheer Leigh terug in Christchurch…zo zie je maar, wie weet staan we op een dag wel in Van-watte-uatu. Verder staat er deze week een andere belangrijke ontmoeting op het programma, namelijk die met de walvissen…toch weer een reismijlpaal. De laatste schatten van Kiwi-land gaan we ontdekken op een kayak-driedaagse in AbelTasman alvorens we New Zealandse bodem verlaten op 14 januari. We willen er beide nog niet teveel aan denken, want die intrigerende strook land hier heeft behoorlijk indruk op ons nagelaten. We zijn meneer Cook eeuwig dankbaar voor zijn ontdekking!