Kia Ora Kiwivrienden!

Toch speciaal, zo aankomen op "onze grote bestemming". Nadat onze Belgische Chocolade de hele X-ray controles op de luchthaven overleefde en Lotte's ochtendhumeur al weg werd geblazen door de ongelofelijke en ongekende vriendelijkheid van de douaniers ( samen met alle andere Kiwi's) liepen we door de gates in Auckland airport. Voor we nog maar met onze telefoonkaart naar een cel konden reiken, werden we al op de schouder getikt door Leigh, een toffe kerel die achter twee Belgische meisjes zocht. Gelukkig en met verstomming geslagen door de efficientie van het couchsurfen sprongen we in zijn self-fixed car richting Waitakere, een soort deelgemeente van Auckland. Daar wachtte er een typisch houten huis ( uit de films) met een eigen kamer en twee perfecte 'couches' ons op. De eigenlijke couchsurfershost zou er deze week niet zijn, maar zijn 'pal', Leigh, zou ons wel opvangen alvorens hij zich volgende week zal storten in de discipline der Navyduikers.

Voor wat er nog restte van de dag zou hij ons Auckland laten zien en 'vlug even langs het strand rijden'. Dat snelle strand wist ons al met verstomming te slaan. De ongelofelijke uitgestrektheid van de zee, het onverwoordelijke landschap, de rust ( zeker na het hectische Hong Kong) en de ongekende vriendelijkheid en gastvrijheid van de Kiwi's doen toch stiekem de eerste emigratiegedachtes al op hol slaan.
Enkel op cultureel vlak heeft het behoorlijk 'nieuwe' Nieuw Zeeland nog niet veel te bieden dus waren we redelijk snel uitgekeken op het centrum van Aukcland zelf. Een moderne stad, allemaal nieuwe gebouwen, een haven... zelfs Aucklanders geven toe dat je best zo snel mogelijk de stad uittrekt. Onze avondmaaltijd vulden we op zoals het hoort met zoete aardappelen en een Kiwi-wijntje. Dat komt hier allemaal goed, dat wordt al stilaan duidelijk.

Buiten het landschap is ook het weer hier behoorlijk fascinerend wat planningen wel eens in de war kan sturen. Dilemma's stapelen zich trouwens op want er zijn ongelofelijk veel schitterende dingen te doen. We laten dus dinsdagmorgen het weer beslissen, tanken de wagen vol en beslissen naar Rotorua te rijden, HET Maori-centrum, zo'n 2,5 uur verderop, ook bekend voor de warm waterpoelen en geisers. Jet Lag slaagt wel nog af en toe toe en zelfs Leigh's poging tot het (Ierse) punkbrainwashen de hele rit lang houdt het Vlaamse Schone Slapertje Eline ( en ook een beetje dat andere) niet wakker. In Rotorua weet een wederom overvriendelijke gids ons te vertellen wat onze opties voor de dag zijn met een backpackersbudget. Rijke stinkerds kunnen zich hier namelijk laten gaan in de meest ondenkbare Adventuretoestanden en toeristische Maorifestijnen. Basic als we zijn kiezen we voor het authentieke Living Thermal Maori-village Whakarewarewa. Daar zal een trotse Maorivrouw ons rondleiden in haar stad ( waar ze toch wel even zelf niet meer woont). Fier vertelt ze ons hoe ze 's avonds na haar rondleidingen haar eten kookt in de stoomputten onder de grond en zich wast met haar clanvrienden in de hot water pools buiten. Het dorp van haar, haar neven en haar ancestors dreigt wel weg te zakken door de vele toeristische hotels en Maori-attracties van de overheid, maar Maori's geven niet op, je hebt maar beter schrik van hen. Dat merken we snel wanneer we een mooie, doch op het randje ubertoeristische Maorishow bijwonen. Er wordt gretig op borsten geslagen, tongen uitgestoken, met strooien rokjes geswingd door viriele mannen en mooie vrouwen. Allemaal goed en wel, totdat het publiek wordt gevraagd gezellig mee te doen... en onze drie toeristen zich toch niet allemaal even geroepen voelen om bij de clan te horen, hoewel Lotte toch even laat vallen dat zo'n stevige Maori wel eens achter haar Blind Date-muurtje zou mogen staan. En Eline wist dat alleen maar te beamen.

Minstens zo natuurlijk zijn de geisers die dagelijks op raar genoeg stipte tijdstippen uit de warme grond van Rotorua omhoogspuiten. Indrukwekkend, het dient gezegd, benieuwd wat dat mysterieuze NZ nog voor ons in petto heeft. Rotorua wordt trouwens 'overschaduwd' door een naar rotte eieren-ruikende zwavelgeur die je overal achtervolgt maar het sterkst is boven de hete pruttelende modderpoelen. Klinkt gezond, toch blijf je er best uit want ze gaan maar liefst over 90 graden celcius!

Genoeg bijgedragen aan de toeristische industrie, Kiwi-vogels zien we later wel ergens. We besluiten onze persoonlijke Kiwi-gids te volgen naar de enorme wouden rond Rotorua voor een eerste hiking tussen de reusachtige tropische bomen en een tweede rond het grote Blue Lake. ' Moe maar voldaan' keerden ze naar de wagen terug voor een wederom punkerige, slaperige terugrit en een verdiende portie burgers, frieten en bier.

Woensdag zouden we normaal verdertrekken...maar we hebben het hier zo naar onze zin dat we ons langer ter beschikking stellen van onze persoonlijke gids.Hij offert zich letterlijk op om al onze telefoon- en bankzaken te regelen zodat we nu toch wel als bijna volwaardige Kiwi's door het leven kunnen gaan.
Wel nog even die naam van het nationale rugby-team onthouden. Het hikingritme wordt op peil gehouden, vandaag met een stevige wandeling door de wederom tropisch-uitziende ( met watervallen en al!) Ranges rond Auckland.
Al die opofferingen moeten en zullen beloond worden met een stevige BBQ voor de gastheer, met of zonder muts aan het vuur.

We passen ons steeds meer aan, en onder het alomluidende motto ' no worries, no hurries' blijven we nog wat langer en tript Leigh met ons naar Goat Island met mogelijkheid tot snorkelen. `Mogelijkheid tot' welteverstaan, want sissy Baert is nog niet zo happig om in een reservaat vol zuigende vissen kopje onder te gaan. Na de nodige prospectie en een schoon duikkostuumverhuurdertje wil ze dan toch niet onderdoen voor al die avonturiers en het snorkelgebeuren is een feit met heel de wetsuits, brillen en zwemvliezen van dien. De drievuldigheid schiet het water in en wordt toch beloond met heel wat kwalletjes, kastaars en kleinere schichtige waterbeesten. Gezellig sfeertje daar onder water, al moeten de scholen van vissen toch niet te groot zijn en niet te rakelings langs je afglijden. Af en toe moet Lotte toch ook even bij opperotter Leigh verifieren of die toch wel grote vis daar toch niet eigenlijk stiekem een haai is.
Na een schitterende sunset-wandeling langs het strand belonen we onszelf met iets minder inheems voedsel.
Morgenmiddag verlaten we ( met misschien toch wel een tikje pijn in het hart) onze meer dan geweldige hosts in Auckland en worden we weer opgehaald door onze volgende hosts om naar Whangarei te gaan, vanwaar we Bay of Islands zullen bezoeken. Daarna is het weer Couchsurfingtijd bij Brenda en John, een 55-jarig koppel dat hun lege nest-gevoel compenseert met het ontvangen van backpackers, wordt vast speciaal :-)

Zoals jullie zien, alles dus optimaal in Kiwiland, daar getuigt het frequent voorkomen van de woorden 'ongelofelijk' en 'schitterend' hierboven wel van!

Jullie horen er snel weer van!

Op foto's moeten jullie nog eventjes wachten, dat hele online-uploaden is ons nog niet zo duidelijk. We schaven snel onze IT-kennis bij, zodat jullie het allemaal wat levendiger zullen kunnen voorstellen...

Poen!

Lotte en Eline